Month of loadshedding:
Woensdag 6 juli 2022:
Zaterdag 9 juli 2022:
We gaan binnen. Iedereen staat een beetje te grinniken. Ik kijk naar de kant waar zij naar kijken en besef meteen waarom ze pretlichtjes in hun ogen hebben. Je kan niet van buiten naar binnen zien maar wel van binnen naar buiten. Zij hebben Philip en mij daar buiten bezig gezien, foto's trekkende en poserend. Wij dachten dat er geen toeschouwers waren.🙈😂
Wij zien dus giraffen. Eerst een mama met haar baby aan de rechterkant van de weg. Het is nog een kleine baby. De mama probeert onze aandacht van hem af te leiden. Het lijkt wel alsof ze tegen hare kleinen bengel heeft gezegd: Gij blijft staan! Niet bewegen! Ik stap een beetje verder en doe alsof ik alleen ben. Niet bewegen! Heb je het begrepen?! De baby blijft inderdaad stokstijf staan zolang wij naar hen kijken. We rijden een beetje verder en kijken naar de rechterkant van de baan. Daar komt nog een giraf aan en wat verder nog één en wat verder nog één en nog één. Ze komen zeker op kraambezoek. Eén voor één steken ze achter ons de baan over en zo heeft Philip wat tijd om een foto te trekken.Ik post er 1 want ze zijn eigenlijk allemaal hetzelfde bij elke giraf, alsof we elke vijf minuten op onze camera op een knopje REPEAT drukken.
Zaterdag 30 juli 2022:
Met een pint in de hand zetten ze hun zoektocht verder. Kokosnoten, tomaten, pão broden en nog wat 2M om mee naar huis te nemen.
Ik ben eindelijk klaar om de blog van juni te publiceren. Terwijl ik daarmee bezig ben arriveert Jabulani. Ik kijk op de klok: half 11. Je bent weer te laat Jabulani, hoe komt dat nu? vraag ik een beetje trietst. Wij zijn de enige plaats waar je nog mag werken en ik heb je opslag gegeven en toch ben je weer laat 😢. Probeer volgende week alstublieft voor 10 uur hier te zijn! Yebo Mam, I'm sorry, I understand and will try. Oké, nu ... wil je je cadeautje? OOOO you have a present for me from Belgium? Of course Jabulani, jij wilde toch oortjes? Bluetooth oortjes! OOOO Yes Mam! Did you bring them for me? Yebo Jabulani, hier zijn ze! Hij is blij en ik leg hem uit hoe hij ze moet gebruiken en pairen. Er is maar één probleem: hij heeft hele kleine oren en de earbuds passen er gewoon niet in! Gelukkig is er nog een klein maatje bijgeleverd. Ik pruts ze eraan. Good to go now! O thank you Mam, nice ones! Ik zoek hem ook nog een doosje om ze in te bewaren als hij ze niet draagt zodat hij ze niet los in zijn backpack moet vervoeren. Dan verdwijnt hij in de tuin. Even later roep ik hem om wat instructies te geven over zijn werk van vandaag. Hij hoort mij niet! Ook niet als ik heel hard roep! Zelfs niet als ik bijna naast hem sta!😱 Ze klinken goed zeker Jabulani? Yes Mam, like a home studio! De hele dag hoor ik hem zingen. Waarschijnlijk weet hij niet dat hij voor de hele omgeving een (slecht)concert geeft 🤣😂🤣...als hij maar gelukkig is!
Donderdag 7 juli 2022:
Het is toch overal wat met de politiek, ook in ons district!
Vrijdag 8 juli 2022:
Wat ik van Belgische BBQ's altijd onthouden heb: degene die het organiseert is altijd de pineut. Het is een heel werk om je huis in orde te krijgen en de bbq te voorzien en tafels en stoelen en houtskool en vlees en drinken en groenten en patatjes en borden en bestek en... wat nog allemaal. Tijdens het feestje zelf moet je dan ook nog het vlees braden, de hele tijd up and down lopen om te zien of iedereen nog wel genoeg snacks en drinken heeft en na het feest ook nog iedereen naar huis helpen en nog minstens een dag terug opruimen. Wie heeft er dan nog zin een bbq feestje te organiseren???
Hier in Manguzi doen wij met veel plezier een Bring and Braai. Als organisator moet je alleen de datum en aanvangstijd bepalen, een plaats ter beschikking stellen en de uitnodiging versturen natuurlijk. In ons geval zetten we de uitnodiging voor donderdag op de Shed whatsapp groep.
P.S. Aan mensen die altijd te laat komen stuur je een andere uitnodiging, je stuurt hen dat het feestje een uur vroeger begint, dan zijn ze misschien op tijd!😜😂 Wij moeten dat doen voor Tumelo. Always late that guy!😂
Het is een heerlijke avond. We zitten met z'n allen rond de vuurtjes, een beetje zoals rond een kampvuur waar sterke verhalen verteld worden. We zijn met 14 of zo, niet meer. Dat is ook wel eens fijn. De spinaziesoep heeft succes terwijl we nog wat op het vlees moeten wachten. De gemengde sla van Stef en Steph, de carrot-butternut pie van de Staffhouse girls en mijn aardappelsalade zijn geliefd bij al het vlees. Cheyne weet het vlees perfect te bakken. Het is echt gezellig. In de laatste warmte roostert iedereen nog een paar marshmallows uitgezonderd ik. Ik ben niet zo'n fan en eet die spekken liever gewoon koud. Rond half tien draaien alle neuzen stilaan richting bed. Ik merk dat af en toe mensen en dingen weer verdwijnen en om half elf zijn Philip en ik plots nog alleen over met de twee nog wat nasmeulende braaien en een klein beetje afwas. Hoe fijn is dat! Heel de bende vindt dat we voortaan zeker één keer per maand een braai moeten doen. Prima voor ons!
Al vlug stromen de berichtjes binnen.
- Do you have a braai? No? I will bring one!
- I will be braai master.
- Me too!
- I will make a salad.
- I will make something.
( Ik antwoord: Something mmmm, my favourite!🥳 Anything is fine too! Nothing...I don't like so much!😂)
- Philip zorgt voor de muziek en houtskool hebben we nog genoeg.
- ............
Op de avond zelf brengt iedereen zijn eigen stoel mee en zijn eigen bord, glas, bestek,koelbox, drinken, vlees... Het vlees kan je al of niet delen met de rest. Sommige zullen ook nog een kom groenten meebrengen of een dessert to share. En 's avonds neemt iedereen zijn eigen spullen ook weer terug mee naar huis: de afwas, de stoelen, overschotten... zodat de volgende dag alleen nog de vuilnisbak moet weggezet worden. That's it! Bring and Braai, een bbq naar mijn hart! Eigenlijk is het een soort van picknick met een bbq toestel in je eigen tuin. Het vraagt aan niemand veel moeite, het is lekker gezellig en het laat geen gat in je portemonnee achter. Ik daag jullie uit om het deze zomer ook eens te proberen.😉 Onze Bring and Braai donderdagavond at the Shed is al georganiseerd dus!👌
Woensdag 13 juli 2022:
Vandaag maak ik mijn dishes al voor de braai van morgen. Ik maak spinaziesoep als starter.
De aardappelen voor de aardappelsalade schil en kook ik ook al. Die zal ik morgen afwerken.
Donderdag 14 juli 2022:
Ik start de dag met het bakken van brood, twee voor ons en één voor vanavond bij de spinaziesoep.
Dan prepareer ik de aardappelsalade met versnipperde ui, lente uitjes, peterselie, gemixte kruiden,peper en mayonaise. Mmmm, ik heb al goesting. Ik wil er nog wat tomaten bijdoen en versnipperde paprika maar Philip wil dat het basic blijft. Ik zal maar luisteren.
Na de middag poetst Mam Ruth de Shed en ik zet onze uitvouwbare lange tafel klaar.
Bij zonsondergang, even na 5, komt Cheyne al met twee braaitjes. Philip en Cheyne steken ze allebei aan. En dat is ook de enige foto die ik heb van de ganse avond.
Vrijdag 15 juli 2022:
De verjaardag van onzen Ben. Traditioneel wordt dit weekend een denk-aan-Ben-weekend. En er moeten dieren bij zijn, het liefst ook olifanten, Bens lievelingsdieren. Philip wil eens ergens anders naartoe dan Tembe. In Mkuze, op twee en een half uur rijden van hier, is er een park waar we nog nooit geweest zijn. Eigenlijk weten we niet eens waar het zich exact bevindt noch waar de ingang is. Dat gaan we dan maar eens uitvinden dit weekend. Ik boek een kamer in The Ghost Mountain Inn in Mkuze en we zijn overtuigd dat ze ons daar de weg naar het park wel kunnen wijzen. Mam Ruth vraagt langs waar we er naartoe rijden. Are you going Skemelele and Josini mountain? Ja Mam Ruth, langs Skemelele (hier bekend als het bandietendorp waar veel hyjackings gebeuren en waar momenteel een bendeoorlog woedt). Oh Mam, if you leave, pee at home first! Don't stop to pee before you are in Mkuze. Ze kent me al, Mam Ruth😂🤣, ze weet dat ik van wildplassen houd 😂 Ik beloof het Ruth, ik ga niet stoppen. Als ik toch naar toilet moet zal ik het in een fles doen, of in een bakje 😂 en ik beloof dat we ook niet stoppen om iemand mee te nemen, zelfs niet voor a pregnant woman. Dan is het oké, we mogen langs daar rijden 😅. Toch ne schat, Mam Ruth!
Zaterdag 16 juli 2022:
We vertrekken om acht uur en rond 9 uur rijden we door Skemelele. Het is er nog rustig. Ik denk dat de bandieten hun roes nog uitslapen. Even voor Josini krijg ik een berichtje van mijn moeder. Als je tijd hebt, bel dan eens! Ik ben aan het rijden dus kan ik nu niet bellen maar het is toch tijd voor een plasstop en net buiten Josini is een vrij nieuwe ENGEN garage, we stoppen daar. Oh! Ik mag niet meer binnen in het winkeltje naar het toilet. Dan maar naar het nieuwe toiletgebouwtje om de hoek. Two rand om er binnen te geraken. Damm! Ik heb natuurlijk geen geld bij me, enkel wc-papier! Terug naar de auto, gelukkig moet ik niet dringend! Als ik bijna terug bij het gebouwtje ben, komt een tuinman me tegemoet. Hij denkt waarschijnlijk: ik zal die witte maar helpen, ze kent er precies niks van. Vriendelijk wijst hij de weg naar de juiste "afdeling" en vertelt me waar ik het muntje in moet steken en hoe de deur dan open moet, dicht, en later weer open. Ik hou me een beetje van den domme en laat hem maar doen. Ik bedank hem vriendelijk en uitbundig en spurt dan naar, ik moet het toegeven, de zeer propere wc. Ondertussen duurt het wel een kwartier langer voor ik mijn moeder kan bellen. Wat zou er met haar aan de hand zijn? Hopelijk niks erg! En nee, niks erg. Heel fijn nieuws zelfs. Mijn metekind Eva (dochter van mijn broer) en haar vriend Dieter hebben eindelijk hun kindje. Viktor Van Dievel is vannacht geboren 51cm en 3,520kg. Proficiat! Hier een foto met opa Kurt.En ook eentje van Viktor's great-granny.
Met dit leuke nieuws trotseren we met gemak Josini mountain en rond half 11 arriveren we in The ghost Mountain Inn. Hmm, het lijkt hier druk, veel auto's. We checken in maar kunnen nog niet naar onze kamer, die is nog niet klaar. Niet erg want we willen toch eerst eten. We hebben vanochtend niet ontbeten en hebben wel een hongertje. Vermits het al bijna middag is wagen we ons aan een burger met... friet 🙈(Belgen hé 😉).
Na deze lekkere brunch willen we direct doorrijden naar het wildpark. Ik vraag de weg aan de vrouw die de safari's regelt. Zij print een kaart voor ons uit en duidt daarop de beste plaatsen aan. Zeer vriendelijk! En we zijn ermee weg. First 15 km dirt road through a very rural area. Don't think you are lost, zegt de mevrouw.
Na 25 minuten doorelkaarrammelen komen we aan bij The Gate. Omdat we een rhinokaart hebben moeten we 10 rand (70 eurocent) betalen. Dat is de moeite! Eens door de poort verandert de weg opeens in mooie asfalt die precies nog geveegd en opgepoetst is ook. Niet te geloven! Bijna meteen zien we impala's en nyala's en zebra's. De rest van de dag zien we nog wat ganzen, waterschildpadden en hippo's in de verte en een groep bavianen met enkele supergrote exemplaren. Een stuk of wat kudu's verscholen in de struiken ontsnappen ook niet aan onze arendsogen. The big five laat zich vandaag niet zien maar we vinden wel enkele heel mooie plekjes. Het is hier toch schoon ze, in Afrika!
Rond vier uur rijden we weer naar de lodge. Het wordt al een beetje donker als we daar aankomen. Vlug brengen we onze bagage naar de kamer en gaan dan meteen op een bank in de tuin genieten van de zonsondergang met een glaasje wijn. Om half zeven start het buffet. Heerlijk eten. Op onze tafel staat peper en zout en een donker flesje zonder etiket.
Mmmm! Olijfolie! denkt Philip, zo'n fles zoals wij thuis hebben zelfs, en hij spuit wat op zijn sla. Toch niet zo lekker, zegt hij even later. Het is hand sanitizer zonder etiket!
Zondag 17 juli 2022:
Om acht uur zitten we terug aan het buffet. Dit keer voor het ontbijt. Alweer lekker en zeker genoeg. We kunnen wel verder tot vanavond. Voor we weer het park intrekken, rijden we nog even langs het centrum van Mkuze om te tanken en de banden te laten checken en ... om even bij de slager Mikes Meat & Deli binnen te springen. De safari mevrouw vertelde ons dat het ne goeie is😉. Aan de buitenkant van de winkel kan je niet zien dat hij open is. Enkel aan de plaatjes op de deur. Philip neemt er een foto van.
Allé, we zijn weer klaar voor een gamepark ritje. Rond tien uur rijden we het park in en ... daar zijn de giraffen. Een kudde giraffen, a journey of giraffes zegt men hier. In Zuid-Afrika heeft elk dier een eigen naam om zijn "kudde" te benoemen. Yvonne zet ze hier voor jullie op een rijtje.
Na de giraffen gaan we toch nog op zoek naar een olifant en bij de tweede hide hebben we geluk ... en ook een beetje ongeluk. Er staat een prachtexemplaar bij het water maar hij is net aan't vertrekken. Philip krijgt zijn camera niet snel genoeg open en zo hebben we geen foto. Maar we hebben toch een olifant gezien, dat is het belangrijkste. Een olifant voor Ben. We rijden nog wat verder en vinden nog een heel mooi plekje.
Dan is het tijd om terug naar Manguzi te vertrekken, willen we voor donker terug thuis zijn. We nemen de gate aan de andere kant van het park om buiten te rijden. Die is al dichter bij Manguzi en dat spaart ons tijd. Mmmm weer een fijn weekend!
Dinsdag 19 juli 2022:
Vrijdag 22 juli 2022:
Donderdag 21 juli 2022:
Vrijdag 22 juli 2022:
Foto bij Empophomeni clinic. Wat groeit er in mijnen hof?
Zaterdag 23 juli 2022:
Yes Mam! I will do it now... right now... just now... now now... In Zuid-Afrika weet je nooit of het dan ook werkelijk gaat gebeuren.
En wat is de meest gebruikte zeep in Zuid-Afrika? Wat kan je ermee doen?
Dezemba 😉
Zondag 24 juli 2022:
Philip The Artist
Dinsdag 26 juli 2022:
Zaterdag 30 juli 2022:
Niks te doen vandaag Manguzi kinderen? Laat ons dan maar eens uitzoeken of KwaPuza market nog bestaat! Pusa market, zoals wij het noemen, is een informeel marktje in the middle of nowhere in Mozambique en je kan er naartoe door een smalle opening in de grensomheining. We verzamelen om half elf aan Staff House. We laten Red Lips thuis deze keer. Voor zo'n fortuinlijke vrouw ( Fortuner) als zij is, is het beter dat ze zich niet aan mogelijke hijackers laat zien. Philip en ik rijden mee met Cheyne in zijn antieke bakkie. Karen maakt onze auto compleet. Tayla neemt de andere meiden mee: Jacqui, Chloe en Isaline. (Isaline is onze nieuwe buurvrouw sinds vorige week zondag. Zij blijft zes weken werken als vrijwilliger dokter. Ze woont in Australië en heeft daar ook gestudeerd maar ze is in België geboren, haar vader is Belg, haar moeder is een Zwitserse. Haar ouders wonen in Capetown en Isa heeft daar vroeger ook nog gewoond. Haar vader werkt al heel zijn carrière bij Artsen zonder grenzen. Het is echt wel een kind van de wereld die Isa! We rijden dus met twee auto's en de meiden zijn van plan na de market recht naar het strand te rijden. Zij willen nog eerst cash afhalen want aan de madammen van Pusa market kan je natuurlijk niet met de kaart betalen. We rijden dus nog eerst langs de ATM. Bij de Spar staat er een lange rij bij de automaat. We proberen bij Total. Daar is de poort dicht omdat de mannen van geldtransport de machine net aan het vullen zijn. Jah, geduld is een schone deugd en ... de markt loopt niet weg hoor kids! Zo'n twintig minuten later zijn we dan toch op weg. Ongeveer acht km op de gewone weg richting Mozambikaanse grens en dan nog een 13 km hobbelen off road. O, ze hebben de weg verbeterd! Het spoor is niet meer zo zanderig en is gemakkelijk te volgen. Het is misschien al wel drie jaar geleden dat we er nog geweest zijn. Zou het nog wel bestaan na covid? Een half uur later arriveren we. Ik zie dat de grensomheining veranderd is. Er staan nu hoge dikke betonnen blokken voor de grensdraad. Bijna een muur. De "poort" is er nog steeds. Van de markt is op het eerste zicht niet veel te zien. Ze staat alleszins niet meer op dezelfde plaats als vroeger. We parkeren de auto's en als we uitstappen zie ik twee militairen onder een afdak. Philip en ik lopen er naartoe om goeiedag te zeggen, ons voor te stellen en te informeren of de markt nog bestaat. Ja hoor, die is er nog steeds, alleen door het poortje wat verder stappen. Ik zie in de verte inderdaad een wat informele setting. Philip moet zijn naam opschrijven en telefoonnummer geven voor in case er wat gebeurt, en dan mogen we door met al onze kids. De doorgang is zo smal dat je moet oppassen dat je niet met je kleren aan de prikkeldraad blijft hangen. Dat zal hier niet gemakkelijk passeren zijn voor die forse Zulu mama's, denk ik. Eens aan de overkant doen we nog eens dezelfde uitleg aan zwaar bewapende Mozambikaanse militairen die daar op ons staan te wachten in een tent. Onze Manguzi kinderen zijn dol enthousiast! Ze vinden het awesome en kopen bij het eerste kraampje al meteen een 550ml Mozam bier 2M. How gasten! Is het niet nog wat te vroeg voor een pint? Nee hoor, breakfast beer moet kunnen, vinden ze.
Ik snel ook meteen naar het kraampje met stoffen en kies er twee uit om nieuwe kleedjes van te laten maken.
The girls vinden de madammen met de stapels kleren. Natuurlijk moet daar wat in gewoeld worden. Thirty, forty or fifty rand. Zo goedkoop! Dat kunnen ze niet laten liggen en ze kopen allemaal minstens twee dingen. Ook Cheyne vindt er een vest naar zijn meug voor 50 rand (3,5 euro).Hij is zo blij met zijn vintage vest, hij gaat ze alle dagen aandoen, zegt hij. En Tayla houdt haar jeanskleedje zelfs meteen aan.
De madammen zijn ook blij. Lang geleden waarschijnlijk dat ze nog eens met zoveel geld naar huis konden. Nog een laatste foto en dan is het tijd om Mozambique weer te verlaten.
De Mozambikaanse soldaten roepen: Hey! You going already! When you coming back, this evening? You have aspirin for us? Philip zegt dat we terug naar Manguzi Hospital gaan en belooft dat hij volgende keer wat panado zal meebrengen.😂 Oké dan mogen we de grens over. Aan de Zuid-Afrikaanse kant zie ik ook nog wat kraampjes en koop daar nog een derde stofje 🙈. Nu kunnen we echt weer naar huis. De meiden zijn van gedacht veranderd. Zij wilden naar the beach maar ze willen naar Ponta nu. De Mozambikaanse sfeer (bier) heeft hen te pakken. Ze rijden mee naar het huis om snel wat spullen en hun paspoort te halen.Tien minuten later zijn ze al terug op weg naar de grens. Cheyne blijft thuis. Eindelijk rust! denkt hij waarschijnlijk. Al de kwetterende meiden het huis uit. Maar hij kan maar niet stoppen met ons te bedanken for the awesome experience. Ja Cheyne! Het is al goed nu! Ook in onze straat zal het stil zijn de rest van dit weekend. Isa naar Ponta en Maria en Guillermo naar Joburg.
Vandaag dus ook nog wat tijd om wat te schrijven over mijn visa lijdensweg. Het is een missie om iemand te pakken te krijgen die mij over de stand van zaken kan inlichten. Hoe kom ik te weten of mijn dossier nog bestaat? Misschien is het gewoon verloren? Of weggegooid? Of verbrand?...
Zondag 31 juli 2022:
Om drie uur zijn we uitgenodigd in the homestead van dokter Sarah en haar vriend Sizwe. We nemen alleen stoelen en drank mee. Zij zorgt voor het eten. Als cadeau nemen we ons Zulu schild mee. Dat kunnen we toch niet mee naar België nemen en misschien vinden zij het wel leuk om in hun restaurant te hangen dat ze snel? één van de volgende maanden? gaan openen. (African time, remember!) We nemen Cheyne en Stefan mee en hop op zoek naar Sarah's huis. Ze heeft ons instructies en een pin gestuurd maar de jongens denken dat ze genoeg hebben aan de instructies om het huis te vinden... Niet dus. 500 m voorbij John Wesley school stellen ze dan toch google maps maar in op de pin. Google stuurt ons door een spoor waar, volgens mij, nog nooit auto's zijn geweest. Al de mensen die we tegenkomen zie ik denken: wat komen die hier zoeken? Maar.. ik moet toegeven, google weet de weg en een omweg is ook een weg 🤷🏻♀️😂. Sarah is blij dat we gekomen zijn en vermits Sizwe er nog niet is, smukken we haar maar op met het schild.
Thuis kijkt Philip nog een film op zijn computer. Het is hier echt wel putje winter!
PS Het is altijd fijn een leuke opmerking te lezen. Onderaan deze blog kan je er eentje achterlaten als je op "geen opmerkingen" of "1...opmerking" klikt. 🙈En je naam of tenminste een hint naar je naam zodat ik weet van wie het komt, is leuker dan onbekend😉 Dank u!😘
