Maandag 1 maart 2021: het is vandaag de verjaardag van Philip en ook meteen de 1ste verjaardag van Covid-19 in Zuid-Afrika. Persoonlijk vind ik de verjaardag van Philip leuker maar misschien zijn er die er anders over denken? We rijden vandaag terug naar Manguzi vanuit Ballito. Verjaardagsweekendje van Philip met wat shoppen, lekker eten, kapper (voor mij !-) en relaxen. Heerlijk is dat, zo er even tussenuit te zijn!
Zaterdag 13 maart 2021:
Vandaag verrassen
we Mam Ruth, haar kleinkind Lu (12jaar)
en het kleinkind van Rebecca, Melo (10jaar), door hen mee te nemen voor
een nachtje Tembe Elephant Park met game drives. Mam Ruth is eerst een beetje
terughoudend maar ik kan haar al snel overtuigen. De meisjes zijn super
excited! In een park blijven slapen, dat hebben ze nog nooit gedaan en ze
hebben ook nog nooit een olifant in het echt gezien! Gelukkig hebben we twee luxe tenten naast elkaar zodat we ze een
beetje kunnen begeleiden. We komen aan om 1 uur. Om 2 uur moeten we lunchen.
Daarna gaan we meteen op game drive.
Zo vlug we
bij de tent aankomen en de deur openen, zijn de bedden al verdeeld door de
meisjes. Mam Ruth heeft niet veel te zeggen. Ze gooien hun rugzakjes op het bed
en willen meteen gaan zwemmen.
Philip is volonteer om met hen mee te gaan. Kan hij al een beetje oefenen want hij zal binnenkort de meisjes-kleinkinderen moeten entertainen. Door zijn
alleen-maar-jongens-cultuur (geen dochters, geen zussen) denkt hij dat meisjes
veel moeilijker zijn. Daarom sturen we hem met de meisjes naar het zwembad.
Och… hij geniet ervan! De meisjes vinden het zwembad awesome!
Een half uurtje later komen ze fris aangelopen
bij de tent. Voor ze zich klaarmaken voor de lunch willen ze nu ook natuurlijk
nog de buitendouche uitproberen. Het kan niet op vandaag. Natuurlijk vinden ze
dit fijn! Zelf hebben ze thuis geen douche en amper stromend water. Ze voelen
zich als prinsessen.
Om twee uur
lunch buffet. Ze volgen ons tot bij het buffet en wat aarzelend scheppen ze een
beetje pasta met kip en kaassaus op. Vooral Melo is er niet echt van te
overtuigen om het op te eten maar ze probeert. Ze doet tenminste haar best van
alles eens te proeven. Een beetje met een lange lip maar we doen alsof we het
niet zien.
Om drie uur
staat de safari auto al te wachten met Zakhele onze favoriete driver. We zien
al vrij vlug nyala's en impala's en even later een giraf. De meisjes kijken hun
ogen uit door onze belachelijke verrekijkertjes. (We moeten toch dringend eens
een fatsoenlijke kopen) We hobbelen nog wat verder op Zimbabwe road. Die noemen
we zo omdat ze net zoveel potholes heeft en wij net zo door elkaar geschud worden alsof we zouden rijden over de wegen in
Zimbabwe. Onze guide maakt er een grapje over: Hoe kan de politie in Zimbabwe
zien dat je dronken rijdt? Wel als iemand rechtdoor rijdt, door de potholes.
Nuchtere bestuurders rijden zigzag om de potholes te vermijden.
Zimbabwe road
voorbij, staat er een groepje zebra's op de weg. Zakhele leert ons dat je aan
de billen van de zebra kan zien of het een female of male is en ook dat een
zebra veulen geboren wordt met even lange poten als de mama zodat het zich kan
verschuilen voor aanvallers. Alleen het lichaam zal nog groeien, de poten niet
meer in de lengte.
Dan zien we eindelijk olifanten maar toch wel wat teleurstellend veraf. Ondertussen zijn we al anderhalf uur op weg en onze gids besluit daar, met zicht op grazende olifanten, de sundowners te doen. Het frisdrankje maakt de meisjes weer wakker en het wijntje maakt ons en vooral Mam Ruth relaxed.
Na deze korte break besluit Zakhele naar een totaal andere area te rijden. Bij de hide hebben we nu misschien wel kans op leeuwen. We rijden in een normaal verboden straatje naar de waterhole. Geen leeuwen te zien! Wel staat er een olifant vlak bij het paadje ernaartoe.
Zakhele stopt. De olifant
staat zich te douchen met zand. Hij staat echt vlak naast onze auto. Mam Ruth
durft al niet meer kijken en allemaal houden we ons stil, de meisjes met hun
hand voor de mond alsof ze zichzelf niet vertrouwen om niet te gillen. We zien
en horen de slurf zand opzuigen als een stofzuiger en het dan weer over zichzelf
uitblazen als een stofblazer. Ook komt die slurf af en toe eens ruiken bij onze
auto.
Harten stoppen met kloppen, zo stil zijn we. Na een minuut of 10 van spanning
kunnen we weer terug relaxen. De olifant draait zich om en begint rustig te
eten aan de blaadjes van een nabije boom. Zakhele rijdt ons verder naar de
waterhole terwijl wij allemaal wat bekomen. That was awesome! So close! Wisten
wij veel wat er ons nog te wachten stond!
Bij de
waterhole is niks te zien. Het wordt al een beetje donker. We draaien maar
terug. De olifant van daarnet staat nog steeds te eten. O! Daar zijn nog 2
jongere olifanten, flinke pubers, wat aan het sparren met elkaar. Zakhele
besluit nog even te stoppen. Eén van de twee steekt net achter onze auto het
paadje over. De andere volgt. Maar deze
wil ook eens even in de auto kijken. Philip en ik zitten op de
achterbank met een olifantenhoofd tegen onze rug. We buigen vlug een beetje
naar voor. Tweede hartstilstand van vandaag. Ik denk O, seffens komt die slurf
hier naar binnen en neemt hij mijn rugzak mee.
Niemand beweegt. Dan begint die fant opeens tegen onze auto te duwen. Zakhele
zet de auto in neutraal en de olifant duwt onze auto meters verder, alsof het
niks is. Zakhele zit er een beetje te lachen en draait wat met zijn armen van
olé olé, ik moet niks doen. Wij lachen in stilte, maar ook een beetje groen.
Dan stopt de
olifant opeens met duwen en komt langs de zijkant. Ik denk O, hij wil gewoon
passeren en nu we voorbij dat bosje zijn, kan hij er langs. Dat was het! Maar…
Nee! Nu heeft hij zijn hoofd aan de zijkant, zelfs zijn tand komt een beetje
binnen. Philip houdt zijn hand tegen het hoofd van Lu en duwt ze een beetje
naar binnen. De olifant is maar een 10 cm van haar verwijderd. Hij begint nu te
duwen aan de zijkant. De auto gaat heen en weer. Dadelijk kantelt hij om! Ook Zakhele
weet dat het nu tijd is om in te grijpen. Hij neemt een stok, begint wat te
roepen. En dan start hij de motor en geeft gas. De olifant schrikt en vlucht de
bosjes in. Wat… een…avontuur…was…dat! En we hebben het allemaal overleefd!
Weten we weer dat we toch nog een sterk hart hebben. Wel, dichter dan dit
kunnen we niet bij een olifant komen. Check!
Onderweg naar de lodge kan niemand iets anders zeggen
dan: OMG, awesome, we are still alive!
Ik denk dat Ruth hier niks van gezien heeft. Ze durfde niet kijken en bekent
dat ze veel prayers heeft gedaan. Thank you Jesus!
Na een klein gevechtje over wie er eerst op de wc mag, zitten we om 7 uur weer aan tafel.
Groene bonensoep, rijst met spinazie en andere groenten met kip en/of kudu. De
meisjes lusten vooral de soep, en het dessert. Ik verdeel mijn dessert dan maar
onder hun beiden. Mam Ruth, Philip en ik kraken ook nog een flesje wijn om wat
te bekomen. Na het eten zoeken we de weg naar de tent en na een heerlijk
doucheke ligt iedereen al snel te knorren.
De volgende
morgen moeten we om 5 uur opstaan want een half uurtje later worden we in het
"restaurant" verwacht voor een mini ontbijtje en/of een koffietje. Om
zes uur stipt staat Zakhele ons weer op te wachten.
Deze keer zien we een warthog op weg naar de watertoren. Dan klinkt het bericht dat er door een andere safari auto leeuwen zijn gespot. We laten de watertoren links liggen en racen er ook naartoe. De rit lijkt op eentje van de rollercoaster in Walibi. Gelukkig vliegen we er niet uit. En de vijf leeuwen liggen nog rustig te luieren onder een boom als we aankomen.
Veel beweging is er niet. Af en toe
gaat er eens een kop omhoog of een staart. Dan staat er eentje op, om 2
seconden later een meter verder weer neer te ploffen. Ik denk dat ze net goed
gegeten hebben. De luie leeuwen zijn al snel boring voor de twee girls die de
excitement van gisteren natuurlijk nog in gedachten hebben. Ze beseffen niet
wat voor gelukzakken ze zijn. Sommige mensen komen 4 nachten naar Tembe en
zien geen leeuwen. Zij zijn maar 1 nachtje hier en zien leeuwen en laten een
olifant de auto duwen. Zakhele voert ons nog naar de hide voor een koffie of
een theetje met of zonder suiker maar zeker met een rusk. Daar spotten we nog
waterbucks met de toiletbril op hun achterwerk. Dan is het tijd om naar de
lodge te rijden. Ze bellen al dat het full breakfast klaar staat. Na het ontbijt is er nog wat tijd
om nog eens van die lekkere buitendouche te genieten en dan hop inpakken en wegwezen.
De girls willen nog niet weg en vragen al wanneer we terugkomen. Philip en ik
zijn blij dat we ze een tof en leerrijk weekend hebben kunnen geven. We zullen
er allemaal nog lang van nagenieten.
Hou het veilig! Tot snel!
Philip en Kristel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten