Maandag 29 december, Philip een beetje uitgerust van de zware week, met zijn allen op naar Swaziland to party. Weken geleden hebben we al tickets besteld om in House on fire oud op nieuw te vieren samen met de Dutch Bat: Josien en Bart, Jorien en Maarten en Ilja en Jos. Ook de twee Nederlandse studenten Rosa en Merle wilden graag met ons mee. Ploeg van 10 om te zien. Wij vertrokken dus maandag, de studenten reden met ons mee. De rest van de bende had eerst nog andere dingen te doen maar iedereen zou present zijn de 31ste. Na 5 uur rijden kwamen we aan in Manzini waar we ons eerste hotel hadden geboekt. Eerst even de meiden droppen bij hun backpackers en dan op zoek naar ons hotel: Valley View Lodge. Op het internet zag het er niet slecht uit.
In werkelijkheid: NIET !!! zoals op de foto.
Heel moeilijk te vinden, heel basic met niet eens een spiegel maar wel het gezelschap van een paar kakkerlakken, en de Valley zei "Ik ben er wel maar je ziet me niet!" Maar bon: het personeel was vriendelijk. Vermits het al valavond was toen we aankwamen, bestelden we meteen een taxi naar The George Hotel waar we aanvankelijk wilden logeren maar dat (ook volgens internetsite) al volgeboekt was. ( Helemaal niet volgeboekt! We hadden gewoon moeten bellen). Het eten in The George was ook al niet naar verwachting. Een kluns van een ober maar toch wel grappig die bijna de muren onder de rode wijn spetterde omdat hij niet wou morsen en dit nadat hij de kurk ook al niet ongebroken uit de wijnfles had gekregen. Het eten zou oké geweest zijn... indien het niet was aangebrand. Tja...
Ik deed al slaapwandelend open. De hoteleigenaar: Sorry Mam I just wanted to check if you have enough hot water. Ja deuh! Om zes uur hebben wij nog geen hot water nodig! Met deze storing was mijn slaap verdwenen natuurlijk. Pfff! Opgestaan dan maar en GEEN douche genomen wegens te vies. Spullen bij elkaar, ontbeten en nog even gekeken of we misschien vanuit een andere hoek van het hotel de vallei konden zien...? Nee! Ik had al lang geen zin meer om in Manzini te blijven om te shoppen. Mbabane was maar 30 km verder en ik wilde eigenlijk daar nog eens heel graag naar de kapper. Afspraakje gemaakt voor de volgende ochtend 9 uur. Geen probleem! :-))) Dan naar het shoppingcentrum waar de kerstman ook aanwezig was.
Daarna gaan inchecken in Mlilwane park waar we toch nog een geliefde beehive hadden kunnen versieren voor de volgende 2 nachten. Geweldig! Wie wil er nu niet gaan slapen en opstaan met zebra's en kleine wrattenzwijntjes voor de deur?
De volgende ochtend weer vroeg uit de veren voor de afspraak bij de kapper met een heerlijke haar(brain!)massage mmmmm!!! Daarna onze tickets op halen in House on Fire met een lunchke. Genieten!
Na een laatste lekkere dineetje van het jaar werden de glitters en slingers boven gehaald. We sprongen er niet zuinig mee om.
Op naar de beste jaarovergangsparty ooit.
Geweldige setting, lekkere drankjes, mengeling van blank en zwart en geel en rood (van te lang in de zon gelegen), goeie sfeer en iedereen in de mood. Jullie mogen gerust jaloers zijn!
Weer terug naar het serieuze werk.
In november en december komen de schildpadden van de oceaan een uurtje aan land om hun eieren te leggen. Ze komen daarvoor in rechte lijn uit de zee, ver genoeg tot ze aan het zachte zand zijn, dan graven ze een put van ongeveer een halve meter diep, leggen daar een dikke honderd eieren in, maken de put weer dicht en kruipen over bijna dezelfde lijn terug naar de zee. Wij wilden dit schouwspel wel eens even meemaken als het kon en kozen een nacht met volle maan.
Vijf minuutjes later hadden we meer geluk. We zagen een dikke steen in het water liggen en die steen bewoog zich in rechte lijn uit het water, op naar het zachte zand. Oké, eerste exemplaar was al binnen. We hadden geen lichten aan want dat is ten strengste verboden. Dieren die lichten zien, merken onraad en gaan er als een bliksem weer vandoor. (Allé, iets trager dan bliksem natuurlijk) Enkel een rode lamp is toegelaten. Eerst moesten we toch nog zeker een half uur vanop een afstand wachten tot de schildpad gesetteld was en haar put gegraven had.
Tijd voor info:De eerste schildpad die moeizaam uit de zee kwam gekropen was naar het schijnt een Loggerhead. Het schild wordt ongeveer een meter lang, en het dier kan dan bijna 150 kilogram wegen. Er zijn echter nog veel grotere exemplaren aangetroffen tot wel 500 kilo. De loggerhead heeft een dikke kop en het schild en de poten zijn bruin tot oranje en de nettekening op de kop ontbreekt meestal. Deze soort houdt niet van warme wateren en komt voor in de Grote Oceaan, Indische Oceaan, Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan. Het voedsel bestaat uit slakken, kreeftachtigen, vissen en ook wel planten uit de zeebodem.
Tijd voor een drankje en het bewonderen van de volle maan die prachtig in de oceaan weerkaatste. De bries van over het water gaf ons een welgekomen gevoel van zaligheid. Ik had daar wel de hele nacht kunnen zitten. Terwijl we zaten te wachten kwam er aan de andere kant nog iets uit het water gekropen, een hele bijzondere. Maar dat is voor straks.
Dan mochten we eindelijk naar de Loggerhead gaan kijken, heel voorzichtig.
Dan was het ook ongeveer tijd om naar het tweede exemplaar te gaan kijken, veel zeldzamer dan het eerste vrouwtje. We hadden heel veel geluk deze te mogen zien. 't Was de veel grotere Leatherback.
Tijd voor info: De lederschildpad (Dermochelys coriacea) is een in zee levende schildpad die behoort tot de familie lederschildpadden (Dermochelyidae). Het is de enige in zee levende schildpad die niet tot de familie zeeschildpadden (Chelidae) behoort. Met een schildlengte tot 2,4 meter is de lederschildpad de grootste schildpad ter wereld. Het is het enige reptiel dat vrijwel volledig leeft van kwallen, die zeer arm zijn aan voedingsstoffen. Het uiterlijk is karakteristiek omdat de voor schildpadden kenmerkende hoornplaten op het rugschild ontbreken en daarnaast de rugzijde duidelijk meervoudig gekield is. Alleen voor het afzetten van de eieren komen de vrouwtjes aan land, ze zijn hier door het logge lichaam dat op een zwemmend bestaan is gebouwd erg kwetsbaar. Bovendien kunnen lederschildpadden net als alle in zee levende schildpadden de kop en poten niet terugtrekken in het schild waardoor ze een gemakkelijke prooi zijn. Vrouwtjes worden meestal om de twee tot drie jaar zwanger en begraven de eieren op het strand. In een afzetseizoen komt het vrouwtje 5 tot 7 keer aan land om de eieren af te zetten, de interval tussen de legsels is ongeveer 9 tot 10 dagen. Ieder legsel bevat ongeveer 110 eieren. Hiervan zijn er gemiddeld zo'n 80 bevrucht en 30 onbevrucht. Maar 2% van de eieren zal een volwassen schildpad worden.
Ja... veel meer dan dat het echt formidabel was hoeft hier niet over gezegd te worden.
't Was een korte slaapnacht. Pas om twee uur lagen we in bed maar voor sommige dingen heb je dat er graag voor over.
Donderdagochtend haal ik Ruth altijd op bij haar thuis. Zo ook vorige donderdag. Philip was al naar zijn werk vertrokken, ik stapte in de auto, draaide hem al met zijn poep in de oprit van de buren en dacht er ineens aan dat ik mijn gsm nog inhuis was vergeten. Stopte de auto, sleutels er af want daar hing ook de sleutel aan van het huis en ik liep over ons nieuwe gras naar ons huis. 'k Was nog maar enkele meters ver toen Zeen en Cameron allebei riepen: Kristel your car!!!! Ik keek en zag mijn auto achteruit bollen richting die van hen. O vergeten in PARK te zetten! Ik draaide mij om en startte om een spurtje te beginnen en toen zei mijn spier: Krak. 'k Was dus te laat om een botsing te vermijden en ook nog eens flink wat pijn ook. Gelukkig waren de auto's maar met de dikke reservewielen tegen elkaar gebotst en was er niks aan. Met mij was het niet zo goed afgelopen. Ik had zoveel zeer dat ik dus zo goed als flauw viel. Alles wazig voor mijn ogen. Pfff. Ik ben dan maar zelf vrijwillig op de vloer gaan liggen om erger te voorkomen. Gevolg dat Zeen en Cameron te laat op hun werk waren en Philip voor zijn consultatie begon ook nog eens naar mij is moeten komen kijken. En Ruth moest een taxi nemen en was er de hele dag van aangedaan dat ik daar zo zat. Gelukkig ging het de volgende dag al een stuk beter met de windel die Philip er aan deed. Vandaag maandag 12 januari kan ik stappen zonder windel en 'k moet straks naar mijn eerste kiné sessie.
Besluit: Vanaf nu doe ik echt alles op z'n Afrikaans en weet nu zeker: Haast en spoed is voor niks goed!
Dit was het eerste nieuwsbericht 2015 nog steeds vanuit Manguzi.
Groetjes van Kristel en Philip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten