Pagina's

31 maart 2021

81 bericht: Maart, de covid vermindert even zijn vaart.

 

Maandag 1 maart 2021: het is vandaag de verjaardag van Philip en ook meteen de 1ste verjaardag van Covid-19 in Zuid-Afrika. Persoonlijk vind ik de verjaardag van Philip leuker maar misschien zijn er die er anders over denken? We rijden vandaag terug naar Manguzi vanuit Ballito. Verjaardagsweekendje van Philip met wat shoppen, lekker eten, kapper (voor mij !-) en relaxen.  Heerlijk is dat, zo er even tussenuit te zijn!





















Als we rond 16 uur weer thuis komen, zit onze vriend Gandalf al op ons te wachten. 
Hij blijft weer een week bij ons logeren. Zijn mama en papa zijn op vakantie naar de ouders van Lou in Port Elisabeth. Andere jaren vliegt Gandalf mee maar nu is het door Covid een ingewikkelde zaak geworden. Daarom zorgen wij, Granny and Grandpa voor hem.



Kijk hoe schattig, met zijnen aap!

Donderdag 4 maart 2021: In onze tuin heeft de Elephants ear een mooie bloem!



Vrijdag 5 maart 2021:
Ik zie op FB een job offer voor een kleuterjuf (uitgezonderd 3de kleuterklas) in Manguzi.
Ik pluis het natuurlijk even uit.
Jah! 40 uren per week + bijkomend lunch uur! Volgens mij zijn dat dan al 45 uren?
15 tot 20 kinderen in de klas, afhankelijk van de leeftijd.

3800 Zar per maand. Dit is 207,87 euro per maand of 1,16 euro per uur!!!



Natuurlijk zocht ik even op wat het minimumloon is voor teachers in SA



Jah! Manguzi! Ik weet zeker dat ze iemand gaan vinden voor 3800 Zar per maand omdat de werkeloosheid hier zo hoog is maar... ik noem dit uitbuiting. Sorry Manguzi, dit maakt mij triest en boos!

Dinsdag 9 maart 2021:
Vanmorgen viel mijn oog op dit hutje. 





Ik dacht opeens nog eens aan een artikel dat Philip een paar jaar geleden vond in een Belgisch blad, "Metro" of zoiets. Het was een artikel van een vrouw die een 14-daagse reis deed in Zuid-Afrika. In haar artikel schreef ze o.a. dat mensen in Zuid-Afrika niet meer in hutjes wonen. Hutjes worden alleen nog maar gebruikt voor traditionele voorstellingen en optredens, wist ze te vertellen. Philip en ik waren toen wel een beetje boos. Wat weet die daar nu van na een reisje van 2 weken rond Krüger park logerend in dure lodges. Welk recht heeft zij te veralgemenen wat zij heeft gezien en dat dan ook nog in een artikel van een "reizen magazine" te schrijven? Enfin, we hebben er toen niet op gereageerd maar het is me altijd bijgebleven.
En vanochtend werd ik er weer aan herinnerd. Ik dacht: Laat mij maar eens wat Manguzi hutjes in de blog zetten. En hier zijn ze dan:








Misschien woont er wel een werkloze teacher in één van deze en natuurlijk neemt die dan de zwaar onderbetaalde job aan van 3800 Zar per maand! 😢 En zo geraken ze nooit verder.

Natuurlijk zijn er ook wel een heleboel mensen die wel in een huisje wonen en sommige zelfs in een villa maar... evengoed zijn er nog een hoop die in hutjes leven! Mensen zonder ne nagel om aan hun gat te krabben. Voor die mensen is Philip iedere dag op pad naar de clinics.😉


Vrijdag 12 maart 2021: Vanmorgen is Zulu King Goodwill Zwelithini Bhekuzulu overleden.
 




P.S.De King had 6 vrouwen en 28 kinderen.

En nog een weetje:

Tot en met de dag van zijn begrafenis mogen de Zulu's niet in de tuin werken met een spade en zand. Volgens Ruth mogen ze wel werken met een bush knife en de planten water geven maar dat is alles. Ze mogen de grond niet omdraaien omdat het de King zijn land is. Misschien zullen  de volgende week sommige van onze gardeners niet opdagen. Dan weten we waarom.

Zaterdag 13 maart 2021:

Vandaag verrassen we Mam Ruth, haar kleinkind Lu (12jaar)  en het kleinkind van Rebecca, Melo (10jaar), door hen mee te nemen voor een nachtje Tembe Elephant Park met game drives. Mam Ruth is eerst een beetje terughoudend maar ik kan haar al snel overtuigen. De meisjes zijn super excited! In een park blijven slapen, dat hebben ze nog nooit gedaan en ze hebben ook nog nooit een olifant in het echt gezien! Gelukkig hebben we  twee luxe tenten naast elkaar zodat we ze een beetje kunnen begeleiden. We komen aan om 1 uur. Om 2 uur moeten we lunchen. Daarna gaan we meteen op game drive.








