Donderdag 1 september 2022:
Gogo's (oma's) are the best teachers!
Na acht jaar Zuid-Afrika wist ik niet meer dat blies de verleden tijd is van blaas 🙈😂 Misschien moet ik terug naar school?
Vanmorgen vroeg staat lucky, de elektricien van het hospitaal, met drie voor mij onbekende mannen aan de deur. Twee van hen in een splinternieuw blauw overalleke gestoken. Sawubona Mam, Unjani? Ngiyaphila , I'm fine guys and you, unjani? Siyaphila nati, we are fine too Mam. We are coming to service your stove. O, jaarlijks onderhoud van mijn gasvuur, oké, kom maar binnen! De twee in overall komen binnen, elk met een splinternieuw mini emmertje in de hand. Het zijn de echte werkers.😉 De derde voor mij onbekende man is hun baas denk ik. Hij blijft buiten staan bij Lucky. Ik wijs de "professionals" met hun emmertjes het gasvuur. In het ene emmertje zit wat water, in het andere zit een bus handyman (plaatselijke cif) en een paar nieuwe doekjes. Ik zeg dat mijn vuur proper is. Yes Mam, that's true. What do you use to clean it? Gewoon sunlight afwasmiddel mannen, ik kuis dat iedere keer af na het koken. Verbaasd kijken ze me aan. Heel voorzichtig neemt de jongste gast het gietijzeren deel van het kookvuur eraf, bekijkt het eens en zet het nog voorzichtiger op de grond. Ik kijk bedenkelijk en vermoed dat ie nog nooit van zijn leven zo'n gasvuur gezien heeft. Niet bij hem thuis, niet in een winkel en zelfs niet toen hij werd aangenomen om deze job te doen.
We zijn uitgenodigd op de farm van Adri's ouders in Dundee/Ladysmith voor Adri's veertigste verjaardag. Haar man Damien, onze 🥐 chef, werd in maart al veertig zonder feestje. Dit weekend vieren we hem er dan maar meteen maar bij. Voor hen is het het jaar van de vieren. Hun zoontje Sebastien werd 4 jaar in juni. So the 40 4 40 party is going to happen tomorrow! Exciting! Google Maps zegt 404 km ( nog meer vieren😂) 5u 39 min rijden. Met de nodige stops zal dat wel een uur of zeven worden, denk ik. Enfin, we zullen wel zien. We vertrekken om half acht. De eerste 180 km tot Pongola gaan vlot. Tot daar is het voor ons bekend terrein.
Fort Mistake Country Lodge heeft wel wat weg van een soldatenkamp vind ik en heeft een mooi uitzicht op een schapen- en runderboerderij in het dal en de droge gras heuvels daarachter.
Wij logeren twee dagen in room 6, een groot bed en een badkamer, meer moet dat niet zijn. Veel meer dan slapen zullen we hier niet doen. Om vijf uur worden we verwacht bij de ouders van Adri. Toch nog even een uurtje rusten dan, het was een lange rit. Rond 4 uur hoor ik het blaten van de schapen. Ik zie dat ze door de herder over de heuvel weer naar de kraal worden gebracht. Even later zien en horen we de cowboys te paard de koeien naar de kraal drijven. Mooi zo bij het ondergaan van de zon, het geeft me een gevoel van geluk. Ik ben helemaal klaar om naar de farm van Bram en Yvette op zoek te gaan.
Google maps wijst ons de weg naar de farm, het is te zeggen...het doet zijn best, maar halfweg valt ineens het internet weg. De laatste kilometers moeten we op het gevoel rijden. Ach, doorwinterde Zuid-Afrikanen dat we ondertussen al zijn, rijden we maar een kilometertje of zo verkeerd.😉 Bij aankomst krijgen we van de familie de hartelijkste ontvangst ooit. Ze zijn echt eerlijk blij ons te zien. Het warme gevoel is wederzijds. Ze wonen hier prachtig. Aan de buitenkant zou het huis wat onderhoud kunnen gebruiken maar binnen is het groot, mooi en gezellig. Na het uitpakken van de verjaardagscadeautjes, een rondleiding door het huis en een aperitiefje op het terras wordt het eten, een lamspotjie met rijst, geserveerd in the dining room waar een heel grote zware tafel staat gedekt. De tafel werd hier in deze kamer ter plaatse gemaakt en kan er nooit meer uit tenzij men ze in stukken zaagt. We blijven niet te lang, morgen is het echte feest. We krijgen al een stuk taart vandaag en leren een nieuwe Afrikaanse uitdrukking: Sny en eet! Uitgesproken : snai en eejet! 😂 We moeten een paar vertrekpogingen doen voor Bram ons laat gaan. He loves us too much...en wij hem ook.
In onze lodge is er geen restaurant waar we kunnen ontbijten. Dat wisten we van tevoren dus heb ik een brood, choco, kaas en confituur meegebracht. Philip haalt de kampeerstoelen uit de auto en zet ze in het ochtendzonnetje met zicht op de schapen die weer vertrekken voor hun dagelijks graastochtje. De bank die bij onze kamer staat, gebruiken we als tafel. (We zullen eens moeten oefenen op selfies waar we samen opstaan, we zijn daar niet zo goed in)
Om twaalf uur komen we aan op het feest van 40 4 40. Het is een stralende dag, niet te warm en gewoon perfect voor een tuinfeest. De meeste gasten zijn al daar en in the mood. We worden weer ontvangen als de beste vrienden met te veel "Thank you's" dat we van zover gekomen zijn om bij hun feest te zijn. Thank you for inviting us! We zien ze graag de Cronjé's en zij ons ook!😘 We feel the love! Lou en Mike Santana zijn er ook samen met Lionel en Michelle. Wat fijn! Het is een heeeeerlijke namiddag met veel champagne, lekkere hapjes en fijn gezelschap om te keuvelen. Om je goed te voelen, moet je gewoon bij de juiste mensen zijn!🥰
Straffe verhalen horen erbij 😉
En taart!
En jonge mama's fierheid over kindertruukjes
Rond zes uur, als het donker wordt nemen alle buurtbewoners afscheid. Met de familie en de Manguzi friends vieren we nog wat door onder de veranda. Papa Bram draait zijn Elvis collectie wat onze benen in beweging brengt. Om negen uur nemen wij ook afscheid. We moeten morgen weer terug naar Manguzi. We hadden beter een dagje meer verlof genomen. Zo fijn dit feest! Ik heb er geen woorden voor. Na veel knuffels en thankyou's en loveyou's zoeken wij onze weg naar de lodge.
Zondag 4 september 2022:
We staan op tijd op en ontbijten weer met zicht op de schapen. We laden Red Lips in en vertrekken naar Manguzi. De terugweg heeft precies nog meer potholes dan de heenweg pfff! Toch hebben we het gevoel dat het minder lang duurt maar is dat niet altijd zo? Omdat je de weg dan al kent? Onderweg stoppen we even om een foto te trekken van een heuvel vol Aloé's.
En om half 4 levert Red Lips ons af at House 18... ons toch ook mooie eigenste stekkie.
Vrijdag 9 september 2022:
Homeschooling for Scooch (Sebastien) by his dad Damien.
Zaterdag 10 september 2022:
Zondag 11 september 2022:
Tenminste één keer per week moeten we toch eens even weg van thuis en werk. Om vier uur rijden we naar Kosi Bay Lodge voor sundowners and dinner. Het is tijdje geleden dat we daar nog zijn geweest. Met een aperitiefje op het hoogste dek genieten we van het uitzicht op het meer aan de ene kant en de zonsondergang aan de andere kant. Mmm, de lente is in het land, ik voel het!
Na de chicken livers (Philip) en de kingklip fish (ikke) rijden we meteen weer naar onze veilige haven, het is nu bijna helemaal donker. Onderweg zien we enkele "controlled " fires die bevestigen dat het inderdaad lente is.
Officiële definitie van controlled fire: Controlled burning, also known as prescribed burning, involving setting planned fires to maintain the health of a forest. These burns are scheduled for a time when the fire will not pose a threat to the public or to fire managers.
Definitie van controlled fire in Manguzi: Het afbranden van een strook gras of struikgewas als je de lente voelt kriebelen en je er goesting voor hebt. Alles wat je ervoor nodig hebt zijn stekskes
...en een paar biertjes. Dan kan je er het beste van genieten en wordt de gedachte dat er niks kan gebeuren alleen maar sterker. Je neemt vooral geen voorzorgen voor als het uit de hand mocht lopen want je bent een professional! Als het vuur toch per ongeluk te hard gaat, doe dan niet meer dan één poging het te doven! Als die poging niet lukt, ren dan weg zo hard je kan, verstop je en doe alsof je er niks mee te maken hebt! Als je merkt dat een woning dichter naar het vuur toe komt, doe dan geen enkele poging! Verwittig niemand , keep quiet!(=heel belangrijk!) ren meteen weg en verstop je voor een paar weken. Als je pech hebt en je toch wordt gevat, zorg dan dat je de woorden "I am so sorry" heel goed hebt geoefend. Doe alsof dat de enige woorden zijn die je nog kent. Herhaal en herhaal en herhaal! En je zal zien... de volgende week al, zal je een nieuwe kans krijgen om te spelen met je safety😉 matches!
Dinsdag 13 september 2022:
Het is vanochtend weer moeilijk voor Philip om een auto vast te krijgen om naar de clinics van Zama Zama en Mboza te rijden, een rit van 65 km waarvan de laatste 15 km geen gemakkelijke off road. Het moet een auto zijn voor 5 personen want er gaat nog een andere dokter mee, een diëtiste, een sociale werker en een psychiatrische verpleegster. De mannen van transport die de auto's verdelen, hebben Philips gewoonlijke auto voor deze rit aan iemand anders gegeven. Zijn team moet zich tevreden stellen met een overschotje. Na de morning meeting rijdt Philip de auto tot bij ons huis om hem na te kijken en in te laden. Er zit veel te weinig olie in, veel te weinig water en geen benzine. Hij zal dadelijk dus nog eerst naar de Total garage moeten om alles bij te vullen. Het is een auto met 3 rijen van 2 zetels. De laatste rij neemt de kofferruimte in, zodat Philip 1 zetel wil plat leggen om de bagage te zetten. Hij doet de koffer open en daar ligt al de reserveband. Ik stel voor de reserveband op de grond achter de tweede rij recht te zetten. Ik doe de zijdeur open om Philip te helpen met de band op zijn plaats te krijgen. Even de leuning naar voor doen en hop de hele zetel vliegt naar voor. Die staat gewoon los! Goed dat we de band daar zetten, dat geeft een beetje steun aan de rugleuning en geeft meer comfort aan wie daar moet zitten. Terug naar de koffer. Philip probeert de kopsteun van de zetel die plat moet wat meer in te drukken maar de hele leuning komt er af. Oké, leggen we die leuning maar op de zit.🤦♀️ De auto is ook verschrikkelijk vuil ... in jaren niet meer gekuist! En het is nog niet gedaan! De handrem werkt niet, daarom ligt er waarschijnlijk ook een klinkersteen bij de reserveband zodat je die steen achter het wiel kan leggen zodat de auto niet achteruit bolt als je platte band hebt. En het is nog niet alles. De chauffeur kan langs binnen de deur niet open doen. Eerst het raam naar beneden en dan aan de buitenkant aan de hendel trekken is den truuk. Ik ben eigenlijk heel ongerust dat Philip met deze skorokoro, want een auto kan je dat niet meer noemen, zover moet rijden en als bestuurder ook nog eens verantwoordelijk is voor al de andere inzittenden. Ik zal blij zijn als hij straks terug thuis is!
Woensdag 14 september 2022:
Philip is gisteren gelukkig alive and well teruggeraakt van de clinics maar vandaag krijgt hij nog eens dezelfde ... rammelkar? Nee, rammelkar is een te schoon woord, skorokoro is het best. Dat lijkt het best op schroothoop. Moet ik weer een hele dag stressen want vandaag is de rit zelfs nog langer en moeilijker dan gisteren. Pfff. Met een extra kus en ik-zie-u-graag-hé nemen we afscheid. Nu kan ik alleen nog duimen voor een goede afloop.
Rond half 4 komt hij terug aangereden en ik vlieg hem rond de hals, blij dat hij weer thuis is. Philip laadt zijn spullen uit, eet een boterhammetje en stapt weer in het afschuwelijke ding om het terug naar transport te brengen. Ik hoor Jabulani die op woensdag in onze tuin werkt roepen: No! No! Your tire! Ik kijk buiten. Yebo, platten band! Philip begrijpt het aanvankelijk niet. Hij wil uit de auto stappen maar de deur gaat niet open, remember! Raampje naar beneden, ik roep: ja platte band! Olé olé, ook dat nog! vloekt Philip. Nu moet hij als een ezel met de twee medicijnbakken en zijn zware rugzak naar het hospitaal stappen en Transport office inlichten dat de auto met flat tire voor onze deur op hen wacht.🤦♀️🤦♀️🤦♀️
Donderdag 15 september 2022:
Philip vertrekt wat vroeger dan gewoonlijk naar Transport om hen te melden dat de auto voor onze deur staat met platte band en hen de sleutel te geven. Natuurlijk waren ze gisteren om vier uur al naar huis. Om half vier maken ze zich klaar en beginnen ze ... aan niks meer. Geen minuut overwerk hé! Waar kennen we dat van?🤔😉 Ik vind het geen goed idee de sleutel mee te nemen, ik ben haast zeker dat ze hem gaan vergeten mee te brengen als ze de band komen maken en de afstand van ons huis naar transport is ongeveer 500 meter, van het ene uiteinde van de compound tot het andere uiteinde. We zullen zien wat er gebeurt. Ik neem mijn ochtenddouche en ben nog niet afgedroogd als ik al geklingel en geklangel hoor. Och, ze zijn er al om de band te vervangen, zie ik door het raam. Ik werk mezelf af 😂 en ga eens kijken. Er lijken problemen met de krik. Ik zie er twee staan, toch rijdt één van de twee mannen weg. De overgeblevene vertelt me dat ze problemen hebben met the jack. Two Jacks that are broken! Met een pracht van een auto is de man snel heen en weer en in no time heeft de skorokoro een andere band, voor vandaag gekroond tot het beste deel van de hele auto, denk ik. Dan...komt de vraag: Mam, can I have the key please? Wat? De sleutel!? Haha, ik wist het hé, ik wist het, ik wist het! Toch zeg ik doodserieus:The key? No it's not in my house, Philip dropped it at Transport this morning. De mannen ruimen een beetje teleurgesteld de drie krikken en het andere materiaal op en rijden weg om de sleutel te halen.🥳 Ze zijn zo voorspelbaar!😂
Vrijdag 16 september 2022:
Nee het hoofdstuk AUTO van deze week is nog niet afgesloten. Gisteren kreeg Philip een goeie auto met afgesloten bakkie om naar de clinics te rijden in ruil voor de sleutel van de auto die met een platte band voor ons huis stond. Hij had toen de goeie auto eigenlijk even moeten controleren op mankementen maar... heeft het niet gedaan. Hij merkte pas toen hij de social worker opwachtte aan Therapy, dat de achterste ruit in het bakkie op een deken lag, gebroken. Het leek erop dat iemand die daar voorzichtig had ingelegd want er ligt NOOIT een deken in hospital cars en moest de ruit erin gevallen zijn, zou het glas over de koffer verspreid zijn en dat was niet het geval. Toen hij de sleutel binnenbracht, was er niemand om hem aan te nemen en kon Philip niet vragen wat er mee gebeurd was.
Vanmorgen toen hij de auto weer ophaalde voor de rit van vandaag, werd hij meteen aangesproken door de mannen van Transport. What happened to the window? Ja, dat wilde ik jullie gisteren al vragen! Wat is er met dat raam gebeurd? No, you have to explain! You drove the car yesterday! It is your responsibility! Maar neen, ik heb dat niet gedaan! Dat was al zo! En het ligt op een deken! Iemand die er voor mij mee gereden heeft, heeft dat erin gelegd! No, you did it and you have to write a report and go to the police station to report it there and get a number for insurance! Today! Otherwise we don't give you a car! Chantage dus 🤷🏻♀️! Ja, ja, ik zal dat wel doen, zei Philip, want hij voelde dat er niks anders opzat. En hij vertrok naar zijn clinics.
Nu is het één uur. Philip is net huis. Terwijl ik Mam Ruth naar huis breng, typt hij het verslag. Belachelijk dat hij dat moet doen! Een half uur later ben ik terug en trek foto's van het raam dat in het bakkie ligt. We voegen ze toe aan het verslag en printen alles af.
Zondag 18 september 2022 tot dinsdag 20 september 2022:
Ik wil jullie eens uitleggen hoe het hier in zijn werk gaat als een patiënt een specialist moet zien of een scan moet laten maken. Dat kan niet ter plaatse in ons hospitaal. Ik leg het aan de hand van het verhaal van Mam Ruth en haar kleinzoon.
Wat voorafging:
Begin 2020 ging ik Mam Ruth 's morgens halen en bracht ik haar ook na haar werk terug thuis. Op een middag vroeg ze of we haar kleinzoon Sithelo, het kleinste zoontje van haar dochter die vlakbij haar woont, voor één keer konden ophalen aan de crèche hier in het dorp. Ja natuurlijk wilde ik dat doen en vroeg haar waarom Sithelo hier naar de crèche ging en niet in hun buurt van waar zij wonen. Haar dochter vond dit blijkbaar een betere crèche en ze passeert er op weg naar haar werk. Zo kon ze de kleine gemakkelijk 's morgens afzetten en 's avonds weer ophalen. Ze is een sociale werkster, waar ik ondertussen al grote vraagtekens bij zet maar daar ga ik niet verder over uitweiden. Laat ons gewoon zeggen dat het er eentje is met een handleiding. En ik vermoedde dat deze ene keer taxi spelen nog een vervolg ging krijgen. Ik kreeg gelijk want een week of twee later bracht ik de kleine man drie keer per week naar de crèche en haalde hem 's middags weer op, zonder goed te beseffen hoe ik daar nu weer ingerold was. Maar ja, dat is mijn eigen schuld. En daar gaat het ook niet over. Tijdens die autoritjes merkte ik dat er iets niet in orde was met The Boy, dat is hoe Mam Ruth en ik hem noemen. Vier jaar, hij sprak geen woord en maakte alleen maar rare geluiden. Ik dacht meteen aan autisme maar vertelde Mam Ruth niks van mijn vermoeden, ik ben ook geen professional in die zaken. Voorzichtig vroeg ik aan Mam Ruth of Sithelo bang was van mij omdat hij nooit iets zei in de auto. He never talks mam, zei Ruth, never! Mam Ruth, zei ik, dan moet de mama er misschien eens mee naar het hospitaal gaan, misschien hoort hij niet goed of zo! Bij Therapy kunnen ze dat testen. Ik dacht dat als ik ze hier in het hospitaal tot bij Therapy kreeg, ik onze ergotherapeut Adri wel kon inschakelen om hen voorzichtig te overhalen verder onderzoek te laten doen. Mam Ruth sprak erover met haar dochter en die beloofde van een keer te gaan maar stelde het steeds weer uit. Dan kwam covid, scholen en crèches moesten sluiten en ook Mam Ruth moest thuis blijven. Na de lockdown moest de kleine opeens niet meer naar de crèche. He is not in Manguzi anymore. My daughter brought him to his father in Empangeni. The family says they are going to teach him how to talk. Oké, we zullen zien Mam Ruth, ik ben benieuwd! Een hele tijd hoorde ik er niks meer van tot begin dit jaar eigenlijk. Toen zei Mam Ruth dat The Boy terug was en dat hij nu naar school ging, Grade R = de enige kleuterklas voor je naar het eerste leerjaar gaat. Nee, hij sprak nog steeds niet en ze zei dat ze zelf met hem naar Therapy zou gaan want dat de mama er zich niks van aantrok. Dus maakte ik voor hen een afspraak bij Adri. Dit was in maart, denk ik.
Eindelijk kwam er wat schot in de zaak! Bij de gehoortest werd er niks gevonden, dat had ik al verwacht. Het belangrijkste was dat zijn trein nu eindelijk vertrokken was. Therapy deed nog veel meer andere testen die werden besproken met het team waaronder ook een dokter. Hun conclusie was dat het waarschijnlijk Autisme was. De dokter wilde toch nog een scan laten maken.
De strijd van onze dokters en de patiënten:
De dokter wilde dus toch nog een scan laten maken. Daarvoor moest ze eerst met de specialist bellen van het hospitaal in Empangeni zo'n 300 km van hier en een pleidooi houden waarom deze patiënt een scan verdiende. Ik zeg hier wel degelijk een pleidooi! Zoals op de rechtbank alles uit de kast halen opdat deze patiënt op consultatie zou mogen komen of een scan zou mogen laten maken. Heel dikwijls worden patiënten gewoonweg geweigerd om belachelijke redenen maar als kind heb je wat meer kans. Voor ons manneke lukte het. Onze dokter kreeg in maart toelating om een scan te boeken. Voor haar betekende dat ze nu de toelating kreeg om met het boekingskantoor te bellen. Vermits er niet altijd netwerk is en ze dikwijls de telefoon niet eens opnemen is dit alweer tijdrovend voor een dokter die toch nog wel wat anders te doen heeft. Maar het lukte en uiteindelijk kreeg hij een afspraak: op maandag 19 september zou hij mogen komen. Mam Ruth en Sithelo moesten dus nog 5 maanden wachten! Ondertussen kreeg hij elke maand een sessie bij Therapy en kreeg Mam Ruth speciale kindertoeslag voor een kind met andere mogelijkheden nadat ze ook bij de controledokter van Sassa was gepasseerd en twee dagen in de blakende zon had aangeschoven bij de Sassa office. Begin deze week is Mam Ruth de patiëntenbus gaan boeken die hen naar Ngwelezana Hospitaal zal brengen. En vandaag zondag 18 september begint de reis.
Geen plezierreis:
Om 18 uur komen Mam Ruth en het ventje aan hier in Manguzi Hospitaal met een grote rugzak waarin wat eten, drinken en kleren zitten voor onderweg. Ze krijgen meteen avondeten en een mouche matrasje om wat op te slapen. Om 22 uur verzamelen ze in OPD waar ze wachten op de bus. Om 23 uur vertrekt de bus. Ze zit al goed vol maar toch stappen er 55km verder nog andere patiënten op van het Mseleni Hospitaal die ook naar een hospitaal in Empangeni of Durban moeten voor de één of andere reden. Om half 6, het is nog donker, stopt de grote bus vol met zieke patiënten bij het Ngwelezana Hospitaal nadat ze al enkele patiënten bij een ander hospitaal in Empangeni heeft gedropt. Ons tweetal mag hier uitstappen. Er arriveren ook nog bussen van andere hospitalen met patiënten. Diegenen die in Ngwelezana moeten zijn, stappen uit. Er zijn in alle bussen nog patiënten over die nog verder moeten naar verschillende hospitalen in Durban. De buschauffeurs bespreken welke bus naar welk hospitaal zal rijden en de patiënten worden herschikt volgens bestemming. Ruth en haar kleinzoon moeten eerst een dossier openen, hun verwijsbrief afgeven en dan wachten. Alweer uren wachten tot elf uur. Dan komt een nurse hen halen voor de scan. Natuurlijk wil dat manneke niet op de tafel stil blijven liggen zodat de radiologe er twee sterke ambulanciers bijroept die zijn hoofd, benen en armen vasthouden tewijl de scan wordt gemaakt!😱 Als de scan eindelijk gelukt is, zijn ze klaar maar moeten ze nog de hele namiddag wachten tot de bus terugkomt van Durban. Om 19 uur zijn de bussen en de patiënten eindelijk vertrekkensklaar om de terugreis aan te vatten. Op weg naar Manguzi maakt de bus rond 22 uur een tussenstop bij het Mseleni hospitaal waar een deel van de patiënten uitstappen. Die hebben geluk, ze zijn al terug "thuis". Een dik uur later arriveert de bus in Manguzi waar de volgende buspatiënten al zitten te wachten om te vertrekken. De patiënten die aankomen krijgen weer wat eten en een mouche om op te slapen. Mam Ruth doet geen oog dicht mede door het gekwebbel van een paar andere vrouwen. Om 5 uur worden ze gewekt en moeten ze naar OPD. Ze krijgen hun dossier en wachten op onze dokters die hen vertellen wat er nu verder moet gebeuren. De patiënten krijgen ook een afspraak wanneer ze moeten terugkomen om hun resultaten te horen. Mam Ruth en The Boy mogen in acht!!! weken terug komen. Pas dan zullen de resultaten bekend zijn. Om half 10 mogen ze dan eindelijk naar huis. Ik breng ze natuurlijk. Mam Ruth die dacht dat ze vandaag wel zou kunnen werken, heeft toch tegen haar dokters werkgevers gezegd dat ze morgen zal komen. Ik had toch gezegd Mam Ruth dat je moe ging zijn! Hoelang heb je niet of bijna niet geslapen? Sinds zondagavond? No Mam, since Friday! Because the two little ones were staying at my home, since then. I am dead! Sorry Mam Ruth!
Zo gaat het dus in Zuid-Afrika als je geen geld hebt om naar een private dokter of hospitaal te gaan. En we spreken hier dan over minstens 70% van de bevolking hé! Terwijl je in België dezelfde of de volgende dag al een scan kan laten maken en een specialist kan zien, moet je daar hier zeker 2 maanden op wachten als het een dringend geval is en nog eens minstens 2 maanden voor je de resultaten hebt. Voor niet dringende gevallen mag je rekenen op een half jaar vooraleer je mag gaan. En dat is alleen maar als de specialist aan de dokter de toelating geeft om de patiënt te boeken. In acht op tien gevallen mogen ze niet eens komen! Sommige patiënten moeten een paar keer per week met deze bus op en neer bijvoorbeeld voor nierdialyse.
Prijs je maar gelukkig dat je in België geboren bent!
Donderdag 22 september 2022:
Philip's Metal Music Party
Metal boys
Metal girls
Metal parents
Zaterdag 24 en zondag 25 september:
Samen met 11 andere bewoners van het hospitaal zijn we dit weekend nog eens te vinden in de Big Skies Gugulesizwe lodge hier in de buurt, bij de oceaan. Gewoon relaxen! En ook deze keer hebben we het strand Lala Nek weer helemaal voor ons alleen! Een heerlijke plek, 28°C, de juiste mensen ... meer moet dat niet zijn.
Woensdag 28 september 2022:
Vanmorgen breng ik Red Lips naar de panelbeater Nati, naast de Shoprite. Ze krijgt vandaag plastic surgery of toch zoiets. Twee jaar geleden creërde Nati haar rode lippen. Nu krijgen de uitlopers van haar mond een ontroestbehandeling en worden daarna terug opgespoten met glanzend witte verf. 😂 en ja ook haar motorkap krijgt een opfrisbeurt. Ik moet haar daarvoor bij Nati onder de boom achterlaten wat mij zeer ongerust maakt. Hijackers zijn nooit ver weg is Manguzi en zij is een gegeerde prooi. Daarom betaal ik Simphiwe, onze carwash boy, om de hele dag bij haar te waken. Om 17 uur mag ik naar haar toe. De operatie is echter nog niet helemaal klaar. De motorkap hangt nog aan een tak van een boom te drogen terwijl de bumper al terug bevestigd wordt. Dat gaat wat moeilijker dan verwacht en het wordt al donker. Net voor zonsondergang is ze toch ready to go. Morgen moet ze nog even terug komen. Ik breng snel Simphiwe naar huis voor het helemaal donker is.
Donderdag 29 september 2022:
Ik breng Red Lips terug naar Nati en moet haar nog eens achterlaten pfff. Vandaag wordt ze opgeblonken en krijgt ze de final touch. Ik houd me flink en zeg al lachend maar niet minder gemeend: Okay! But take good care of my baby otherwise I will come after you! Ik stap dapper naar huis. Ik schrijf wat aan de blog zodat ik mijn gedachten wat kan verzetten. Het is sneller middag dan verwacht en ik bel Nati om te vragen of ze klaar is. Ja hoor! Ik mag haar al ophalen. Een kwartiertje later zie ik haar staan! Ik vraag Nati of hij ook een zonnebril voorzien heeft. Sunglasses? vraagt hij een beetje in paniek. Ik zeg: Aja, to protect my eyes! She is shining too much! Dan lachen we allebei ... van opluchting.😉
En dit was het dan, mijn honderste bericht héhé! Ik hoop dat jullie het graag lazen.
PS Het is altijd fijn een leuke opmerking te lezen. Onderaan deze blog kan je er eentje achterlaten als je op "geen opmerkingen" of "1...opmerking" klikt. 🙈En je naam of tenminste een hint naar je naam zodat ik weet van wie het komt, is leuker dan onbekend😉 Dank u!😘
