45 tot 46 bericht: 2014 November to December

45 bericht: KwaNgwanaseNovember en de kids.

Zondag 9 november 2014: Rond 18 uur zijn we (Jelle en Michelle en Lynn en Kristel) geland in Richards Bay. 't Was onweerachtig en hot hot hot. Gelukkig moesten we maar 300 m wandelen met onze bagage tot het hotel Fish Eagle Inn. De kinderen doken meteen in het zwembad ook al bliksemde het al aan alle kanten. Geen andere verlichting nodig. De rest van de avond brachten we door in de bar en gingen zeer vroeg slapen, doodmoe van de reis. De kinderen leerden er hun eerste woorden Afrikaans door de dingen die er aan de muur hingen: "MAG NI VERKOOP WORD NI AAN PERSONE JONGER AS 18 JAAR"

Jelle maakte ervan: "MAG NI VERKOOP WORD AAN PERSONE JONGER AS 18 JAAR. OF NI?"

Maandag 10 november 2014: 's Morgens al vroeg uit de veren voor een Afrikaans English Breakfast.

Om 9 uur werden we opgepikt door Fana met zijn busje en reden we naar Manguzi. We lunchten samen met Philip die heel blij was mij terug te zien. De rest van de dag was uitrusten voor de kinderen en voor mij terug wennen aan het huis. Het eerste Afrikaans probleem bood zich al aan: onze Landy met nieuwe batterij startte alweer niet, pfff ! En Jelle wilde er zo graag eens mee rijden.
's Avonds hadden we al een eerste braai met filet van de Spar. Jelle diende zich aan als excellent braaier. De filet was perfect!

Dinsdag 11 november 2014: De eerste nacht in ons huis zat er al snel op. Lynn maakte het ontbijt: eieren met champignons, ajuin, tomaten en cheddar kaas. Jelle startte de Landy met de startkabels en we brachten haar dan samen naar de garage. Daarna voerde ik onze gasten naar Kosi Bay Forest Lodge waar Jelle en Michelle twee nachten hebben gelogeerd. Lynn heb ik 's avonds na de safari trips weer opgehaald. Afgesproken was dat zij een boottrip gingen doen op de meren met 's middags een lunch op het strand van de oceaan maar die trip kon helaas niet doorgaan wegens het slechte weer. Het maakte mij stressy omdat het geplande niet kon doorgaan. Eerst al de Landy die niet startte en dan ook nog de regen die ik niet had verwacht. En ik die het goede weer hier bij ons zo had gepropagandeerd! Even terug met beide voeten op de grond: sommige dingen heb je zelf niet in de hand.

De kids konden toch nog een wandelsafari doen met regencapes aan, maar toch heel leuk.

's Avond haalde ik Lynn weer op. Jelle en Michelle hadden een soort van tentenhuis in de Lodge met een buitenbad. De slaapkamer vonden ze oké, 's morgens in de badkamer vonden ze uitwerpselen van allerhande dieren op de badmat. Dat was wel iets minder.

Woensdag 12 november 2014: Willy van de garage belde me dat de Landy weer oké was en dat ik haar kon ophalen. Lynn (en niet Jelle) was dus de eerste die met haar een ritje kon doen. We reden met twee auto's naar Forest Lodge zodat Jelle er de volgende dag zelf mee naar huis kon komen. Lynn bleef weer daar voor de safari van de dag: een ritje naar Kosi Bay Mouth waar de oceaan het land in komt en de meren worden gevormd. Weer een dag vol met nieuwe dieren en hippo's.

 's Avonds reden Philip en ik ook naar de Lodge voor een heerlijke maaltijd en wij brachten daarna Lynn weer mee terug naar huis.

Donderdag 13 november 2014: Jelle en Michelle waren al vroeg weer thuis zodat we met zijn vieren meteen door konden rijden naar Tembe Park. Een half uurtje rijden. We zagen er echt heel veel verschillende dieren: Nyala's, Impala's, kikkers, buffels, apen, een heel grote varaan, mooie vogels, ... wrattenzwijnen (die bij Lynn herinneringen van vroeger opriepen uit  de tijd dat zij "nog een zwijntje was" :-) De hele dag heeft ze dat liedje zitten zingen)

 en opeens stond daar dan hun eerste olifant. Indrukwekkend! 't Was een lonely bull en dus niet één van de liefste. Snel de motor uit en stilletjes bewonderen met ook wel wat schrik in ons hart toen hij zich naar ons toe keerde.

 We zagen even later ook nog een andere lonelier en daarna nog een kleine kudde. Missie van olifanten te zien was in elk geval al geslaagd.

 Echt een toffe dag met als afsluiter 's avonds alweer een braaitje.

Vrijdag 14 november 2014 + zaterdag 15 november 2014 + zondag 16 november 2014: Vanaf nu had Philip ook verlof en konden we samen wat verder weg. 's Morgens vertrokken we met twee auto's richting Ithala Game reserve. Lynn wilde persé met de Landy mee en ze had van wat zij een festivalvouwstoel noemt, haar eigen achterbank gemaakt. Na een paar honderd kilometer rijden op verharde weg gingen we toch nog wat off road. Jelle gaf het stuur aan Lynn en kwam zelf maar wijselijk bij ons in de Defender zitten om niet met festivalstoel en al door het dak te gaan. Onderweg moesten we dikwijls oppassen voor de geiten en de koeien die langs en op de weg stonden. Hier in Afrika hebben voetgangers geen voorrang op auto's maar geiten en koeien wel :-)

In het Ithala park hadden we twee heerlijke dagen met veel dieren: giraffen, zebra's, wildebeesten, apen, rhino's, schildpadden die de weg versperden, vleermuizen in de slaapkamer, apen die onze bezittingen wilden stelen, krekels met meer decibels dan een normaal oor aankan,mestkevers in actie en elke ochtend en avond heel lekker maar te groot buffet... meer dan een mens zich wensen kan.

Maandag 17 november 2014: Inpakken en wegwezen om weer een ander stukje van de wereld te ontdekken. Een easy dagje: beetje rijden naar Pongola, beetje uitrusten, beetje winkelen, beetje braaien, beetje slapen. Dit alles in Dive Inn Guesthouse op de Piet Retief Road in Pongola.

 Wie heeft zijn schoenen hier laten staan?

Dindag 18 november 2014: We waren er klaar voor. In Josini kanovaren op de Pongola river en daarna overnachten in een bush tentenkamp maar wel met alles erop en eraan, douche en toilet buiten weliswaar.

Woendag 19 november 2014: Weer even back to Manguzi met onderweg wegenwerken en stop "lichten".

In de namiddag shoppen in Manguzi. De kids vonden het leuk enkele goedkope kleren te kunnen versieren.

Donderdag 20 november 2014: Vandaag gingen we weer off road om Black Rock bij de oceaan te vinden. 't Had wel wat in en een paar keer leken we de weg kwijt te zijn maar uiteindelijk werden we beloond voor de moeite. Een heerlijk namiddagje zonnen op een heerlijk strand dat we bijna voor ons alleen hadden. De kinderen en Philip zwommen wat in de hoge golven en verdronken bijna een keer, de zon scheen echt superhard en er was ook veel wind maar uiteindelijk liep alles goed af en we vonden zelfs de weg terug!

's Avonds big party bij het zwembad op hospital grounds met Afrikaanse muziekinstallatie en go go boys maar zonder foto's :-) gelukkig maar!

Vrijdag 21 november 2014 en zaterdag 22 november 2014: Op naar Mozambique, het land van het zand en ... het zand.
Door het kleine katertje van donderdag waren we iets later weg naar Mozambique dan gepland.
Bij de grens was het een heel gedoe voor de kids. Philip en ik hebben een multiple entry visa maar de kids moesten er eentje nemen voor 1 entry. Volgens de madam was de machine kapot en konden ze geen visa maken om in de paspoorten te kleven en nog wat blablabla. Ze deed alsof ze geen Engels sprak en enkel Portugees, zodat we uiteindelijk dit stukje papier mee kregen:

Achteraf bekeken en over nagedacht, hebben we ons natuurlijk flink in't zak laten zetten maar we waren binnen en de volgende keer zal het geen waar meer zijn!
We hadden op voorhand geen accommodatie geboekt in Mozambique maar na even zoeken werd ons een huis aangeboden voor de zelfde prijs als 1 kamer in een veel slechter motel. Een ruim huis met drie slaapkamers en drie badkamers en een grote living en keuken. Weer niks te klagen dus.
In Ponta Do Ouro deden de kinderen een Quad Bike Booze Cruise langs verschillende leuke cafeetjes en allemaal samen zwommen we met dolfijnen (allé ik bleef in de boot, 'k ben niet zo'n zeezwemmer). Superleuk allemaal.

Zondag 23 november 2014: Eerst nog een "snel" ontbijt in Mango restaurant (TWEE uur hebben we er op moeten wachten en nu weten we wat we volgende keer in Mozambique zeker niet meer gaan doen). Dan terug naar Manguzi met nog enkele in onze bagage verstopte flessen Rhum en Portugese broden :-). Aan de grens verliep alles vrij vlot en kregen de kinderen nu toch de gewenste stempel in hun paspoort ondanks het afgescheurde papieren visavodje.
's Avonds was het onweer in Manguzi en we aten Steers burgers bij gedwongen kaarslicht want de elektriciteit was out (en de snake came in).

Maandag 24 november 2014: De kids deden dan vandaag toch eindelijk de boottrip op de meren van Kosi Bay met een lunch op het strand van de Oceaan.

En 's avonds had Philip nog een verrassing voor ze klaar.

Dinsdag 25 november 2014: Lynn, Jelle en Michelle konden er maar niet genoeg van krijgen en deden ook nog de kano safari op de meren.

Woensdag 26 november 2014: Dit was de laatste dag van de kids in Manguzi. Ze wilden er natuurlijk nog alles uithalen. Eerst nog een laatste keer off road naar de Mouth en daarna inkopen voor de afscheidsbraai 's avonds. Lynn wilde meteen ook haar verjaardag vieren want 2 december op haar vijfentwintigste verjaardag, zou ze net 1 dag in Australië zijn...alleen. Heel veel van onze vrienden waren er, Jelle had weer heerlijke filet gebraaid, iedereen was een beetje zatjes maar 't was een geslaagde afscheidsavond.

Donderdag 27 november 2014: Vermits Philip al sinds maandag terug moest werken, vertrok ik met de kids richting Richardsbay waar we nog eens sliepen in Eagle Fish.

Vrijdag 28 november 2014: Jelle en Michelle vertrokken al om 8 uur richting België. Afscheid met wat tranen natuurlijk. Daarna zijn Lynn en ik nog wat gaan shoppen en we hebben ook een toertje gemaakt langs the waterfront. 's Avonds na een mini kaas en wijnavondje (we hadden wat Camenbert, een Frans brood en een fles wijn gekocht) vroeg naar bed waar we heel de nacht konden mee"genieten" van de tv van onze bovenbuur. Pfff!

Zaterdag 29 november 2014: Ontbijt, inpakken, Lynn op het vliegtuig gezet naar Johannesburg en alleen terug naar Manguzi gereden waar ik om drie uur moe maar tevreden weer aankwam.

Fijne Kerst en toffe eindejaarsfeesten gewenst!

Kristel en Philip.

P.S.Hier is Philip van dienst in de Kerstweek maar om het oude jaar te vieren gaan we naar Swaziland House on fire. 't Is wel een raar gevoel Kersttijd bij temperaturen van 29 graden.

46 bericht: December


VERTELDE IK JULLIE AL VAN DE HOUSE GOLF?
In oktober net voor ik naar België vertrok hielden we een housegolf. Systeem minigolf. Op voorhand moesten we inschrijven als huis en meedelen in hoeveel keer het drankje dat we zouden voorzien moest worden opgedronken. Kon je het die avond in minder beurten dan voorzien opdrinken, kreeg je meer punten. Deed je er langer over, kreeg je minder punten. De bedoeling was dus dat je alles zo snel mogelijk opdronk. Er deden acht huizen mee en acht "zware" dranken op een paar uur tijd (ongeveer een kwartier per huis)...'k moet er geen tekeningetje bij maken zeker? Het thema was cowboys en indianen. Verplicht verkleed. Philip was de Lone Ranger en 'k had voor hem zelfs een pistonnekesrevolvertje gevonden. Huizen die mee deden moesten een aangepast drankje voorzien en aangepaste muziek ook natuurlijk.  Bij vele van de huizen kreeg je een cocktail. Wij hadden het echte pure "vuurwater" met een spuit afgemeten voor iedereen evenveel. Alle vrienden collega's vonden het een superfijne avond en wat ook leuk was: de volgende dag hadden we opeens een nestje nieuwe huisdieren op Hospitalgrounds. 'k Heb nog nooit zoveel katertjes bijeen gezien :-))))

VERTELDE IK JULLIE AL VAN MIJN EERSTE OORTREDING? SPEED 107KM/H IPV 80KM/H MET 'N AFKOOPBOETE VAN 250 RAND WAT WAARSKYNLIK DEUR DIE HOF OPGELÊ SAL WORD
Toen in in België was zat er in Manguzi een boete in de postbus. Voor mij! Het was de eerste keer dat we met onze "spiksplinternieuwe" Discovery naar Durban reden. Mijn eerste eigen snelheidsovertreding ooit! Mijn kinderen dachten dat ze dit nooit zouden meemaken maar nu zijn ze fier op mij dat ik soms ook eens hard durf te rijden.

MAANDAG 8 DECEMBER: ONZE TUIN KRIJGT VORM

'S AVONDS VANGEN DE VRIENDJES VERVELENDE INSECTEN

WOENSDAG 10 DECEMBER 2014: WAAR WONEN JABULANI EN RUTH?

Voor diegenen die het zich misschien afvragen hoe de mensen hier wonen, trok ik enkele foto's wanneer ik Jabulani en Ruth thuis bracht. Het huis van Ruth is waterdicht, dat van Jabulani niet.
Beiden hebben ze geen stromend water en zijn ze afhankelijk van de regen die ze opvangen in tonnen. Als het niet regent moeten ze hun water halen bij de rivier, toch wel een eind stappen. Daarom neem ik wanneer ik kan, een vaatje mee van bij ons en koop ik hen regelmatig drinkwater.
Jabulani wil wel een ander huis voor zichzelf bouwen maar maakt er eerst één voor zijn gehandicapte broer. Ruth droomt ook over een nieuw huis. Zij heeft net een echt toilet gebouwd en is daar al zeer blij mee.

Het huis van Jabulani

Het huis dat hij bouwt voor zijn broer

Het huis van Ruth

Ruth en haar zus Rebecca dragen het water naar haar huis. Ruth woont op de heuvel.

DONDERDAG 11 DECEMBER 2014: MIJN VERJAARDAG

's Morgens kleurde deze al mijn dag

Ruth bracht bananen van eigen kweek mee voor Philip

Ik deed de hele dag niets anders dan mailtjes en berichtjes lezen van jullie en telefoneren met mijn liefsten. Dank u wel allemaal!

's Avonds trakteerden we op ons heerlijk zomeravondterras de vrienden van hier met drank en een zelfgemaakt pak Belgische friet

ZA13 + ZO14 + MA15 DECEMBER 2014:TWEEDE DURBAN WEEKEND
Philip had nog een verlofdag te goed en zo konden we nog eens een weekendje naar 't stad. Durban.
Op zaterdag nog een beetje shoppen, zondag een beetje stad verkennen met een bezoek aan het stadhuis en maandag nog een beetje shoppen en 's middags terugrit naar huis. Overal kerstmuziek en versierde kerstbomen. Dat voelde echt raar aan. We hebben absoluut geen kerstgevoel bij 30°C, allé toch geen Belgisch kerstgevoel (koud, donker, verwarming hoog en huis nog niet warm te krijgen...enz.). Op de terugweg gaven we een lift aan de dochter van Rebecca met haar dochtertje 3j en nichtje 7j. Voor hen een luxe autorit: gratis, koel, veel plaats en regelmatige stops. Veel beter dan de taxibus naar huis die rond deze tijd van het jaar overvol zit. Iedereen wil met Kersttijd de stad uit op bezoek bij familie.

 Cocktail met een heel pakje nootjes.

 Durban by night

 Nee, geen members van de jachthaven, we dronken er wel een fris pintje.

 Kerstshoppen bij Victoria Market. Niet zo overvol als andere grote centra.

 Even pauze voor het stadhuis en daarna een bezoekje aan het museum.

 's Avonds nog een Jameson bij de Dropkick Murphys

DINSDAG 16 DECEMBER 2014: PUBLIC HOLIDAY
The Day of Reconciliation (Afrikaans: Versoeningsdag) is a public holiday in South Africa held annually on 16 December. The date was chosen because it was significant to both Afrikaner and African cultures. The holiday came into effect in 1994 after the end of apartheid, with the intention of fostering reconciliation and national unity.

Extra dag verlof voor Philip. 's Ochtends kwamen we bijeen in het huis van Alfred. Daar stonden een stuk of 100 emmers klaar gevuld met eten en evenveel zakjes met schoolgerief om te bedelen (met de nadruk op delen) bij de allerarmsten in de streek. Een project van Zenia onze buurvrouw. De vorige weken zamelde ze geld in, onderhandelde met De Spar en Boxer voor sponsering en zorgde ervoor dat de emmers klaar waren tegen vanmorgen. Vermits vele van ons niet moesten werken vandaag trokken we met gidsen/vertalers en onze auto's vol emmers naar de adressen die we kregen van de kerk. De emmers werden afgeleverd meestal aan  grootmoeders die voor een hele kroost kleinkinderen moesten zorgen. Dat was zo'n leuke ervaring! Iedereen was ontzettend blij. Grootmoeders dankten God en prezen ons de hemel in ondanks dat we zeiden dat het zeker niet alleen ons werk was. "Jullie handen hebben het gebracht", antwoordden ze dan. Jullie zijn de engelen! En ze maakten een gogo (grootmoeder) dansje.
Bij ons deed het heel veel deugd aan ons hart. Daar offeren we met plezier onze vrije dag aan op.
Dank u Zenia dat we mochten helpen. Volgend jaar zijn we zeker weer van de partij!

Ook bedankt Khetiwe, onze gids en vertaalster. Zij woont in een minihuis (3m x 3m?) met haar gehandicapt zoontje (gele t-shirt). Ondanks het weinige geld dat ze heeft, vangt ze ook nog twee kinderen op waarvan de moeder in het ziekenhuis ligt en vader...? Wie zal het zeggen?

ZATERDAG 20 DECEMBER 2014: PUFFEN!
Gisteren is de Kerstwerkweek van Philip en ploeg A begonnen. Deze week werkt maar de helft van de dokters (ongeveer 7). Zij doen ALLES alleen deze week en werken ook allemaal alle 7 dagen. Vanaf 26 december neemt de andere ploeg over. Zo heeft iedereen een weekje vrij. Voor ploeg A is het dus nu hard werken geblazen met ook 's nachts dikwijls on call. Voor Philip betekent dit: nachtje vrij, nachtje werken en voor de rest overdag natuurlijk ook altijd. Hard maar een goeie teamgeest is hanging around. Daarbij komt ook nog dat het hier nu ontzettend warm is. Vandaag zeker 35°C buiten. Mij hebben ze dus niet veel buiten gezien. In huis met airco vollen bak daalt de temperatuur nog niet onder 29°C. Dit is echt wel puffen en te heet voor mij maar... omdat ik weet hoe koud het daar bij jullie is, ga ik er niet verder over klagen... zweet, zweet, drup, zweet.

DINSDAG 23 DECEMBER 2014: MADAM BETON
Ik denk dat alle mensen in Manguzi hun geld op sparen tegen Kerstmis om te bouwen en hun huizen waterdicht te maken. Iedere keer als ze een paar honderd Rand in de pocket hebben kopen ze een paar zakken cement en kunnen ze weer een beetje bouwen. Van Pelt brengt dat hier niet aan huis en dus moeten ze vervoer regelen. Probleem rond deze tijd van het jaar: geen vervoer beschikbaar. En dan bellen ze mij maar op hé. Zaterdag 2 keer 5 zakken cement naar Ruth en vanochtend uit bed gebeld door Jabulani. Zes zakken cement en hij heeft me dan ook nog een kruiwagen afgetroggeld :-) als kerstcadeau. Vanavond ook nog een zetel vervoerd naar het huis van Rebecca en morgen nog een kastje brengen ook. 'k Heb hen al gezegd dat ik onderhand wel een éénmansvervoerbedrijf kan beginnen. Al lachend want ze zijn toch zo lief! Ik doe het met plezier!

DONDERDAG 25 DECEMBER 2014: KERST IN MANGUZI
Zoals ze in België altijd steeds hopen op een witte Kerst, hopen ze hier op een natte Kerst. Allebei meestal tevergeefs. Hier werd het weer een warme dag, voorspelden ze, en zo was ik, ondanks de leuke kerstavondbraai bij Josien en Bart, al heel vroeg uit de veren: 5 uur. Ik had immers beloofd om 6 uur te vertrekken om Simphiwe en zijn zoontje en zijn liefje Lulu, Ruth en haar kleinzoon, en Jabulani op te halen en naar Tembepark te gaan. Daarom nam ik om 5 uur snel een doucheke, vulde de koelboxen met ijs en drinken en eten en startte ik richting eerste station: Simphiwe. Hij belde me al toen ik net vertrokken was om te vragen of ik de weg wel zou vinden. Don't worry Simphiwe, ondertussen ken ik de weg al als mijn broekzak! ('k Heb wel altijd een kleed aan :-)

Instappen en op naar het tweede station. Jabulani is minder betrouwbaar in het op tijd klaar zijn dus liet ik Simphiwe naar hem bellen. Moest hij dan nog niet wakker zijn, had hij nu nog 10 minuten. Hij nam niet op natuurlijk, ook niet na een tweede keer proberen. Bij Jabilani's erf aangekomen bulderde de muziek uit zijn huisje. Wij maar roepen vanuit de auto: Jabulani!Jabulaaaani! Geen reactie. Gaan kijken dan maar. Mijnheer lag nog te slapen met KEI KEI harde muziek. OOO was het al zo laat? En ja hij ging mee! En ja hij zou zich snel klaar maken! En nee, zei hij verwonderd, hij had zijn telefoon niet gehoord! Na tien minuten zat hij in de auto.

Op naar voorlaatste halte: Ruth en haar kleinzoon. Die stonden natuurlijk al ongeduldig te wachten! (waarschijnlijk al minstens een half uur) en dan snel richting Tembe park. Onderweg pikten we ook Lulu, de vriendin van Simphiwe nog op. Rond half acht waren we in Tembe. Betalen (215 ZAR voor 5 volwassenen en 2 kinderen en 1 auto = 15 euro) en hup het park in! Mijn gasten keken hun ogen uit: Nyala's, Impala's. Dat hadden ze nog nooit gezien!

Jabulani en Simphiwe konden maar niet stoppen met foto's trekken met hun gsm. Ik probeerde hen wat te temperen maar 't hielp niet. Na een uurtje bereikten we de eerste hide. Dat is een soort van beveiligde kijkhut die uitkijkt op een drink plaats. En als bij wonder stonden daar hun eerste olifanten ooit. Ze waren er stil van en ik was gelukkig dat we er al zo vlug wat gevonden hadden. Je weet immers nooit. Voor't zelfde geld vind je er geen één! Natuurlijk werd er weer druk gefotografeerd.

Bij de eerste hide moest iedereen ook nog een toiletstop maken. 't Zou weer een paar uur duren voor we nog eens uit de auto konden. Jabulani liet nog al lang op zich wachten en Simphiwe maakte dan maar een foto van de kids.

We stonden daar in de bakkende zon (ondertussen al 30 graden) en Jabulani bleef maar weg. Grooote boodschap dachten we. Na een minuut of tien kwam hij eindelijk beteuterd te voorschijn, ERG beteuterd! Wat was er nu aan de hand? Hij had zijn cell phone in het wasbakje laten vallen, zei hij. Maar Simphiwe haalde hem uit elkaar en zei dat hij rook naar TOILET! Toen gaf Jabulani toe dat hij hem in de wc had laten vallen. Wij allemaal gieren van het lachen natuurlijk. Jabulani niet! We hebben de gsm dan maar vooraan uit elkaar op het dashboard gelegd. Volgens de zon die nog harder begon te schijnen zou hij dan na enkele uren wel droog zijn. Kop op Jabulani, stop nu maar met jammeren, wij zullen wel foto's trekken, geniet nu maar...Dieren kijken!

Middag +35°C en tijd om te eten in de tweede hide. Spijtig genoeg was er daar maar 1 olifant te zien en hij ging dan ook nog net weg maar niet getreurd want ik had spaghetti sla gemaakt. Een bakkie met hesp en groentjes en een bakkie met tonijn. En dan nog wat druiven als dessert. Iedereen vond het lekker. (zeiden ze toch)

Na het eten namen we de snelste weg terug naar de uitgang. 't was gewoon veel te heet, echt veel te heet! We deden er nog een uur over en zagen nog een twintigtal olifanten. 'k Had er zelf nog nooit zoveel op een dag te zien. 't Leek wel of ze allemaal naar hetzelfde feestje gingen! 'k Mocht ze van Jabulani nooit te dicht laten komen. Ik zei dan: Allé Jabulani, your brother wants to say hi to you! En hij dan: Mam! NO Mam! GO!GO!GO NOW! En de rest van ons maar lachen!
Ook zagen we onderweg nog een mestkever een bolletje mest(5cm) wegrollen. Hij zat net in ons spoor dus ik wachtte even tot hij met zijn bolletje het bergje op was. Dat wilde maar niet lukken en 't was zo heet in de auto. Ik probeerde langs hem heen te rijden en toen schoof de auto van het zand weer in het spoor! Ik hoop niet op de mestkever en zijn bolletje! Jabulani riep: YOU KILLED IT! En ik: O No! I hope I didn't! Maar ik durfde ook niet meer achterom zien of ik inderdaad een moord had gepleegd! Of hoe noem je dat? Onvrijwillige doodslag?
Bij de poort aan de uitgang, was het nog eens tijd om te drinken en een groepsfoto te maken.
Ook tijd om Jabu's cell phone weer in elkaar te steken. En het lukte! Hij weer blij!

Enfin, het was een heerlijke maar veel te warme dag en na het terug thuis brengen van de bende alleen nog maar .... LANG onder de koude douche!

VRIJDAG 26 DECEMBER 2014: PHILIP SPROEIT - DE TUIN GROEIT

Dit was het voor dit jaar. Volgende dagen op eindejaarsvakantietje naar Swaziland. Verslag volgt in 2015. Jullie ook GOE feesten hé!
Kristel en Philip