118 bericht: Sala Kahle Emangusi

Klik hier voor het birthday party filmpje op youtube

 Vrijdag 1 maart 2024: nog 27 dagen

Gelukkige verjaardag Philip! Jij mag uitslapen, ik zal opruimen. Ik heb gelukkig wel hulp van Mam Ruth en we spelen het klaar samen nogal vlug orde op zaken te stellen. Philips hangover speelt hem de hele dag parten maar om drie uur is hij weer helemaal terug. We brengen de music boxen terug naar Moses.

Op weg naar Moses neemt Philip op mijn verzoek een foto van "vergaderbomen". Bijna iedere familie in Manguzi heeft zo'n prachtige boom in de tuin om lekker te keuvelen in de schaduw en ... te vergaderen.

Na de aflevering van de boxen nemen we de zussen Rebecca en Ruth mee uit eten bij Casitas. Nee! Deze keer valt er voor de foto niks van mijn bord, ik laat het gewoon staan!😂 Trouwens ... het is geen pizza hé!

Zondag 3 maart 2024: nog 25 dagen

Opruimdag van alle documenten. We digitaliseren alles dat nog niet in dropbox zit en daarna mag Philip een vuurtje stoken wat hij nog altijd heel fijn vindt. We realiseren ons vandaag dat we in de tien jaar dat we hier wonen in totaal 6000 euro betaald hebben voor huishuur, gas en elektriciteit samen en vragen ons af: Waarom gaan wij terug naar België???

Maandag 4 maart 2024: nog 24 dagen

Kan er iemand al dit bed voor ons bestellen?

Dinsdag 5 maart 2024: nog 23 dagen

Net voor het avondeten kijk ik een filmpje op Facebook. Opeens krijg ik de melding: uw sessie is verlopen! Wat is dat nu weer? Is het omdat het loadshedding is en ons internet weer uitgevallen? Nee. Wat is het dan? Ik denk opeens dat ik gehackt ben en krijg het op z'n minst gezegd een beetje warm. Philip, ik denk dat mijn Fb gehackt is! Ik probeer terug aan te melden maar dat lukt van geen kanten. Ik zal dan maar eerst koken en proberen kalm te blijven. Philip probeert zijn Fb ook. Hij krijgt dezelfde melding. Dat kan nu niet hé! Misschien heb ik al mijn contacten al besmet! Diep ademen! Och Philip, laat ons maar eerst eten en straks nog eens proberen! verklaar ik zo nonchalant mogelijk terwijl mijn brein op 500 per uur draait. Alle mogelijke scenario's vliegen er daarboven rond in paniek maar evengoed geruststellend. Zo raak ik misschien opeens zonder veel moeite van die verslaving af! Na het eten en de afwas, probeer ik als een echte addict toch nog eens opnieuw. Het lukt! Het werkt alsof er nooit een probleem is geweest zelfs. Oef! En bij Philip ook! Hebben wij daarstraks gedroomd dan? 

Woensdag 6 maart 2024: nog 22 dagen

Ik zet de radio op en wat is het eerste dat ik hoor? Facebook en Instagram hadden gisteren een groot probleem! Jeuh ik was niet alleen en ik vraag me af hoeveel mensen er samen met mij gepanikeerd hebben. Zet dat om in energie en we kunnen er ons huis in België een hele winter mee verwarmen denk ik!

Ondanks dat the boys next door sinds vorige vrijdag zelf een wasmachine hebben, moet Letty nog steeds bij mij de was komen doen want de machine geraakt maar niet aangesloten. Het kraantje is te smal voor de bijhorende aansluiting. Ik heb de housemother van de compound al verwittigd, een job card geschreven voor maintenance, de boys op pad gestuurd... allemaal niks gekort! Maintenance heeft "beloofd" van vandaag te komen maar... euh... dat gaat niet gebeuren, ik zie het al aankomen.

Jabulani is er om half tien en ik zet hem meteen aan het grasmaaien. Hij moet het eerst afrijden bij de wasdraad anders kunnen we geen was ophangen! Als dat stuk bijna klaar is, valt de machine stil. Het is niet waar hé! Jabulani I will be so glad that in Belgium we will not have a garden, no grass and no Jabulani to deal with! I will go to sit in the beautiful garden of the children or take a walk in the park across the road! Dat geeft me de moed om nu kalm te blijven. Gelukkig heeft de machine maar even rust nodig en wil het een paar minuten later weer vertrekken. Thank you Jesus!😂

Ik bel met mijn moeder die vindt dat ik toch niet kan begrijpen hoe het leven voor haar is zolang ik niet zo oud ben als zij. Maar ... zelfs al word ik ooit 88, het zal nooit hetzelfde zijn. Twee verschillende mensen die oud zijn in verschillende tijden en een ander pad bewandeld hebben 🤷🏻‍♀️ Sorry moeder!

Ik kijk onze telefoonkaarten van België eens na. Ja, ik had het al gedacht! Vijfendertig en zevendertig euro vervallen in 15 dagen. Dan zijn we nog niet terug in België hé! Herladen dus. Ik probeer met mijn KBC app, dat moet makkelijk gaan. Nope! U hebt geen toegang tot deze dienst! 🤦🏻‍♀️ Ach ja ik herinner het me nog van vorig jaar! Wij konden toen met de KBC app geen busticket kopen, niet parkeren, geen belwaarde kopen enz! Hoe is dat nu mogelijk! Wat als wij in Zaventem landen en we een treinticket willen tot Antwerpen en een busticket tot Zoersel??? F*** F*** F***! Sorry! Ik word er wel een beetje moe van! Ik spreek onze Jelle dan maar aan. Die heeft het zo voor mij geregeld. Is er iets wat die zoon van mij niet kan? 😘

Het is half vijf. De mannen van maintenance zijn niet gekomen om de wasmachine aan te sluiten, zoals verwacht. Jah zé, morgen is er niemand in house 17 om ze binnen te laten want dan werkt Letty niet en vrijdag gaan wij naar Maputo. Letty zal met de hand moeten wassen dan. Misschien zien de buurjongens dan in dat ze echt wel eens in actie moeten schieten, ik heb ze lang genoeg op voorhand verwittigd 🤷🏻‍♀️.

Van half zes tot half zeven ventileren Philip en ik op het terras met een aperitiefje. Dat gaan we toch missen hé! Al die vogels die in België niet bestaan, de bulbuls die ons net voor hun slapengaan komen groeten ... dat doet toch wel een beetje zeer.

Nee, de dag is nog niet gedaan! Tijdens het eten krijg ik opeens een enorme neusbloeding. Shit! Waarschijnlijk heeft mijn bloed vandaag te veel gekookt en wil het er nu uit! En het blijft maar komen. Na een uur knijpen, besluit Philip naar het hospitaal te stappen voor grote middelen. Als hij de deur uit is, probeer ik toch nog eens los te laten en nadat er nog enkele grote druppels bloed uitkomen, stopt het ... Jah, het is gedaan 😅. Philip is blij dat hij de grove middelen niet moet gebruiken. Wel ben ik de hele avond nog heel voorzichtig in mijn bewegingen. Anderhalf uur bloeden is wel genoeg geweest zou ik denken.

Het laatste werk van de dag is een mail sturen naar Ethias om de adreswijziging van mijn moeder door te geven. Dan is mijn kaars uit en ik kruip in bed! Slaapwel!

 Vrijdag 8 maart 2024: nog 20 dagen

Vandaag is de dag, we wagen ons nog eens over de grens met Mozambique voor een weekendje Maputo. Nee, niet alleen! Wie gaat er mee? Sarah, Maryke, Michaela, Adri en Damien en Scooch. Philip moet vandaag niet werken. De andere werkers nemen een halve dag vrij vanaf één uur. Niemand wil graag met zijn auto over de grens daarom hebben we een ander plan gemaakt. Onze buur Luke zal ons naar the border rijden met Adri's car, ons daar droppen en de auto terug veilig op hospital grounds parkeren. Dat plan loopt al mis. Luke heeft het te druk op zijn ward en moet doorwerken tijdens lunch. Adri die het hele weekend heeft georganiseerd maakt vlug een backup plan. Ze vraagt aan Nonhlanhla één van haar medewerkers of zij ons misschien even naar de grens kan brengen met haar bakkie tijdens lunch. Gelukkig kan dat. Om half twee staat iedereen gepakt en gezakt bij Adri en hoppen ze in het bakkie. Alleen ik niet ... ik mag vooraan zitten. Ik ben blij met dat offer want het is bloody hot op de middag. Philip is totally in for the bakkie expierence.