Zo vlug we bij de tent aankomen en de deur openen, zijn de bedden al verdeeld door de meisjes. Mam Ruth heeft niet veel te zeggen. Ze gooien hun rugzakjes op het bed en willen meteen gaan zwemmen.
Philip is volonteer om met hen mee te gaan. Kan hij al een beetje oefenen want hij zal binnenkort de meisjes-kleinkinderen moeten entertainen. Door zijn alleen-maar-jongens-cultuur (geen dochters, geen zussen) denkt hij dat meisjes veel moeilijker zijn. Daarom sturen we hem met de meisjes naar het zwembad. Och… hij geniet ervan! De meisjes vinden het zwembad awesome!




 






Een half uurtje later komen ze fris aangelopen bij de tent. Voor ze zich klaarmaken voor de lunch willen ze nu ook natuurlijk nog de buitendouche uitproberen. Het kan niet op vandaag. Natuurlijk vinden ze dit fijn! Zelf hebben ze thuis geen douche en amper stromend water. Ze voelen zich als prinsessen.

Om twee uur lunch buffet. Ze volgen ons tot bij het buffet en wat aarzelend scheppen ze een beetje pasta met kip en kaassaus op. Vooral Melo is er niet echt van te overtuigen om het op te eten maar ze probeert. Ze doet tenminste haar best van alles eens te proeven. Een beetje met een lange lip maar we doen alsof we het niet zien.

Om drie uur staat de safari auto al te wachten met Zakhele onze favoriete driver. We zien al vrij vlug nyala's en impala's en even later een giraf. De meisjes kijken hun ogen uit door onze belachelijke verrekijkertjes. (We moeten toch dringend eens een fatsoenlijke kopen) We hobbelen nog wat verder op Zimbabwe road. Die noemen we zo omdat ze net zoveel potholes heeft en wij net zo door elkaar geschud  worden alsof we zouden rijden over de wegen in Zimbabwe. Onze guide maakt er een grapje over: Hoe kan de politie in Zimbabwe zien dat je dronken rijdt? Wel als iemand rechtdoor rijdt, door de potholes.
Nuchtere bestuurders rijden zigzag om de potholes te vermijden.

Zimbabwe road voorbij, staat er een groepje zebra's op de weg. Zakhele leert ons dat je aan de billen van de zebra kan zien of het een female of male is en ook dat een zebra veulen geboren wordt met even lange poten als de mama zodat het zich kan verschuilen voor aanvallers. Alleen het lichaam zal nog groeien, de poten niet meer in de lengte.












Dan zien we eindelijk olifanten maar toch wel wat teleurstellend veraf. Ondertussen zijn we al anderhalf uur op weg en onze gids besluit daar, met zicht op grazende olifanten, de sundowners te doen. Het frisdrankje maakt de meisjes weer wakker en het wijntje maakt ons en vooral Mam Ruth  relaxed. 











Na deze korte break besluit Zakhele naar een totaal andere area te rijden. Bij de hide hebben we nu misschien wel kans op leeuwen. We rijden in een normaal verboden straatje naar de waterhole. Geen leeuwen te zien! Wel staat er een olifant vlak bij het paadje ernaartoe. 











Zakhele stopt. De olifant staat zich te douchen met zand. Hij staat echt vlak naast onze auto. Mam Ruth durft al niet meer kijken en allemaal houden we ons stil, de meisjes met hun hand voor de mond alsof ze zichzelf niet vertrouwen om niet te gillen. We zien en horen de slurf zand opzuigen als een stofzuiger en het dan weer over zichzelf uitblazen als een stofblazer. Ook komt die slurf af en toe eens ruiken bij onze auto.
Harten stoppen met kloppen, zo stil zijn we. Na een minuut of 10 van spanning kunnen we weer terug relaxen. De olifant draait zich om en begint rustig te eten aan de blaadjes van een nabije boom. Zakhele rijdt ons verder naar de waterhole terwijl wij allemaal wat bekomen. That was awesome! So close! Wisten wij veel wat er ons nog te wachten stond!



Bij de waterhole is niks te zien. Het wordt al een beetje donker. We draaien maar terug. De olifant van daarnet staat nog steeds te eten. O! Daar zijn nog 2 jongere olifanten, flinke pubers, wat aan het sparren met elkaar. Zakhele besluit nog even te stoppen. Eén van de twee steekt net achter onze auto het paadje  over. De andere volgt. Maar deze wil ook eens even in de auto kijken. Philip en ik zitten op de achterbank met een olifantenhoofd tegen onze rug. We buigen vlug een beetje naar voor. Tweede hartstilstand van vandaag. Ik denk O, seffens komt die slurf hier naar binnen en neemt hij mijn rugzak mee.
Niemand beweegt. Dan begint die fant opeens tegen onze auto te duwen. Zakhele zet de auto in neutraal en de olifant duwt onze auto meters verder, alsof het niks is. Zakhele zit er een beetje te lachen en draait wat met zijn armen van olé olé, ik moet niks doen. Wij lachen in stilte, maar ook een beetje groen.

Dan stopt de olifant opeens met duwen en komt langs de zijkant. Ik denk O, hij wil gewoon passeren en nu we voorbij dat bosje zijn, kan hij er langs. Dat was het! Maar… Nee! Nu heeft hij zijn hoofd aan de zijkant, zelfs zijn tand komt een beetje binnen. Philip houdt zijn hand tegen het hoofd van Lu en duwt ze een beetje naar binnen. De olifant is maar een 10 cm van haar verwijderd. Hij begint nu te duwen aan de zijkant. De auto gaat heen en weer. Dadelijk kantelt hij om! Ook Zakhele weet dat het nu tijd is om in te grijpen. Hij neemt een stok, begint wat te roepen. En dan start hij de motor en geeft gas. De olifant schrikt en vlucht de bosjes in. Wat… een…avontuur…was…dat! En we hebben het allemaal overleefd! Weten we weer dat we toch nog een sterk hart hebben. Wel, dichter dan dit kunnen we niet bij een olifant komen. Check!

Onderweg  naar de lodge kan niemand iets anders zeggen dan: OMG, awesome, we are still alive!
Ik denk dat Ruth hier niks van gezien heeft. Ze durfde niet kijken en bekent dat ze veel prayers heeft gedaan. Thank you Jesus!

Na een klein gevechtje over wie er eerst op de wc mag, zitten we om 7 uur weer aan tafel. 








Groene bonensoep, rijst met spinazie en andere groenten met kip en/of kudu. De meisjes lusten vooral de soep, en het dessert. Ik verdeel mijn dessert dan maar onder hun beiden. Mam Ruth, Philip en ik kraken ook nog een flesje wijn om wat te bekomen. Na het eten zoeken we de weg naar de tent en na een heerlijk doucheke ligt iedereen al snel te knorren.

De volgende morgen moeten we om 5 uur opstaan want een half uurtje later worden we in het "restaurant" verwacht voor een mini ontbijtje en/of een koffietje. Om zes uur stipt staat Zakhele ons weer op te wachten.








Deze keer zien we een warthog op weg naar de watertoren. Dan klinkt het bericht dat er door een andere safari auto leeuwen zijn gespot. We laten de watertoren links liggen en racen er ook naartoe. De rit lijkt op eentje van de rollercoaster in Walibi. Gelukkig vliegen we er niet uit. En de vijf leeuwen liggen nog rustig te luieren onder een boom als we aankomen. 










Veel beweging is er niet. Af en toe gaat er eens een kop omhoog of een staart. Dan staat er eentje op, om 2 seconden later een meter verder weer neer te ploffen. Ik denk dat ze net goed gegeten hebben. De luie leeuwen zijn al snel boring voor de twee girls die de excitement van gisteren natuurlijk nog in gedachten hebben. Ze beseffen niet wat voor gelukzakken ze zijn. Sommige mensen komen 4 nachten naar Tembe en zien geen leeuwen. Zij zijn maar 1 nachtje hier en zien leeuwen en laten een olifant de auto duwen. Zakhele voert ons nog naar de hide voor een koffie of een theetje met of zonder suiker maar zeker met een rusk. Daar spotten we nog waterbucks met de toiletbril op hun achterwerk. Dan is het tijd om naar de lodge te rijden. Ze bellen al dat het full breakfast  klaar staat. Na het ontbijt is er nog wat tijd om nog eens van die lekkere buitendouche te genieten en dan hop inpakken en wegwezen. De girls willen nog niet weg en vragen al wanneer we terugkomen. Philip en ik zijn blij dat we ze een tof en leerrijk weekend hebben kunnen geven. We zullen er allemaal nog lang van nagenieten.



Dung Beetles in elephant dung, lekker!


Woensdag 17 maart 2020:
De bumper van onze auto was verroest dus moest hij naar de panel beater voor herstelling.
Vanaf nu is het onze 'Red Lips' en is het meteen weer duidelijk wie er met die auto door de straten van Manguzi scheurt! 😂



En hier zijn de jonge collega's van het hospitaal. Door Covid-19 hebben we hen nog steeds niet leren kennen. Zij deden sundowners op de plains. De meeste van hen hebben al covid gehad. Wij, ouwe lui, kunnen daar nog niet aan mee doen, spijtig.



Van zaterdag 20 maart tot vrijdag 2 april doen wij nog een reisje maar daarover meer in de volgende blogpost.

Hier nog de COVID-19 stats van de maand maart:






Hou het veilig! Tot snel!

Philip en Kristel

Geen opmerkingen: