🎉🍾Heppie Noe jier!!🥂🥳
Maandag 1 januari 2024: nog 87 dagen
Vandaag is het wisseldag voor de com serves. Al de nieuwe kersversgebakken dokters, tandartsen, apothekers en therapeuten arriveren vandaag om morgen hun eerste dag te werken. Ook House17 wordt invaded door drie jonge mannen. Spannend! Wat voor buren zullen het zijn?
Dinsdag 2 januari 2024: nog 86 dagen
Vrijdag vertelde ik terloops aan Mam Ruth dat we de ijskast en het zetelbed van Philips cave al wilden verkopen en dat die kamer dringend leeg moet om ons te kunnen organiseren voor onze verhuis naar België. Nog geen vijf minuten later kwam Theresa, de Mam Ruth van House 15, aangelopen om de ijskast te claimen en zaterdag stuurde Mam Ruth een bericht dat ze het zetelbed ook verkocht had. Vandaag komt er een bakkie om alles op te halen en naar de respectievelijke huizen te brengen. Om negen uur zal het er zijn, zegt Mam Ruth. We zetten alles wat er moet opgehaald worden in de living zodat ze het slaapkamer gedeelte kan poetsen. Ik trek er een foto van: Everything but the boy!😂 Om tien uur vraag ik haar welke negen uur ze bedoelt 😅.
Het wordt de negen uur van elven. Dan stopt het bakkie eindelijk voor onze deur samen met twee sterke mannen, die hebben we nodig! Twee grote kasten verhuizen eerst naar onze buren Maria en Guillermo van House 16. Dat gebeurt te voet en de security man die in de Shed zit, helpt ook mee. Letty, de Mam Ruth van House 16, is met deze levering ook meteen op de hoogte van onze verkoop en laat er geen gras over groeien. Zodra de rest in het bakkie is geladen, staat zij in de plaats van de verkochte meubels om een andere ijskast en livingkastje te claimen. Ja, dat is fijn Letty maar... de ijskast moet nog wel blijven staan tot maart 😳! No problem Mam! I will pay month end! Fijn allemaal maar ook een beetje HEEEEEELP IK KAN NIET VOLGEN!
Woensdag 3 januari 2024: nog 85 dagenOnze enige eigen Mango
Donderdag 4 januari 2024: nog 84 dagen
En zo wordt het toch een heel fijne Shed Night met grote opkomst. Zoveel enthousiaste jongeren!🥰
Vanaf dit jaar laten Philip en ik het organiseren van Shed Nights aan de jongeren zelf. We hebben vorig jaar te hard moeten trekken en sleuren aan weinig interesse. We zijn benieuwd of er straks iets gaat gebeuren.
Om vijf uur:
Nu de kasten het huis uit zijn, stal ik alles uit op een tafel. Kwestie van een overzicht te hebben wat we nog allemaal moeten opeten 😅
Ik vul de inventaris van verkoopwaren aan en creëer een nieuwe winkel.
Zondag 7 januari 2024: nog 81 dagen
We maken er werk van om een vlucht te boeken. Met Turkisch Airlines kunnen we elk twee koffiezen (juist nieuw gemaakt woord van koffers en valiezen 😂😂😂) meenemen. We kopen er nog een extra bij voor wat meer ademruimte. Yes! Nog 81 dagen voor we vertrekken!
Na Casitas kijk ik mijn mails nog eens na. Goh! Wat is dit?
Donderdag 11 januari 2024: nog 77 dagen
Ik ga eens kijken op de eDreams app. Wat is dit nu weer?
Eindelijk! Ik ben zo blij! Het is ondertussen al vijf uur. Deze gast helpt me heel goed verder en vertelt me dat het inderdaad niet goed zit in hun systeem maar gelukkig wel bij de airlines zelf. En hij stuurt bewijs. Alles is ok. Wat een pak van mijn hart dat ondertussen dacht dat het zijn laatste kloppen aan het geven was. Niet meer zo stress bestendig ikke!🙈 Gelukkig kan ik wat ventileren in The Shed.
Maandag 15 januari 2024: nog 73 dagen
Ik verander mijn policy wat betreft mijn winkel want... iedereen vliegt hier maar binnen en laat allerlei dingen opzij leggen met de mededeling dat ze het month end komen halen en betalen. Ondertussen staan hier al dozen te wachten en sommige mensen leggen er steeds maar meer bij. Ik kan dat niet meer volgen en mijn bedoeling is dat alles hier weggeraakt, snel! Nieuwe policy dus! Willen kopen is niet genoeg. Wil je het, dan betaal je het en neem je het meteen mee. Heb je nu geen geld, dan kom je morgen of overmorgen of month end maar kijken of het er nog is.
Woensdag 17 januari 2024: nog 71 dagen
Het is zo warm en vochtig buiten en binnen fris door de airco zodat de ruiten langs de buitenkant aandampen. Geen dubbel glas in Manguzi😅.
Op woensdag bel ik altijd met mijn moeder. Een paar weken geleden hadden we het over een witte Kerst. Mijn moeder zei toen dat een witte Kerst vroeger toch wel meer voor kwam dan tegenwoordig. Ik antwoordde dat ik dat toch niet zo wist. Ik herinnerde mij één of twee keer een witte Kerst en voor de rest altijd het verlangen naar en weer de teleurstelling. Vanmiddag krijg ik de bevestiging op de Belgische radio. Het programma gaat over sneeuw. Een weerman vertelt dat het al dertien jaar geleden is dat het nog eens een witte Kerst was in Vlaanderen, in 2010 dus. En de vorige keer was het 1986! Ik had dus gelijk!
Donderdag 18 januari 2024: nog 70 dagen
Er was een stormpje vannacht. Vanochtend wordt de ravage duidelijk.
Vrijdag 19 januari 2024: nog 69 dagen
Inpakken voor een laatste? ontspanningstripje naar Ballito. Veel inkopen zullen er niet gebeuren. Nog 69 dagen voor we vliegen, nog 7 dagen minder voor we Manguzi verlaten. Het vriesvak van mijn enige overgebleven ijskast zit nog vol vlees, goed voor minstens 35 maaltijden. Nog een paar keer gaan eten in Casitas, misschien nog eens een weekendje Tembe ... als het nodig is ga ik in Manguzi wel op zoek naar een vleesje. Er zullen wel wat andere dingen dan winkelen moeten gebeuren. We moeten informeren wat er met onze wifi contracten moet gebeuren en met onze auto. Ik twijfel over de kleur van mijn haar... misschien moet ik meer naar mijn natuurlijke kleur gaan: grijs 🙄. Ik weet het niet. In elk geval is het verschil tussen het geverfde haar en de natuurlijke kleur nu te groot. Ik zal eens raad vragen, misschien kan ik naar een tussenkleur. Ik wil er natuurlijk ook niet uitzien als een overgrootmoeder.
Mensen die niet kunnen schrijven gebruiken hier meestal een duimafdruk om te handtekenen. Dat het hier voor iedereen verplicht is, is toch wel speciaal.
Zaterdag 20 januari 2024: nog 68 dagen
We vertrekken naar Ballito om half acht. Deze keer stoppen we niet bij Rafikis in Hluhluwe voor een ontbijt maar rijden door tot Mtunzini waar de Santana's wonen. Zij vertrekken naar Port Elisabeth op het einde van de maand. Philip wil Mike nog een Belgisch bier afscheidscadeautje geven. Tegen de middag zijn we daar. We gaan lunchen in de tuin van Twigs waar ook een mini speeltuintje is waar de kleine Daniel zich wat kan uitleven. We praten onze plannen bij. Mike gaat dokter worden in PE, in Empangeni heeft hij geen doorgroeimogelijkheden. Ze plannen ook een tweede baby. Die zal dus ook niet meer in KwaZulu-Natal geboren worden. Jah, het kan veranderen, het leven. Om twee uur, na dikke knuffels, rijden wij verder naar Ballito. We checken in, in ons Airbnb appartementje en gaan dan de 45 boeken en brengen al een bezoek aan de Vodacomwinkel om te informeren hoe we ons abonnement kunnen annuleren. In de Spar doen we inkopen voor het ontbijt van morgen en overmorgen en daarna genieten we van het zicht op de Indische Oceaan. Dat is zeker een punt op het lijstje van dingen die we gaan missen. Tegen zes uur uberen we voor 50 Zar naar het restaurant. Twee euro en half voor een taxi van deur tot deur, daar kan je in België de tram nog niet eens voor nemen! We drinken een fles wijn, eten Sushi en daarna nog crème brûlée als toetje. Alles voor 40 euro, tip van 12,5%inbegrepen. In België zullen we nooit meer op restaurant kunnen gaan, denk ik. We zijn toch alvast niet van plan zoveel geld aan restaurant bezoekjes te geven. Dan koken we liever zelf! Naar die dure kant van België, nee daar kijken we niet naar uit! Met een te volle maag uberen we terug naar Stella Road en vallen snel in slaap.
Daarna rijden we nog twee uur naar Manguzi beseffende dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat we over deze weg terug naar huis rijden.
Jah Mam Ruth! Dat is de pomp! Het zal dus toch een nieuwe pomp worden denk ik of anders moeten we eens iemand anders vragen om ze naar beneden te laten. Ik denk er over na.
Zondag 21 januari 2024: nog 67 dagen
Eerst ontbijt op het terras en dan staat de kapper op het programma. Terwijl ik geknipt word, gaat Philip nog eens langs de Cash Crusaders, hij wil nog wat gitaren zien. Een klein uurtje later ben ik klaar en zit hij al buiten aan een tafeltje op me te wachten met glittertjes in zijn ogen want hij heeft nog drie strips van Asterix op de kop kunnen tikken. We nemen de auto naar de overkant van de straat en parkeren Red Lips op de tweede verdieping van het shoppingcentrum. Het eerste uur is gratis, het tweede uur 8 rand, niet eens een halve euro. Dat zal in Belgique ook wel wat anders zijn! We bezoeken de Telkom winkel om te informeren hoe we dat abonnement kunnen annuleren, doen nog een paar kleine andere inkopen en zijn weer weg. We tanken Red Lips vol. Euh... we laten Red Lips vol tanken... wat dat wordt hier ook altijd van te voren gedaan. Ook haar ramen worden meteen gekuist en de bandenspanning gecheckt. De man vraagt ook of hij nog wat anders kan doen: oil and water? Nee, dat is niet nodig nu. Allemaal gratis!!! Wij geven altijd wel een fooi van 1 euro maar dat krijgen ze lang niet van iedereen. Dat gaat dus ook op de lijst van dingen die we gaan missen. In België moet je dat allemaal zelf doen, pfff! Dat zal wennen worden! Het is te hopen dat onze vrienden en familie tenminste wat vriendelijk voor ons zijn of we zullen er snel weer vandoor zijn denk ik! Na het tankstation is het tijd om wat te relaxen in ons appartementje. En 's avonds uberen we weer naar de 45 voor een heerlijke afsluiter van het weekend.
Maandag 22 januari 2024: nog 66 dagen
Op ons gemakje ontbijten we op ons terras, dan pakken we in en brengen nog een kort bezoekje aan De Spar en Woolworths, vooral voor wat charcuterie en groenten. Ook Tops krijgt ons nog over de vloer want wat bier en wijn kunnen we de laatste maanden nog wel gebruiken 🙈. Om elf uur zijn we on the road en rond half twee maken we bij Rafikis een plasstop, kopen er een ice tea en eten ons Woolworths broodje uit het vuistje op bij Red Lips op de parking. Inderdaad, we zijn geen sterren in selfies maken😂.
Dinsdag 23 januari 2024: nog 65 dagen
Ons huis geraakt stilaan leger en leger. Als echte sharks komen sommige mensen koopjes doen. Ik ben er niet altijd even blij mee, soms zijn ze erg onbeleefd. Mam Ruth heeft dikke problemen met haar waterpomp. De man van de winkel testte vorig week de elektriciteit van de pomp. Alles in orde, zei hij. Toch doet ze het niet als ze weer in de buis wordt gelaten. Dan maar weer terug naar de winkel zeker? Mam Ruth en ik leggen de pomp al maar terug in Red Lips. Ze naar de winkel doen zal voor een andere dag zijn, Mam Ruth moet maar meegaan om tekst en uitleg te geven.
Woensdag 24 januari 2024: nog 64 dagen
Vandaag staat mijn eerste pensioen op de bankrekening. Ik durf het nu eindelijk geloven: Ik ben op pensioen!🥳
Donderdag 25 januari 2024: nog 63 dagen
Philip stuurt me foto's van Mshudu clinic. Will I miss this? vraagt hij. YES Philip! You will!
Vrijdag 26 januari 2024: nog 62 dagen
Na het werk rijden Ruth en ik naar de pompwinkel. Ze gaan de pomp terug testen, ook mechanisch. Morgen zullen ze ons bellen met het verdict. Ik hoop dat ze de pomp kunnen maken, een nieuwe kost 4000 Zar. Dat geld heeft Mam Ruth niet! En ze kan toch ook niet zonder water! Het is al wat geweest met dat water! Toen de eerste "aannemer" de put ging boren en Ruth hem 5000 Zar betaalde voor hij begon, is die er gewoon met het geld vandoor gegaan zonder de put te boren en heeft ze hem nooit meer gezien. Voor de put die ze nu heeft, betaalde ze zeker 13000 Zar en amper een jaar later is de pomp kapot. Wat een ellende! Van garantie zullen ze in Manguzi ook nog nooit gehoord hebben waarschijnlijk!😳
Zaterdag 27 januari 2024: nog 61 dagen
Ik werk aan de laatste statistieken presentatie die Philip volgende week moet geven. Ik ben er niet rouwig om dat het de laatste keer is. Volgend kwartaal ander ... en misschien ook beter🤷🏻♀️. Even voor één uur bel ik naar de pompwinkel. Ja, ik kan de pomp afhalen, ze is klaar ... zeggen ze. Ik zet mezelf en Red Lips in hoogste vitesse want de winkel gaat in 5 minuten dicht! We zijn op tijd en om drie over één zit de pomp weer in de koffer. Mam Ruth belt de pompenman dat hij ze terug in de buis kan neerlaten en aansluiten. Hij belooft vandaag nog te komen... maar het kan laat zijn. Bel me als het klaar is Mam Ruth! Ik wil het weten of ze werkt.
Zondag 28 januari 2024: nog 60 dagen
Vol verwachting bel ik Mam Ruth. Is ze gemaakt? No Mam, the man says we need to change the moto. Even later stuurt ze dit bericht:
Ondertussen genieten onze pasgeboren Manguzi kinderen van hun Rural Challenge Weekend.
Maandag 29 januari 2024: nog 59 dagen
Geen Maputa clinic today, Philip rijdt naar Thengani clinic met een crapcar van het hospitaal, ik ben dus vrij van dienst. Wat ga ik doen met dat waterpomp probleem? De vraag is: wie vertouw ik het meest? De man die al jaren pompen installeert en die zegt dat de pomp kapot is of de man van de winkel die de pomp al twee keer getest heeft en zegt dat de pomp prima functioneert? Deze laatste zou me makkelijk een nieuwe pomp kunnen verkopen want ik ken er niks van. Maar... hij weigert er één te verkopen want ze is niet kapot, zegt hij. Hij is dus het meest te vertrouwen denk ik dan. Ik besluit hem een bezoekje te brengen. Good morning Kristel, and... is the water running? vraagt hij enthousiast en vol vertrouwen. Nee, zeg ik triest, de installateur is zaterdagavond nog gekomen maar het is niet gelukt. Hij zegt dat de motor kapot is maar dat geloof ik eigenlijk niet. Doen jullie eigenlijk ook installaties? Zou u misschien eens mee kunnen gaan kijken want ik weet het niet meer. Ik ben het ook beu op en neer te rijden om de pomp te laten testen. De meneer van de winkel, ik denk dat hij Mike heet, wil graag eens mee gaan kijken. Hij heeft zelfs schuldgevoelens dat hij dat niet eerder heeft gedaan. Als Mam Ruth om twaalf uur terug is van de clinic waar ze met haar kleindochtertje naar toe was, haal ik Mike op en rijd ik met Red Lips voor om hem de weg te tonen. Mike is een blanke Zuid-Afrikaan trouwens, om een juist beeld van hem te kunnen vormen😉. Bij Mam Ruth overziet hij meteen de situatie en terwijl ik Mam Ruth nog aan het begroeten ben, zegt hij dat hij het probleem al heeft gevonden... aan de 20m pipe waar het water door naar boven gepompt wordt. Er is een crack in! Natuurlijk geraakt het niet boven. De scheur zit onderaan de darm op ongeveer 3m. Hij legt uit dat de pomp goed pompt maar dat het water door de scheur terug naar buiten stroomt. Snel rijdt hij over en weer naar het dorp om een verbindingsstuk te halen van 65 Zar. Het slechte stuk snijdt hij er tussenuit en verbindt de pijpen opnieuw. Vol verwachting laat hij de pomp met de darm weer in het borehole zakken. Spannend! Even de elektriciteit terug aansluiten ... het werkt! Vol trots spuit het water eruit alsof de pomp wil zeggen: Zie je wel, ik ben niet dood! Mam Ruth en ik doen een waterdans en Mike, die waarschijnlijk bijna een zonneslag heeft, drinkt gretig van het verse water. Mam Ruth, als er ooit nog eens problemen zijn ... Mike is the man! Ze belooft het. En nog meer goed nieuws: Ruth moet enkel het nieuwe verbindingsstuk betalen. Mike wil niet meer geld aannemen anders respecteer ik zijn gift niet, zegt hij. Dank u Mike! Mam Ruth en ik zijn extra blij met die meevaller voor haar portemonnee 🥳
Woensdag 31 januari 2024: nog 57 dagen
Philip moet voor de aanvraag van zijn Zuid-Afrikaans pensioen door de bank een blad laten invullen ter bevestiging van zijn rekeningnummer. Morgen is het 1 februari en payday, dan zal het overbevolkt zijn in de banken. We moeten vandaag gaan Philip, om half vier, een half uur voor sluitingstijd! Na zijn bezoek aan de clinic brengt Philip zijn auto meteen terug naar Transport. Om drie uur is hij thuis, een vlug een snelle hap en weg zijn wij. Op de parking van het Itala centre is het druk maar Red Lips kan snel het ene overgebleven plaatsje veroveren. In de bank zit ... niemand te wachten 🤷🏻♀️. Och dat valt mee, nog beter dan verwacht. Ik heb het goed ingeschat. Vijf minuten later is de brief al ingevuld. Philip moet er alleen zijn duimafdruk nog op zetten maar ik denk dat hij dat beter doet onder het oog van het Manguzi HR team anders geloven ze misschien niet dat het zijn vingerafdruk is, je weet nooit met die mannen!🙄
Groetjes vanuit ons steeds makkelijker te poesten House 18.
Kristel en Philip 😘
PS. Een reactie is altijd welkom en duizend keer fijner met tenminste een voornaam 😘 Lof Joe