 We rijden eerst nog even het dorp in langs de ATM for money. Dat is moeilijker dan verwacht. Er is veel volk in town en bijna alle geldmachines zijn leeg. In Boxer Build It vind ik er eentje met nog wat geld maar niet genoeg voor iedereen. Adri en Michaela vragen cash back aan de kassa. Maryke denkt dat ze een miljoen nodig heeft want volgens haar heeft Adri een vomiting (wat een woord🤦🏻‍♀️) expensive restaurant geboekt voor vanavond. Allé, we zijn ermee weg nu zeker!? Een kwartiertje later dropt Nonhlanhla ons veilig aan de grens. Eerst uit Zuid-Afrika stempelen. Dat is geen probleem. Dan het visum regelen voor Mozambique... dat is een missie. Niet iedereen heeft een visum nodig. Alleen Damien, Sarah, Philip en ik omdat wij Europeanen zijn. De anderen zijn Zuid-Afrikanen en moeten alleen stempelen. Gaat het vlot? Natuurlijk niet! Damien is de schuldige. Hij heeft geen stempelplaats meer in zijn paspoort except for the last page en volgens The Law mag dat niet gebruikt worden. Eigenlijk belachelijk niet? Waarvoor dient dat blad dan? Hij moet lang onderhandelen en ... betalen natuurlijk! Wat hadden we gedacht!? Rond drie uur kunnen we eindelijk vertrekken. De Zuid-Afrikanen zitten al in het public transport taxibusje te wachten dat Adri voor ons geregeld heeft. Ze heeft het hele busje voor ons afgehuurd zodat we niemand anders moeten meenemen. De man zal ons afzetten bij de B&B Mozaïka en ons daar ook terug komen oppikken zondagmiddag. Prima! 

Wij rijden een tiental kilometer door het National Park waar we giraffen, warthogs, zebra's en impala's zien. Mooi meegenomen! Een dik uur later rijden we over de mooie brug Maputo binnen met veel O's en WAUWs. In de stad is het nu net spitsuur, nog erger dan in een Belgische stad. In België zijn er tenminste nog verkeersregels en hebben de meeste mensen een rijbewijs. Hier betwijfel ik dat. Om half zes landen we eindelijk in de B&B. Geen tijd om te bewonderen en op te frissen want we hadden nu al in dat vomiting expensive restaurant moeten zitten! De vriend van Maryke, Garreth, is uit Krüger afgekomen om met ons het weekend door te brengen. Hij probeert snel twee Ubers te fixen om ons naar het restaurant te brengen. Gelukkig is er nog een tafel vrij want we zijn zeker een uur te laat. Wel een mooie setting met een kalmerende zonsondergang.

 Sarah, Philip en ik eten prawn moussaka. Heerlijk! 

In dit restaurant Dhow betalen we 21000 Meticais voor de hele groep van negen. Dat is 33,5 euro per persoon. Not too bad 🤷🏻‍♀️. Voor de rest van de avond willen we toch wat goedkoper gaan en wat gaan drinken in een cafeetje maar er is geen café te zien in de directe omgeving. Aan de securityman van het Dhow restaurant vragen we of er nog ergens een winkel open is waar we wat bier en wijn kunnen kopen. Hij informeert bij de jongens die snoep verkopen aan de uitgang van het restaurant. Zij weten wel waar er nog booze te krijgen is en één van hen brengt ons naar een wat louche winkeltje/ barretje een paar straten verder. We kopen er snel wat 2M bier, wijn en water en volgen the boy terug naar het Dhow restaurant. Dat is een veiliger plaats om een taxi te bellen 😅. Een deel van ons propt zich in een taxi naar de B&B. Maryke, Garreth, Damien en Michaela stappen terug. Ze willen wat beweging.  Om deze toch vermoeiende dag af te sluiten, duiken sommigen nog in het zwembad. Op het terras drinken we nog wat van onze biertjes en wat warme wijn 🙈. We moeten tegen morgenavond toch wel een ijskast zien te versieren 😂. Ik slaap goed met de airco aan 😉.

Zaterdag 9 maart 2024: nog 19 dagen

Lekker geslapen. Terwijl Philip zich scheert, kleed ik me aan. Riekt is aan dees kleed Philip! Stinkt het? Ik zie dat Philip er eens goed aan wil sniffen maar ik zie ook dat hij vergeten is dat hij vol scheerschuim hangt. Net op tijd kan ik het kleed wegtrekken, er hangt gelukkig maar een klein mopje aan 😅! Dat is al meteen een gierend begin van de dag 😂🤣😂.

Na een rustig ontbijt en een ochtendzwemmetje maken we een wandeling door Maputo naar de stoffenwinkel en de markt. 

De afstand valt mee maar het is zo freaking hot! In de stoffenwinkel Casa Elefante kopen alle vrouwen hun favoriete prints. De mannen zijn meer geïnteresseerd in hun favoriete gekoelde 2M bier op de markt, of course. Na de markt ben ik echt overheated en krijg al blaren onder mijn voeten van het zweet. We zoeken de schaduw op in het park hopend op ook een frisdrankje.

Het levende standbeeld

 In het park zien we wel 5 stellen die er vandaag trouwen, allemaal bij een andere boom. 

Leuk maar ik wil iets drinken. Dat is er niet te vinden, we moeten het park weer uit. Een paar straten verder vinden we Alliance Française. Jah! Ik wil nen tonic! Nee niet met gin! Met ijs! Rond twee uur wandelen we naar een lunch restaurant waar we ons tegoed doen aan pizza, quesadilla, shawarma en falafels. We kunnen er tegen tot vanavond.

 Dan snel de taxi in en naar "huis" voor een zwemmetje en een dutje onder de airco. Tegen half zes nemen we op aanraden van de B&B madam taxi's naar Magoumba fish market. Een market voor lokalen, niet de dure voor toeristen. Tot acht uur zou je er verse vis kunnen kiezen en ter plaatse laten klaar maken voor kleine prijzen. Michaela, Philip en ik nemen de eerste taxi. En Scooch wil ook al met ons mee zonder zijn mama en papa. Het is toch wel een kwartier rijden 😳.Adri dacht maar twee minuten. Onze taximan dropt ons pal voor de gate van "the settlement". Ik vind dat het een beetje lijkt op een township vol container kraampjes. Hier gaan we toch nog niet binnen! Even wachten tot onze groep groter is. De anderen laten op zich wachten. Ik bel ze om te informeren wat er aan de hand is. We already ordered a taxi 4 times! Every time when they're almost here they turn around and cancel! zegt Adri. But we're coming now now, stepping in one now! Jah, dat is dus nog minstens nog 15 minuten wachten voor ons langs de kant van de weg. Kraampjeshouders of hoe je dat ook noemt, komen al vanachter the fence naar ons (witte mensen) kijken. In het Portugees vragen ze wat we komen doen. Wij antwoorden gewoon in't Engels dat we vis komen eten. Ze zien het geld al rollen natuurlijk! Entra! Entra! Nog niet! Seffens! We wachten nog op de papa en de mama van deze kleine man hier! Sim, mas depois venha comer conosco! Kom bij ons eten! (Nee, ik kan geen Portugees, ik heb dat gegoogled hé 🙈🤣) Ja madammeke, we komen bij u. We kunnen u herkennen aan de gouden doek op uw hoofd! Wanneer komt die taxi nu? Scooch begint ook al ongerust te worden. We stellen hem gerust dat er niks erg zal gebeuren, dat wij never lost zijn en dat wij altijd onze weg naar het hotel kunnen vinden. Het is al dik zeven uur als ze er eindelijk aankomen. Te laat om vis te gaan kiezen. We zullen zien wat de madam voor ons in petto heeft. Ze brengt ons onmiddellijk naar een pleintje vol met tafeltjes tussen de container kraampjes. Het is hier wel gezellig en vol ambiance. Wat kunnen we eten? Everything! Clams, fish, tiger prawns, calamari... Ja en hoeveel gaat dat hier kosten? Tiger prawns are the most expensive 600 meticais. Oké we bestellen, 600 meticais is een fatsoenlijke prijs. Het gaat er wel een beetje anders aan toe dan ik gedacht had. Ik veronderstelde dat ze het hier ter plaatse onder onze ogen gingen klaarmaken maar dat is niet. We bestellen drank aan het kraampje en genieten van de sfeer en de ambiance. Na een uurtje wordt ons eten opeens gebracht, op borden met een plastiekje erover. Het lijkt me allemaal wat vreemd maar soit. Mijn calamari zijn al koud en niet direct zo lekker om over naar huis te schrijven maar ik heb honger en het is wat het is. We bevinden ons niet in een omgeving waar we als witten kunnen klagen en we amuseren ons goed. 

Dan vraagt Damien de rekening! 25000!!!meticais. Waaaat? Hoe kan dat nu? 600 meticais voor prawns en al de rest is goedkoper! Enkel Philip en Damien aten prawns. We zijn met negen. Moest het zijn dat ze voor alles 600 meticais vragen is 600 x 9 nog steeds maar 5400 als ik goed kan rekenen. Nog evenveel voor drank erbij... meer dan 11000 mag het toch niet zijn, denk ik! We bekijken de rekening. Prawns 6000 ipv 600! Die proberen ons zoooo in de zak te zetten! Wat nu? Maryke heeft vanavond gelukkig haar zwarte vriendin Sameerah meegebracht die Mozambikaanse is en Portugees spreekt! Damien en Sameerah verdwijnen achter de containers om te onderhandelen. Het duurt wel een tijdje vooraleer ze terug te voorschijn komen maar ze hebben a conta met 10000 meticais naar beneden gekregen😅. Nog wel wat teveel maar hier kunnen we mee leven. We betalen 16025 meticais. Dit is ongeveer 25 euro per persoon. Als Europeese prijs zou dit goedkoop zijn, hier in Zuid-Afrika betekent dit echt wel ferm in de zak gezet! Och we laten het niet te erg aan ons hart komen maar het is wel een beetje een domper op de expierence van de avond. We waren zo vol vertrouwen! Als we later weer gaan reizen mogen we dit toch nooit meer vergeten! Eerst informeren naar alle prijzen! Rond tien uur zijn we weer "thuis". We drinken nog een ijskoud biertje uit de vriezer van de keuken. Hun ijskast werkte niet goed dus hadden ze de 2M's maar in de vriezer gestoken. Bier met ijs is in elk geval beter dan warm bier van 30 graden. En zo is deze dag ook weer voorbij. Alles bijeen een heerlijke dag met de beste vrienden.

Zondag 10 maart 2024: nog 18 dagen

Na het ontbijt gaan Damien, Adri, Maryke, Michaela, Garreth en kleine Scooch ( die eigenlijk Sebastien heet) op zoek naar pastéis de nata. Jah, eigenlijk kan je Maputo niet verlaten zonder dat te eten. Ze gaan er voor ons vier meebrengen. De Belgen blijven wat keuvelen op het terras onder een grote parasol. Om elf uur staat onze taxibus voor de deur om ons op te halen. Precies op tijd! Ook niet Afrikaans!😉 Rond één uur zijn we aan de grens. Damien heeft weer problemen met dat laatste blad van zijn paspoort, deze keer aan de Zuid-Afrikaanse kant. Het onderhandelen duurt niet extreem lang en hij moet niks betalen, hij krijgt alleen maar onder zijn voeten. We nemen een echt oud versleten publiek taxibusje naar Manguzi maar we geraken er voor 40 Zar per persoon en we worden aan de hospital gate afgezet. Luxe! 

Ik ben blij dat we terug thuis zijn en de volgende paar uur geniet ik van mijn zetel in de airco wind. De hitte dit weekend was massive! De rest was MARVILHOSO! Rond vier uur worden Philip en ik nog uitgenodigd bij Adri en Damien om calamari risotto te komen eten en we vergeten toch weer eerst de prijs te vragen zeker! 😂

Woensdag 13 maart 2024: nog 15 dagen in SA/ 11 dagen in Manguzi

Tropische storm Filipo raast over onze streek. Er sneuvelen toch weer wat bomen. Bij ons is het vooral vuil en onze bamboo verliest veel bladeren.

Donderdag 14 maart 2024: nog 14 dagen in SA/ 10 dagen in Manguzi

Philip overhandigt de Shed aan dokter Sarah, ook een Belgische dus kan onze vlag blijven hangen. We zijn benieuwd wat er met onzen baby gaat gebeuren als wij hier niet meer zijn om iedereen aan elkaar te lijmen.

