Sawubona Manguzi! Unjani?: 94 bericht: (G)een blik door het raam in maart.

Klik op de foto's om ze te vergroten.

Hier eerst een filmpje van de Mikey over de rural challenge van 4 februari tot 6 februari 2022, waar ik vorige maand over schreef.

Manguzi rural challenge filmpje

Dinsdag 1 maart 2022:

Happy birthday Philip met bloemkool broccoli puree, varkenshaasje en Zulu bier 🥳

Donderdag 3 maart 2021:

We starten deze maand met een speciale Shed avond. Philip werd dinsdag 63 jaar en de fuif is today.

Om 9 uur, als Philip naar de clinic vertrekt, begin ik maar meteen met het bakken van muffins ... in mijn airfryer btw. Dat gaat prima! Ik maak er met appel, met choc chips en met choc chip+coconut. 9 stuks tegelijkertijd in de airfryer, 14 minuten op 180°C, perfect gebakken! In een dik uur heb ik er 36 klaar. Philip vraagt wat we met de overschot gaan doen als niet alles opgeraakt. Wat is dat nu voor een vraag! Ben je vergeten dat wij Mam Ruth hebben? Ik moet al niks meer zeggen, hij heeft het al begrepen. 😂 (Mam Ruth neemt ALLES graag mee naar huis voor zichzelf en de familie!😉) Om half 3 begin ik aan de "Flashy liquid surprise" Philip heeft besloten iedereen op sangria te trakteren, aan mij om het te maken natuurlijk. We proberen het recept van Jeroen Meus uit. Philip heeft vertrouwen in die man 😉.

Ik maak 2 potten, eentje van 5 liter met kaneel en eentje van 2,5 liter zonder. Ik ben absoluut geen kaneelliefhebber terwijl er voor Zuid-Afrikanen niet genoeg in kan zitten. Ik denk dat zij het op tafel zetten samen met peper en zout. Persoonlijk gruwel ik al van de geur 🙈, maar ik ben bereid een compromis te sluiten ... 2 potten dus. Ik snijd het fruit en voeg de wijn toe en zet de potten in de koelkast. Even later komt Philip thuis. Hij voegt de suiker toe en het kaneelstokje en Bols Triple Sec Liqueur. We hebben geen cognac noch cointreau maar dit zal vast ook wel oké zijn. Alles mag nu een nog een paar uur rusten in de koelkast zodat de ingrediënten een beetje met elkaar kunnen vrijen 😂.

Om 6 uur beginnen we met het "opstellen" van de Shed: boombox hangen, computer zetten en connecten met de box, lichten aan, discolights hangen en testen, smoke machine vullen en testen, hangmat hangen, baby Yoda in zijn mandje, stoelen een plaatsje geven... en klaar is Kees! Nee, klaar is The Shed, Kees heeft er niks mee te maken!

What's next? Douchen en wereldmuziekkleren aan, want dat is het thema van de avond. Voor mij zijn dat soort kleren vinden geen probleem deze keer. Ik draag ze altijd en heb wel keuze uit 20 verschillende Afrikaanse kleedjes. Philip kiest er eentje uit voor mij. Philip draagt Afrikaanse broeken als pyjama en daarom is het ook niet moeilijk voor hem een passende outfit te vinden. Tegen 7 uur is alles en iedereen er volledig klaar voor. En daar komt Guillermo al aan.

Guillermo komt altijd maar een half uurtje of zo, bij het begin van de avond. Een babbeltje met Philip, een sangriaatje proeven en zijn wekelijkse grote sigaar smoren (Cubaan hé😉). Als het andere volk arriveert, is Guillermo er weer vandoor. Hij houdt niet van drukke party's. Cheyne is ook wat vroeger dan de anderen. Dat heeft een andere reden. Hij woont in staffhouse bij een stuk of zeven meisjes. Hij is een echt party animal en vindt dat die meisjes altijd veel te veel tijd nemen om zich klaar te maken. Cheyne kan daar niet op wachten😂. Philip, Guillermo en Cheyne komen dus al samen in the mood 😉. Ik verspreid ondertussen wat snacks en zet wat muffins en een pot sangria op tafel. En dan hoor ik het gegiechel en geschater van de meisjes. Yebo, ze komen eraan! The party kan nu echt beginnen. Mkhulu krijgt vooral drank van zijn Manguzi kids: Johnnie Walker Black Label, Johnnie Walker Red Label, champagne Pierre Jourdan Brut, witte Spier wijn, een 5L keg Devil's Peak Lager en een heel speciale Tequila (zie foto). Daar vliegen de goeie voornemens minder alcohol te drinken de deur uit!

Over de party zelf valt er niet veel te vertellen hé. Party is party! Iedereen gaat total loss en amuseert zich rot wat ons een fijn gevoel geeft en motivatie om meer van die dingen te organiseren. Foto's!

Karen en Teagan leren mij dat ik de rode cover van mijn phone moet verwijderen als ik met flits trek, anders heb ik altijd een rose foto! Had ik dat eens eerder geweten!🙈

Om 11 uur, een uurtje later dan gewoonlijk, speelt Philip zijn GO HOME liedje: Always look on the bright side of life van Monty Python. De kids weten al dat dat het laatste liedje is van de avond. Als afsluiter willen ze toch nog even Happy Birthday zingen.

Dat hebben wij weer heel goed gedaan schattie!

Zaterdag 5 maart 2022:

This is Africa om mee te lachen:

And this is Africa, niet om mee te lachen:

Maandag 7 maart 2022:

Het wordt al een beetje donker. Ik hoor opeens het geluid van auto voor ons huis? Het geluid van een extreem veel gas gevende auto!? Ik kijk buiten. Onze auto staat geparkeerd in ons straatje voor de deur. Ik zie dat daarachter onder de boom van de security precies een auto staat met een tent op. Ik ga eens kijken. Security mannen druk in de weer. Even denk ik dat ze dingen aan het uitladen zijn. Krijgen ze nieuwe stoelen misschien? Are you getting a new office? vraag ik hen. No mam, the car got stuck! Nu zie ik het! Het is gewoon de vuilniswagen die vast zit 😂 Wat doet dat kramikelige bakkie daar bovenop het bergje? Natuurlijk zit dat daar vast in het zand! Yebo Mam, my car can't reverse, that gear is broken! I can only go forward so I thought to make a turn over here and now it's stuck! 🤦‍♀️ Den achteruit is kapot 😂 Waar heb ik dat nog gehoord? Enkele weken geleden moest Philip met deze auto naar de clinics, ik weet dat zeker!😂. Allé, het is nog een hele operatie dat ding er terug uit te krijgen. Ik verzet onze Red Lips maar naar een veilige plaats en zoek een spade. Na een half uurtje trekken en duwen en schuppen en overleggen (vooral overleggen😉) en de mankracht van de buren, geraakt het vehicle ( hier uitgesproken viehaaikel🤣) weer los. De vuilnisman is boos dat transport office hem met deze auto heeft opgesolferd. Jah, Philip begrijpt hem volkomen!

Dinsdag 8 maart 2022:

International Women's day

Woensdag 9 maart 2022:

7.30u briefing van de securityploeg van de dag?

Ontmoeting om 10 uur, op weg naar Damien voor het afhalen van de wekelijkse croissantjes. Bijna op getrapt!😅

Donderdag 10 maart 2022:

Vrijdag 11 maart 2022:

Om half 5 zet ik onze valies in de auto en ben ik klaar om naar Tembe Elephant Park te vertrekken. Philip komt ook op tijd thuis en om kwart voor 5 zijn we ermee weg. We hebben ons ingeschreven voor het special medics weekend, speciaal voor medisch personeel van de 3 omliggende hospitalen met familie. Van het Manguzi Hospital gaan we met elf: Jacqui (pharmacist), Karen and Teagan (occupational therapists), dr Eddy met zijn vrouw Lerato, dr Johnathan met zijn vrouw dr Carrie, dr Tumelo met zijn vrouw dr Ithra en Philip en ik. Er zijn 2 mensen van Josini, 2 van Mseleni Hospital en 3 van Mosvold Hospital. Het wordt een heel avontuur. Philip en ik komen als eerste aan. We krijgen tent 20, daar zijn we nog nooit geweest. O! Het is een andere soort tent dan gewoonlijk! Deze heeft geen houten deur. Heel de voorkant is een nu naar boven opgerold zeil met daarachter een muskietennet, bijna zoals in een tent om te kamperen. Vanuit de tent kijken we uit op de fence rond de lodge.

De olifanten kunnen ons tent op 10 meter passeren... als ze dat mochten willen toch. Tussen het opgerolde tentzeil en het muskietennet vinden we al een een soort van schorpioen. Whoea, dat begint al goed! Ik merk dat de 3 ritsen van de tent onderaan niet echt goed afsluiten. Schorpioenen, slangen, spinnen ... kunnen hier gemakkelijk binnen geraken. Ik zal mijn voorzorgen maar wat nemen: een pillicht naast mijn bed voor als ik naar toilet moet, mijn schoenen klaar om aan te doen zodat ik niet met mijn blote voeten op een schorpioen trap en ik doe de mandjes, die als laatjes dienen van de kast, niet open. Ik wil het niet weten wat erin zit. En ik laat het licht aan op het toilet. Na het dinner gaan we meteen naar bed. Morgen moeten we er vroeg uit.

Zaterdag 12 maart 2022:

Om half 5 ben ik wakker. Ik zou nog even kunnen blijven liggen maar ik besluit van maar meteen een kattenwasje te doen aan de lavabo dan kan Philip nog effe verder slapen tot ik klaar ben. Als ik mij afdroog check ik eerst de handdoek maar blijkbaar niet goed genoeg en ik krijg een steek van iets aan de zijkant van mijn borst. Shit! Het doet pijn als een wespensteek. Ja Philip, sorry! Kom maar uit je bed! Ik schud de handdoek nog eens uit. Niks te zien. O, daar in het hoekje zit een klein schorpioenachtig ding en we zien ook een spin on the run. Beiden worden met DOOM meteen geliquideerd. We doen ook meteen Belgische After Bite aan de beet. De pijn verdwijnt vrij snel en de zwelling is miniem, gelukkig! Toch nog beter uitkijken voortaan. En... geef mij volgende keer liever toch maar zo'n andere tent. ( Ik word oud🙈) Om half 6 zijn we paraat in the dining area voor een kop koffie. Sommigen eten al een licht ontbijtje, ik niet. Ik zal straks wel eten. Om 6 uur verdelen we ons team in 2 groepen. Elke groep in een safaricar en we zijn vertrokken. Buiten nyala's en impala's is er het eerste uur niet veel te vinden. Onze jonge collega's hebben ook veel te veel lawaai bij. Een groep kakelende kiekens ja. Zo gaan we niet veel zien! Onze driver heeft dat ook al in de mot en besluit van een stop te maken voor koffie en een wildplas. Daarna maant hij ons aan tot stilte, we gaan nu voor het grote wild! En opeens lijkt het of alle olifanten wakker zijn. Eén voor één blokkeren ze de weg, wat wij wel fijn vinden natuurlijk! Enkele van hen komen toch wel heel dicht bij onze auto! Nu zijn ze wel stil, our chickens😅. We genieten van de spannende momenten.

Rond half 10 zijn we weer in de lodge. Aan de ontbijttafel praten we enthousiast na en maken we de enkele achterblijvers die vanochtend niet uit hun bed konden, jaloers. Van 10u tot 15u is het relax tijd. Philip en ik nemen een heerlijke buitendouche. Dat is toch wel een heerlijk ding! Philip ook natuurlijk!😂 Een doucheke dus en een dutje, wat lummelen en dan maken we ons klaar voor de lunch om 14 uur. Om 15 uur vertrekken we weer op game drive. Deze keer is heel het team paraat. De vraag is: gaat het nog zo spannend worden als vanmorgen? Het eerste uur zien we weer niet veel. Nyala's, impala's en dan rijden we rond het grote moeras. The swamp noemen ze het hier. Het ziet eruit als een hele grote riet- en grasvlakte waar het te modderig is om door te rijden. Je kan er wel rond rijden zoals je rond een groot meer rijdt. Daar zien we een paar zebra's en in de verte olifanten die staan te grazen aan de andere kant van de swamp. Patrick, onze gids, vertelt ons dat de olifanten dadelijk bij zonsondergang, de bush weer zullen intrekken. Hij wil snel doorrijden naar de andere kant om daar onze sundowner drinks te doen op de plaats waar de olifanten de weg oversteken naar de bush. Oké, let's go! Als we daar aankomen met onze twee auto's, zien we dat er meer drivers hetzelfde gedacht hadden. We zijn hier met teveel, de olifanten denken erover een ander pad te nemen. Wij rijden een stukje verder en besluiten van op een voor de olifanten veilig afstandje de sundowners te doen. Met een glaasje wijn of bier of G&T in de hand zien we the giant tuskers wat later toch de bush intrekken. Wij nemen een groepsfoto.

Gaan wij nog verder op zoek naar katten? We willen katten zien! Hun sporen zien we genoeg. Hier kwamen leeuwen voorbij... en hier zie je sporen van een luipaard... dat horen en zien we al de hele dag! But no real stuff! Patrick zegt dat we waarschijnlijk geen leeuwen zullen zien. Hij wil snel terug naar de lodge area rijden waar we vanmorgen al die olifanten zagen. Oké voor ons! Hij zet er vaart achter. Door de hobbelige kronkelende wegen worden we van hier naar daar geschud. En opeens ... net achter een bochtje... een leeuwin met 3 puberwelpen. Aha Patrick, je hebt en beetje gelogen! Jij deed alsof we voor olifanten gingen maar je wist dat hier leeuwen waren. Je hebt dat in geheime taal (Zulu) over de radio met de andere drivers besproken! Stouterik! Het is een prachtig tafereel.

Een leeuwin die met haar spelende pubers langs onze auto trekt. Ik hoop vooral dat er geen van die bengels het in zijn hoofd krijgt om eens even in onze auto binnen te wippen, nieuwsgierig als die zijn! Achter onze tweede auto zet moeder de leeuwin haar bengels op een rij facing the bush waarin zij zelf verdwijnt. Jongens, ik ga op jacht! Braaf blijven zitten tot ik terug kom! Ze mooven niet! En hun aandacht volledig gefocust op de bush waarin hun ma verdwenen is. Wij wachten ook vol spanning af. Zou ze dadelijk met een kill weer tevoorschijn komen? Nee, dat is mislukt. Ze komt wel terug... maar zonder buit. Teleurgesteld en hongerig trekt het groepje verder. Wij zijn niet teleurgesteld, dat was een fijne ervaring. We rijden verder terug naar de lodge, het is al bijna tijd voor dinner en het wordt al een beetje donker. Twee bochten verder ... opeens weer een andere leeuwenfamilie. Weer een moeder met drie pubers! Ook deze bengels maken het leven weer wat te spannend voor ons. Ze doen spelletjes voor, naast en achter de auto's. Net als ik denk dat we terug veilig zijn, komen ze nog eens terug met hun nieuwsgierige blikken. Goh, dit is toch een excited game drive geworden. Het is al een beetje donker als we in de lodge aankomen maar we kunnen toch nog even naar de tent om ons wat op te frissen voor we aan tafel moeten. Een smal zandpaadje tussen de bush leidt ons naar de tent. Hier en daar brandt er een lampje maar het is toch vrij donker. Ik ben er niet echt gerust in. Philip gaat voorop en klaagt al over spinnenwebben. Dan zegt hij opeens: een slang!!! Snel wat terug achteruit 😳, inderdaad een slang steekt de weg over en verdwijnt in de bosjes. Gelukkig trekt ze zich niks van ons aan. Philip maakt een foto vanop een afstandje. Goh zeg, wat is dat hier dit weekend? Een rare tent, een schorpioen, een slang! Wat nog meer? Voor het diner vertelt één van de barmeisjes dat de slang een Python is, eentje met een volle buik. Een Python? Dat is oké, daar hoeven we niet zoveel van te vrezen. Na het eten kruipen we weer ons bed in. Het zeil hebben ze vanavond dicht gedaan. Wel een beetje spijtig want ik vond het wel leuk buiten te kunnen zien vanuit het bed. Aan de andere kant wel oké want zo trek je toch minder insecten en ander ongedierte aan. Ik zorg ervoor dat de ritsen extra goed naar beneden zijn getrokken voor ik het licht uit doe.

Zondag 13 maart 2022:

Ik slaap redelijk goed, zelfs tot dat de wekker afloopt om 5 uur. Zelfde ochtendritueel als gisteren, deze keer zonder steek. Philip zegt wel dat hij vannacht een schorpioen heeft doodgespoten toen hij naar de wc ging en dat ik moet oppassen dat ik er niet op trap. Sorry Philip, hier is geen schorpioen te zien. Hij zal niet dood geweest zijn! Als we op game drive vertrekken, tonen we de foto van onze slang aan Patrick. Geen Python, zegt hij, het is een puff adder en die zijn heel gevaarlijk! 😱 Wat een geluk dat ik dat gisteren niet wist! Ik zou helemaal niet goed geslapen hebben! Vermist we gisteren alles al gezien hadden dat we wilden zien, houden we het vanochtend rustig. We bommelen wat aan. Eerst naar de watertoren met een prachtig uitzicht over de streek. Dan naar de hide (uitkijkhut) met een stop bij een drinkplaats. Daar zijn de giraffen al paraat. In de hide zien we de drinkplaats vanuit een andere hoek. Er komt een olifant drinken. Wij drinken er ook een kopje koffie of een theetje, met een rusk bij onze auto. Sommigen gaan wat op en neer naar de hide om te zien of er bij de plas verandering van dieren te zien is. Dit blijft een rustige laatste tembe ochtend. Na het ontbijt en nog een heerlijk doucheke, rijden we om 11 uur terug naar Manguzi. Dit kunnen ze ons weer niet meer afpakken. Heerlijk weekend.

Ik maakte er een filmpje van: Tembe Elephant Park weekend 11tot13 maart 2022

Dinsdag 15 maart 2022:

Mam Ruth heeft een plan.

Philip en ik hadden het er vorige week over wie we nog moeten supporten als we hier in maart 2024 de keet verlaten. Mam Ruth, was ons besluit. Zij wordt dan ook 65 en wil dan ook op pensioen. De anderen die bij ons werken zijn allemaal jong en kunnen vast nog een ander jobke vinden. Mam Ruth's inkomen valt dan meteen op zo'n 1300 Zar per maand. Nog niet eens 100 euro per maand. Daarom probeer ik al een maand of zeven een spaarpotje voor later op te bouwen met haar. Omdat ze nu al dat pensioen trekt, bij ons werkt en nog bij andere dokters, heeft zij nu ongeveer een inkomen van 6500 Zar per maand. Daarvan zet ik sinds 7 maanden 1000 Zar per maand op haar spaarrekening voor later. Dan kan ze daar toch iedere maand een beetje van nemen als wij weg zijn. Uiteindelijk zal dat dan ook wel opgeraken natuurlijk zodat ik mij er nu al zorgen over maak. Gisteren was het voor haar payday. Mam Ruth zei dat ze wanneer er 10000 Zar op de spaarrekening staat, dit geld wil gebruiken om 2 kamers bij te bouwen om te verhuren. Dat vind ik een zeer goed plan want dan heeft ze elke maand een inkomen van huur. Voor een gewone kamer zonder meer, kan ze al 300 Zar vragen. Voegt ze er water, elektriciteit, toilet... aan toe, dan kan het zeker verdubbelen. Dat is een heel goed plan Mam Ruth! Veel beter dan alles op de bank te laten staan! Ik ben fier op haar. Zij is ongeveer de enige persoon die ik hier al ben tegengekomen die plannen maakt, goeie plannen! Wij zullen haar hiermee volledig steunen. Als jullie ook graag een steentje willen bijdragen. Wij hebben nog steeds onze projectenrekening in België waar jullie op kunnen storten. Op naam van Kristel Smits, graag met mededeling voor Mam Ruth. Hartelijk bedankt alvast! En natuurlijk houd ik jullie op de hoogte van de werken, in elk geval!

Woensdag 16 maart 2022:6

Het kan hier geen woensdag zijn zonder speciale gebeurtenis. Philip komt na de morning meeting thuis zonder auto. Wat is er aan de hand? Alle auto's krijgen een tracker vandaag en niemand mag vertrekken zonder. Dat betekent "even" wachten. De clinic waar hij vandaag naartoe moet is ver, zo'n 60 km. Eigenlijk moet het team zo snel mogelijk vertrekken. De tracker plaatsers beginnen meteen aan zijn auto. Het zal wel klaar zijn in een half uurtje, denkt hij. Ik geloof er niks van. Toen ze een tracker in onze auto kwamen zetten, duurde het enkele uren herinner ik mij. Toch gaat Philip vol goede moed bij transport wachten. Daar staat het nog vol met auto's want niemand mag er uit rijden zonder tracker. Dat gaat nog wat worden! Philip zet zich op een stoel en heeft deze view.

Hij hoopt op een half uur maar om 11.30u is het nog niet klaar. Philip mobiliseert zijn medical manager. Die zorgt ervoor dat het clinics team uiteindelijk om 12 uur kan vertrekken ... met een andere auto! Ik ben benieuwd of ze terug geraken voor het donker wordt! Dat is toch weer typisch eigenlijk. Er is weer geen plan gemaakt!

Om 14 uur krijg ik bezoek van Nhlanhla, één van de gardeners op hospital ground maar hij heeft niet zoveel werk. Hij werkt ook als vervanger in de kuisploeg van het hospitaal, maar ook dat gebeurt niet frequent. Vorige maand kwam hij vragen om wat geld te lenen en nu heb ik een manier gevonden hoe hij ons kan terug betalen. Hij mag de Congolezen vervangen en de tuin sproeien op de dagen dat wij er niet zijn. Ik had sinds vorige maand toen ik hen vroeg van te vaccineren niks meer van de Congolezen gehoord. Maandag stuurde ik de vader William een bericht:

En zijn antwoord:

🤷🏻‍♀️Het is toch raar, als je geen geld hebt en 9 buiken te vullen, met uw volle verstand 2000 Zar per maand verspelen omdat niemand van de familie zich wil laten vaccineren en dat zonder enige verklaring 🤔. We hebben ze 2 jaar ondersteund, in totaal kregen ze zeker 65000 Zar of 4000 euro waarvan 500 euro van jullie Belgische sponsors. Ik probeer er niet meer over na te denken. Het is hun keuze. Project afgesloten en job aan iemand anders gegeven die het geld ook goed kan gebruiken. Nhlanhla is trouwens ook nog niet gevaccineerd maar hij zegt dat hij het morgen of vrijdag gaat laten doen. Vrijdagavond komt hij in de leer bij Philip hoe hij de planten moet behandelen. Hij zal meteen bewijs van vaccinatie meebrengen. We will see.

En onze vriend The Kingfisher zag dat het goed was...

Donderdag 17 maart 2022:

Saint Patrick's Day! Philip houdt van deze dag. Hij kijkt er al weken naar uit. En de uitnodiging voor de Shed heeft nog nooit zo vroeg op de groep gestaan.

De hele week zochten we al groene dingen bij elkaar: balonnen, slingers, schmink, groene kleren, Philip's Saint Patrick's Day hoed, een groene paraplu, een groene hanger om de balonnen aan te hangen... We maakten een socket zodat we onze groene spot kunnen ophangen en een klavertjestempel ☘️ om iedereen te kunnen versieren. We hebben ook Wasabi noten in huis gehaald. Gisteren zette Philip de Guinness al koud en de Jameson Irish Whiskey vooraan in de kast en vanochtend start ik meteen met het bakken van groene muffintjes. Als Philip om 5 uur thuis komt starten we onmiddellijk met het inrichten van de Shed en om 6 uur is die ook ready to party! Er komt niet zo heel veel volk op af maar diegenen die keen zijn, zijn ook echt wel in the mood. Het wordt weer net iets later dan Manguzi Midnight (22uur)😅

Sorry! Weer vergeten een foto van mezelf te laten nemen.

Zaterdag 19, zondag 20 en maandag 21 maart 2022:

We hebben lang weekend. Maandag is een feestdag Human Rights Day. Voor ons is dat een gelegenheid om nog eens "snel" overentweer te rijden naar Ballito en een beetje te shoppen voor Sam en Sumi met de kleinkinderen hier naartoe afzakken. Als we in Ballito aankomen, stoppen we eerst bij de lifestylecentre eat street om ons restaurant te reserveren, meteen voor de twee avonden! 45 on Eat Street is zo'n topper dat wij er niet eens over nadenken eens ergens anders te proberen. Vanavond eten we er sushi en we worden, zoals altijd, weer heerlijk verwend. Dat is toch ook wel iets wat ik zeker ga missen als we terug naar België moeten. De vriendelijkheid van de mensen. Al de obers die ons ooit al eens bediend hebben, komen goeiedag zeggen en een praatje maken. Ik weet het wel, het is een beetje vals. In België kunnen ze zich al dat personeel niet permitteren, dat kost te veel. Hier is er voor elke 4 of 5 tafels een supervriendelijke waiter of waitress. Onbetaalbaar is het gevoel dat die mensen je geven! Zo fijn!

Als we naar ons huisje rijden, staan we even voor een rood verkeerslicht. We kijken pal uit op de winkelborden van het shopping centre.

Terwijl ik op de baan let, zegt Philip: "Er zijn wel veel misters in het shoppingcentrum! Mister Price, Mister Sports en Mister Foam!" Ik kijk hem aan en zeg:"Mister Foam?" Maar het moment dat ik die vraag stel, valt onze frank en we gieren het uit! Begrijpen jullie het? Misschien ligt het ook een beetje aan de wijn maar wij komen niet meer bij! Mister Foam 😂😂😂 Ik zal nooit meer voorbij Mrp Home kunnen wandelen zonder te zeggen: "Zullen we nog eens binnengaan bij Mister foam?"

Zondagnamiddag profiteren we vooral van het uitzicht op de oceaan, het zwembad en de zon. Misschien krijgen mijn melkflessenbenen een beetje kleur? 's Avonds uberen we naar het restaurant zodat ik ook eens meer dan 1 glaasje wijn kan drinken. 38 Zar kost een enkele rit. Een kleine 2,5 euro. Daar kan je toch ook niet voor sukkelen zeker! Ook vanavond is het eten weer subliem. We nemen elk een voorgerecht waar we de helft van opeten en dan wisselen. Philip begint met:

En ik met:

De foto's uitkiezen doet me alweer goesting krijgen 🙈

Als hoofdgerecht gaan we allebei voor pork belly. Ja ik vraag me al lang niet meer af waar mijn eigen belly vandaan komt. En met die heerlijke pommes Anna, wie kan daar nu aan weerstaan? Ikke ni pfff.

We kunnen er weer tegen voor een paar weken. De volgende morgen doen we nog snel the fridge food inkopen voor we naar Manguzi vertrekken en dan starten we aan onze five hour trip back to Manguzi.

Dinsdag 22 maart 2022:

Rond een uur of 10 breng ik een boek dat we van Ballito meebrachten, naar Lou onze buurvrouw. Ik stap buiten en wat zie ik? Een grote drukte in onze Shed!? Ik zie de CEO, de systems manager en nog 3 vrouwen druk aan de praat en rondkijkend in the shed. Ik vind het wel straf dat zij daar zijn zonder dat ik het weet. Van beleefdheid en privacy hebben die precies nog nooit gehoord. Ik zou denken dat als je bij mensen eens in de tuin wilt kijken, je dan tenminste even aanklopt om te zeggen dat je daar bent, zelfs al zijn het je huurders maar. Deze mensen niet dus. Met grote show en intimidatie stellen ze me weer vragen over de werking, over de lege blikjes die aan de muur hangen, over onze Belgische vlag en over onze grote kist die daar staat. What is in there? Is it a coffin? Ik lach dat er al meer mensen dat gevraagd hebben en dat Philip dan altijd antwoordt dat het een kist is waar ze ons samen in kunnen begraven, omdat ze zo groot is. Nee mensen, het is een kist waar we op kunnen zitten en in de kist zit al het tuingereedschap! Ik zie ze ongelovig kijken maar ik gebaar van kromme haas en ga de sleutel van de kist niet halen om het te laten zien. Waarschijnlijk denken ze dat er bakken bier inzitten om te verkopen. Een minuut of 10 later druipen ze af. Ik heb er niet zo'n goed gevoel bij en ik bel niet meteen naar Philip om hem te vertellen van het bezoek. Ik vertel het hem als hij thuis komt van de clinics. Zoals verwacht is hij er niet blij mee! Is die affaire nu nog niet afgelopen? Hij brengt zijn auto weg naar transport. De system manager roept hem bij zich en vertelt hem over hun bezoek. Don't worry dr Philip. It will be ok. And I know you and your wife already did a lot for us: taking care of the students and their rondavel, and you did a lot for the créche, and for a long time you cleaned the swimmingpool! Ja,ja, zegt Philip, maar waarom krijg IK opeens zoveel aandacht? Wat is het plan daarachter? No, no! No plans! Allé vooruit dan maar. Na zijn lunch om 3 uur, gaat Philip nog tot 5 uur in OPD werken. Net voor hij naar huis vertrekt, wordt hem een nieuwe brief van de CEO overhandigd.

Ha, ten eerste zijn wij niet house 17 maar house 18! En ja wij zullen alles afbreken als we weer naar België vertrekken en aan Mam Ruth geven. Geen haar op ons hoofd denkt eraan dit de schenken aan Manguzi Hospital. Ik ben er zeker van dat als we de shed hier laten staan, die enkele weken later zal terug te vinden zijn in de tuin van één of andere manager die buiten het hospitaal woont.

Nummer 2: Remove the alcohol branding unless it's hidden from the outside. Die zijn niet zichtbaar, tenzij je in onze tuin komt staan!!! En is dat geen inbreuk op de privacy??? In elk geval doet Philip de schaduwdoek wanden van de Shed naar beneden zodat niemand nog naar binnen kan kijken. Ik vind het bullshit. Er komt hier trouwens nooit zomaar iemand voorbij. Wij zijn het laatste huis van een doodlopende straat. De enige die hier soms te vinden is, is een verloren gelopen psychiatrische patiënt.

Nummer 3: Any foreign nationality flag may not be displayed for external visibility??? Van 2014 heeft de vlag hier gewapperd hoog aan vlaggenstok, zelf gemaakt van een lange bamboestok. Iedereen wist waar de Belgen woonden, uitgezonderd dokter John. Die dacht dat we Italianen waren 😂 Toen de stok in 2019 of 2020 afknakte, hebben we de vlag in de shed gehangen. En nu moet die vlag daar opeens weg 🤔. We doen ze dus maar af en bergen ze op tot een speciale Belgische gelegenheid zeker?

Ja, we vragen ons af wat het grotere plan achter dit is. Ik denk dat het te maken heeft met the colour of our skin en jaloezie omdat we zo'n prachtige tuin en shed hebben gemaakt. Zelfs de security man zegt dat er op andere plekken op de hospital grounds, veel dichter bij het hospitaal zelf en bewoonde wereld, mensen wonen met een andere kleur dan de onze, die iedere avond boel maken, buiten zitten te drinken, elke avond zat zijn en hun bergen flesjes laten liggen of zelfs weggooien. Hij snapt niet dat dat dan wel mag.

We zullen het maar wat laten rusten zeker, misschien gaat de heisa dan wel stilletjes gewoon over.

Vrijdag 25 maart 2022:

Om half negen arriveert Ruth. Haar eerste woorden( na sawubona unjani of course): Mam I have a job for you! Ha! Wat moet ik voor je doen? Baking cakes for Lou, she's going to her mam tomorrow, then she can take them. Terwijl ze dit zegt haalt ze een pak muffin mix en een pak bloem uit haar tas. Dan komen ook nog rozijnen en orange flavour tevoorschijn en eieren. You must add a cup of flour and 1 teaspoon of baking powder to the mix otherwise it is too sweet. Okaaaay, en hoeveel ga je mij betalen? vraag ik al lachend. Zij lacht ook maar zet me meteen aan het werk 😅😂. De volgende 2 uur ben ik bezig met muffins: choc chips, kokosschilfers, rozijnen en kaneel, groene met sinaasapelsmaak...alle mogelijke varianten. Ik bak voor Lou 40 muffins in de airfryer. Als ze klaar zijn zeg ik tegen Mam Ruth: Zou je niet eens proeven? Misschien zijn ze niet genoeg gebakken! Mam Ruth proeft en keurt ze goed. Allé ze zegt het niet zo direct. Ze zegt: I'm gonna give about 20 to Lou. It's a big family, they can all eat half a muffin! Mam Ruth? Iedereen maar een halve muffin? Wat ga je dan doen met de andere 20? Eat them myself, zegt ze. 😂😂😂 Ja Mam Ruth, het zijn lekkere muffins. En nu Mam Ruth? Kan ik nu aan mijn eigen werk beginnen of... moet ik nog iets doen voor madam?😂 No, you can do your work now. But... before you start, please one other thing. O, meer werk!😅 Please put this phone number of my friend in my phone. Oké Mam Ruth, nog iets? No 😂, now you can start your own work. Dank u Mam Ruth, graag gedaan. En allebei gaan we weer lachend to do our own business.

's Avonds roept buurvrouw Lou me naar haar tuin. She has a visitor I have to meet. En het is weer een supermooie! Deze kleuren heb ik nog nooit gezien.

Zaterdag 26 maart 2022:

Na het ontbijt gaan we maar eerst naar de winkel, anders is het weer te druk. De trolley- en carcheckboys zien Red Lips en ze staan al van ver te zwaaien: Come to park here! Nee, hier is te veel modder! Ik maak aanstalte om terug achteruit te rijden. Twee jongens leiden ons achteruit, houden het andere verkeer tegen, en brengen ons naar een andere parkeerplaats. Ja Philip 😂 ze zijn er al hoor! Can I check your car Mam? vraagt de ene. Ja, jij mag op de auto passen. I am hungry, zegt de andere. Normaal gezien betaal ik maar 1 boy want anders staan ze hier volgende keer met z'n tienen. De eerste gast Jabulani (alweer een Jabulani 🥳)is mijn vaste trolley boy. Als je iedere keer een andere neemt, maken ze elke keer weer ruzie over wie het die dag mag doen. Zodus heb ik Jabulani "in dienst" genomen. Geen eindeloze discussies meer. Tot voor kort was Jabulani één van de vaste trolley boys die voor shoprite mochten werken. Die boys brengen de volle winkelkarren naar de auto's of soms wel naar de huizen van hun klanten. Soms worden ze zelfs ingehuurd om de winkelkar tijdens het shoppen voort te duwen zodat de klant rustig kan shoppen zonder steeds op de kar te moeten letten. Sinds een paar weken mag Jabulani dit niet meer doen. Hij heeft gevochten met een andere. Serieus gevochten. Met stenen tegen het hoofd en zo. Hij had ook een ferme wonde boven zijn oor. It was not his fault, zegt hij😉. In ieder geval is hij "ontslagen" en mag hij shoprite niet meer binnen. Nu werkt hij meer op de parking en wacht hij op zijn vaste klanten, zoals op mij. Van ons krijgt hij 1 keer per maand 100 Zar, dan kan hij een zak rijst kopen. De tweede gast is nog armer dan Jabulani. Soms koop ik avocado's van hem zodat hij wat eten kan kopen. Philip vindt dat we ze vandaag maar allebei iets moeten geven. Hij hoopt dat als wij ze wat supporten, ze misschien niet gaan stelen. Misschien is dat ijdele hoop, maar we hebben dan toch geprobeerd.

Als we uit de winkel komen, spurten beide boys om ter snelst naar onze winkelkar. Bijna ruzie! You both must work together! One pushing, one pulling ! We will pay you both! Dan is het goed. Ze werken als een team tot bij onze auto en doen hun beste best. Philip vindt dat we er een foto van moeten nemen. Ze voelen zich zeer vereerd dat ze op de foto mogen en de armste gast (niet Jabulani) maakt tijdens de foto zelfs een kruisteken om God te bedanken dat hij op de foto mag. Jabulani zegt: Thank you father, thank you mother! Jullie hebben het misschien nog niet door maar wij hebben hier ontzettend veel kinderen!😅😂

En nog even een this-is-Manguzi winkel dingetje:

Elk artikel, ongeacht de hoeveelheid van dezelfde product, zal gescand worden aan de kassa. Heb je 18 flesjes cola dan zullen die alle 18 de scanner passeren. Niet eentje scannen en dan x18 doen. Ze snappen "vermenigvuldiging" niet. Het ergste daarbij is dat ze onderweg in de reeks even de aandacht kwijt geraken en dan niet meer weten of ze ze wel allemaal gescand hebben. Dan kan je de winkeltas terug uitladen en moeten de flesjes geteld worden. Daarna moeten de flesjes op het bonnetje worden geteld om te zien of ze er wel allemaal opstaan. Zelfs als je 1 fles geeft en erbij zegt dat je er 25 hebt: 1 los flesje om te scannen en nog een gesloten pak van 24. Dan moet er eerst gecheckt worden of er in in dat gesloten pak wel degelijk 24 flesjes zitten. Niks 4x6! Die worden 1 per 1 geteld! En om dan 25 flesjes in te geven in de kassa wordt dat losse flesje 25 keer gescand met drie keer natellen of er wel degelijk 25 stuks geregistreerd zijn. Zo gaat dat in een Manguzi winkel. Heel efficiënt allemaal!😉