Zaterdag 16 maart 2024: nog 12 dagen in SA/ 8 dagen in Manguzi

Vandaag komen Leo en Yvonne (van Yvonne in the bush die in Tembe park wonen) onze grasmachine kopen. Zij brengen hun kleinere goedkopere machine mee om het aan Jabulani te verkopen. Jabulani moet hier om 10 uur zijn om de instructies te horen maar natuurlijk is hij veel te laat. Wat had ik weer gedacht? Yvonne en Leo zijn al lang vertrokken als Jabulani fluitend komt aangewandeld. Jabulani, je bent een uur te laat! Hoe kan dat nu? Sorry Mam, a relative was visiting me and he didn't want to leave. Ach een relative! Die hebben we nog nooit gehad! Dat is een spiksplinternieuwe uitvlucht. Hoe ga je de machine nu mee naar huis nemen Jabulani want met Red Lips kan het niet meer, haar zetels zijn al terug in de koffer geïnstalleerd? Ga maar naar town om een bakkie te organiseren, wij zullen het betalen. Terwijl Jabulani naar het dorp is, zoeken Philip en ik alle andere spullen bij elkaar die Jabulani van ons krijgt: de kruiwagen, het tuingerief, een waterton, vuilbakken... Het duurt wel een uur voor er een bakkie ons straatje in draait. Het stopt voor de deur, Jabulani springt eruit, gaat op zoek naar een steen en legt die voor het wiel. Wat is dit Jabulani? The car doesn't have an handbrake Mam and we also can't stop the motor, it will not start again. 🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️🤦🏻‍♀️ Allé, laad dan maar vlug alles in Jabu. Alle spullen die we hebben klaargezet worden in het bakkie gepuzzeld en de gaten vult Jabulani op met klinkers, oude ijzerdraad, kapotte emmers, een totaal verduurde tuinslang en andere rommel die volgens mij alleen maar in de vuilnisbak hoort. Hij denkt dat hij alles nog kan gebruiken. Ook goed 🤷🏻‍♀️. Een half uurtje later nemen we dan definitief afscheid van onzen Jabulani. We houden het kort anders wordt het veel te emotioneel. De steen die als handrem fungeert wordt als laatste in het bakkie gezwierd en weg zijn ze. Bye Jabulani!

Ik bak voor de allerlaatste keer brood, ineens drie zodat we de rest van onze Manguzi tijd toekomen en dan kan de deegmachine ook naar zijn nieuwe baasje. We maken alle kasten leeg, doen alles in dozen met de namen van de nieuwe eigenaars zodat het makkelijk te vinden is als morgen ons afhaalcentrum open gaat!

Zondag 17 maart 2024: nog 11 dagen in SA/ 7 dagen in Manguzi

Alles wat mee naar België moet, leggen we op 1 kamer en we pakken al een koffer, 23 kg. Daar kan meteen al plastiek rond. Voilà!

Om vier uur haalt Sarah ons op om naar Casitas te gaan eten. Dat wordt ook de laatste keer. Lerato en Eddy zijn er ook. Leuk!

Afscheid van onze Casitas favourite waiter.

Maandag18 maart2024: nog 10 dagen in SA/ 6 dagen in Manguzi

We halen vacuum bags af bij Sulayla zodat we ons donsdeken en hoofdkussens kunnen meenemen. Philip belt nog eens met SARS, de belastingdienst om te checken of alles in orde is. Sam komt mijn nieuwe kleren brengen gemaakt van de Maputo stof. Philip bestelt nog wat medicatie om mee te nemen naar België zodat we daar een maand verder kunnen met onze pillen. We rijden naar Phelandaba clinic om afscheid te nemen van de Staff daar en rijden daarna meteen verder naar Tembe, nog een laatste keer dag zeggen tegen Ben die daar bij zijn olifanten blijft. De olifanten doen extra goed hun best om ons gerust te stellen dat ze wel voor Ben zullen zorgen.

Woensdag 20 maart 2024: nog 8 dagen in SA/ 4 dagen in Manguzi

Laatste werkdag van Philip met zoooveeel afscheid nemen.

En 's avonds een grote surprise party! Thank you team Manguzi Hospital. We will always remember this!

Zondag 24 maart 2024: nog 4 dagen in SA

Bijna alle spullen gingen gisteren het huis uit. Vanmorgen zijn de mannen van Best Air al vroeg van de partij om de airco's af te breken en naar het huis van Andile te verhuizen, de nieuwe eigenaar. Wij zijn volledig ingepakt en mogen bij Guillermo en Maria ons laatste ontbijt verorberen. Natuurlijk worden we nog goed verwend. Daarna is onze Mam Ruth er ook om afscheid te nemen van ons en van haar huis. Wie weet wat de toekomst brengt voor haar. We zullen elkaar zo missen maar sterken mekaar door dikwijls te zeggen: We will see each other year end, don't worry! Om 11 uur stappen we in Red Lips en rijden we voor de laatste keer door onze Wisteria Lane naar de gate. OMG dit komt nooit meer terug maar het was de beste tien jaar van ons leven, zeker weten! We kijken nog eens goed rond in Manguzi en met een nog wat vochtige ogen rijden we de brug over en het dorp uit. Een uur of vijf  rijden voor de boeg, ook voor de laatste keer in Red Lips. In Ballito zullen we haar verkopen. Het klinkt haast als verraad. We hebben het weer niet mee, het regent. Na zo'n 60 km merk ik dat het rode lichtje van batterij aan gaat. Oei Philip, wat betekent dat? Zoek het eens snel op! Moet ik meteen stoppen? Nee, zegt Philip, je moet niet direct stoppen. Voorzichtig rijd ik verder in de gietende regen. We zijn nog zo'n 10 km van het volgende dorp. Het zou fijn zijn als we dat nog kunnen halen. Red Lips, doe je best! Twee minuten later schiet de temperatuur ook in't rood. Ja nu is er niks meer aan te doen. Meteen stoppen! Hoe is dat nu mogelijk?!! Red Lips! Nooit heb je ons in de steek gelaten, waarom nu? Ik zet haar naast de weg en we kijken het water na en vullen het bij. We proberen terug te starten maar dat lukt niet meer.

 Allé verzekering bellen dan maar. Natuurlijk is er ook bijna geen netwerk en moet ik zoeken en zwaaien om de connectie te vangen. Eindelijk krijg ik assistance aan de lijn. Mam your insurance expired! Wat??? Nee hoor! Die loopt door tot 1 april.  No Mam! On my computer it says that it already expired! Ik probeer onze verzekeringsagent te bellen maar het netwerk is slecht en het is zondag! Toch krijg ik hem uiteindelijk aan de lijn. Hij zegt dat alles nog in orde is en neemt contact op met de road assistance. Ze zullen een towing truck sturen. He will bring you to the nearest Toyota garage. That's Pongola. Pongola! Nee! Nee! Nee! Wij moeten richting Durban, Pongola is de tegenovergestelde richting!😱 Mijn brein werkt tegen 1000 per uur. Atti! Misschien kan die onze redding zijn! Atti, de garagist van Hluhluwe. Maar het is natuurlijk wel zondag. Fuck! Ik probeer toch maar. Hij neemt op, uiteindelijk, na dat ik 5 telefoonnummers heb geprobeerd en er toevallig nog eens een straaltje vodacom door de lucht vliegt. Oké Mam, you can drop the car at our shop. Call me back if you are almost there. Pak van mijn hart dat we Red Lips eventueel in Hluhluwe kunnen achterlaten, met Atti valt wel iets te regelen. Nu wachten op de takelwagen. Het is half twee, we staan hier al anderhalf uur. Gelukkig is het niet snikheet, voor één keer ben ik zelfs blij dat het af en toe regent. Om half vier verschijnt hij en kan Red Lips eindelijk in haar ambulance.

Wij mogen bij in de cabine en om vier uur zijn we eindelijk terug op weg, nog zeker anderhalf uur rijden naar Hluhluwe. We blijven optimistisch, al goed dat we vandaag niet moeten vliegen!

Pas als het al schemert komen we aan bij Atti. Enkele minuten later arriveren Atti en zijn vrouw Marthie. Atti neemt een kijk onder de motorkap en ik krijg meteen de volle laag. De fanbelt is kapot en ik had dat moeten controleren voor we vertrokken en als ik nog ben doorgereden is nu waarschijnlijk heel de motor naar de vaantjes! Jah Atti, ik ben ook geen mechanieker en mijn kaars is uit. Breng ons maar gewoon naar het hotel en dan zien we morgen wel verder 🤷🏻‍♀️. Ik begin met onze nog-te-gebruiken-spullen-valies naar hun auto te verplaatsen maar Marthie zegt me toch nog maar even te wachten. Atti wil er toch nog een nieuwe riem aan doen, morgen heeft hij weinig tijd. Atti is een echte Afrikaner met serieuze armen. Hij kan er niet tussen. Marthie, met haar 's zondagse kleren aan, moet hem helpen. In het Afrikaans (niet altijd even vriendelijk) leidt hij de handen van Marthie met de riem naar de juiste plaats terwijl Philip licht geeft met zijn phone.😳

En het lukt Marthie de riem op zijn plaats te krijgen ondanks de lelijke woorden regen van Atti. Nu nog de batterij wat opladen en starten. Ook dat lukt. Dan spreekt Atti zijn verlossende woorden uit: You are very lucky, no other damage! You stopped in time Kristelle. You can drive to the hotel yourself! Wat een pak van mijn hart! We bedanken Atti en Marthie en spreken af dat we morgen even terugkomen om te laten checken en betalen. What a relief! Ik laad de koffer terug in Red Lips en voorzichtig rijden we naar Hluhluwe A New Hotel🥳. Ik ben wel dood nu. We eten nog vlug een hap want dat is ook al van vanmorgen geleden en dan val ik meteen als een blok in slaap. Wat een dag! Ik had me die laatste rit toch wel even anders voorgesteld!

Maandag 25 maart 2024: nog 3 dagen in SA

We staan vroeg op, ontbijten in het hotel en stappen toch wel met een bang hart in Red Lips. Zou ze echt genezen zijn? Ja, starten doet ze alvast, zonder problemen en er branden geen waarschuwingslampjes😅. We rijden een paar toertjes rond Hluhluwe anders is de motor niet warm als we bij Atti aankomen en dan krijg ik weer onder mijn voeten dat ik weer niet geluisterd heb! Hij wil een opgewarmde motor keuren. Tijdens de kleine testrit scoort Red Lips prima en ook Atti is tevreden als hij onder de motorkap kijkt. We krijgen de opdracht halverwege Ballito eens te stoppen, te checken en een foto op te sturen. Zo gezegd, zo gedaan.

Tegen de middag zijn we in Ballito in onze favoriete B&B Billfish. De boys van de lodge kuisen Red Lips van binnen en van buiten. Morgen gaan we haar aanbieden bij We Buy Cars. Ik ben benieuwd hoeveel ze nog willen geven. 's Avonds uberen we naar ons restaurant 45 On Eat Street natuurlijk. We gaan er gewoon nog drie dagen naartoe gaan. In België zal het veel te duur zijn op restaurant te gaan!

Dinsdag 26 maart en woensdag 27 maart 2024: nog 2 dagen in SA

We proberen tijdens deze twee dagen vooral te genieten en tussendoor doen we de laatste klusjes. De eigenaar van de lodge geeft meer voor Red Lips dan We Buy Cars dus dat is dan ook snel beslitst. We checken of al onze wifi abonnementen gecanceld zijn, kopen en installeren nog snel een nieuwe Ipad voor mij. Philip wil de mijne want die van hem heeft batterij problemen. Allebei tevreden. We checken ons online in voor onze vlucht wat natuurlijk ook niet van een leien dakje verloopt maar 🤷🏻‍♀️ en we gaan nog twee keer eten in de 45. Het is toch niet gemakkelijk afscheid te nemen. Langzaam dringt het door dat het echt wel gedaan is nu. This is it. Dit boek is echt gedaan. Geen vervolg om naar uit te kijken. Het is echt  THE END.

Donderdag 28 maart 2024: Vertrekdag

We pakken de laatste spullen, wrappen de valiezen en maken onze handbagage. Al wat we niet mee kunnen nemen, geven we aan het personeel van Billfish. Ze zijn er blij mee. Om één uur komt de eigenaar van de lodge ons ophalen en brengt ons naar de luchthaven, een klein half uurtje verder. 

Het inchecken loopt ook al niet vlot, of course. Ik kan Turkish Airlines echt niet aanbevelen. Al onze valiezen blijven onder het toegelaten gewicht. Eentje weegt blijkbaar 1 kg te veel. Moeten we die toch wel ontwrappen zeker en er 1 paar schoenen uithalen en die in onze handbagage steken! Allé gast 🤦🏻‍♀️. We doen het maar snel zonder te protesteren. Ik wil het zo snel mogelijk achter de rug. Dag bagage, hopelijk tot morgen in Brussel. Om half vijf gaan we de lucht in met ons One Way Ticket, hopelijk niet to Hell!

Dank je wel aan al onze trouwe lezers en speciaal aan diegenen die me een positieve vibe gaven met tenminste een voornaam. Door jullie heb ik dit toch wel intensieve werkje volgehouden. Tot snel!