Klik op de foto's om ze te vergroten
Vrijdag 1 april 2022:
Vanaf vandaag hangen er 2 vlaggen in de Shed: de Belgische en de Zuid-Afrikaanse. De voorkant van de Shed blijft dicht. Als ze er nu nog iets over zeggen, betekent dat, dat ze IN onze tuin zijn komen kijken. En zonder toestemming van ons, is dat verboden toch?
Zondag 3 april 2022:
Vanochtend vroeg vertrekken de Santana's, onze buren. Michael start zijn opleiding als chirurg in het Ngwelezana Hospital in Empangeni, zo'n 260 km van hier, dicht bij Richardsbay. Het oorspronkelijk plan was van vrijdag al te vertrekken maar de Mike kon geen afscheid nemen. Hij wilde deze week alles nog eens een laatste keer doen: 1 Zondag gaan eten in Kosi Bay Forrest Lodge - 2 Dinsdag een pokeravond in the Shed - 3 Donderdag A trip around the world afscheidsfeest - 4 Vrijdag Braai bij Maryke's huis aan de Mouth. Zaterdag ging hij dan echt vertrekken, zei hij. Maar 's morgens wilde hij eerst nog "even" een laatste keer naar de beach naar Black Rock. En Black Rock werd nummer 5! Hun hond Gandalf werd bij ons gedropt. Het plan: een uur rijden naar de beach, een uur daar vertoeven, een uur terug naar huis. Thuis om 11 uur. Snel de laatste dingen inpakken en weg om 13 uur. Natuurlijk liep dat niet als gepland. Ze waren pas even voor 12 terug en om 16 uur zaten de laatste dingen nog steeds niet in de auto. Daarbij was zwangere Lou ook al dood! No way dat ze nog 4 uur zou kunnen rijden, deels in den donkere!😱. Lou ging plat op de matras en Mike... die gaf nog niet op. Hij deed er nog een nummer 6 bij en reed nog naar Casitas lodge om met een paar andere compound bewoners naar een "belangrijke" rugby match te kijken. Philip en ik hebben hem gedoopt tot de grootste ADHDer ever! En zo komt het dus dat ze nu pas vertrekken. Om zes uur neem ik een laatste foto. Bye Santana's, we will miss you a lot! Mike als dokter natuurlijk maar ook als buurman en vriend en trouwe ambiance maker in The Shed. Lou, de rustige, altijd glimlachende beste buurvrouw die haar voortuin omtoverde van een pietluttig gazonnetje naar een prachtige bloementuin. Lou en ik wij zorgden voor elkaar! Twee handen op 1 buik wanneer we samen moesten dealen met Jabulani's, verdwaalde psychiatrische patiënten, luie security mannen, kapotte auto's,.... gesteund door Gandalf die, dat moet ik toegeven, een beetje racistisch is. Hij blaft vooral op zwarte mensen en ook ik kreeg het hem niet afgeleerd 🙈. Allé ze zijn weg nu. Ik ben benieuwd wie de volgende buren zullen zijn.
Maandag 4 april 2022:
Subisiso, de tuinman van de Santana's komt al hun potplanten verhuizen naar een schaduwplaatsje in onze tuin. Mike en Lou verhuizen pas op 1 mei naar hun definitieve huis. Tot dan blijven ze onder onze hoede. Het zijn er veel meer dan ik dacht.
And... this can only happen in South Africa
Commentaar van Guillermo hierop 😂😂😂:
En hoe zit het met de relatie België - Zuid-Afrika?
Dinsdag 5 april 2022:
Sam, Sumi, Felix en Mona zijn vandaag geland in Johannesburg. Exciting! Mam Ruth en ik maken een plan om de logeerkamers in orde te maken. Sam en Sumi kunnen in Philip's man cave slapen. Daar staat een zetelbed dat we kunnen open vouwen. We halen bij Guillermo en Maria de matras van hun logeerbed en leggen die op het frame. De originele kussens van het zetelbed zullen we in de kinderkamer gebruiken. Ik werp eens een blik in al onze kasten, verwijder de dingen die we haast nooit gebruiken en geef ze mee aan Mam Ruth. De plaats die vrijkomt, vullen we op met stuff die in de spare room al te lang in dozen op de grond bleef staan. Ik herschik de keuken een beetje en geef er de ijskast van de spare room een tijdelijke plaats. Niet leuk als er de hele nacht een ijskast in je slaapkamer staat te ronken.Voor de grasmachine, het droogrek en de stofzuiger zullen we nog een plan moeten bedenken, maar dat komt wel in orde.
Donderdag 7 april 2022:
Er woont al maanden een "vogel" in onze auto onder de motorkap of in het wiel? Dat weten we niet zeker. Wel weten we dat hij soms een vreselijk geluid maakt. Niet altijd, meestal als we al een 100 km gereden hebben. Zeer vervelend als we op game drive gaan. De dieren vluchten weg als Red Lips met zo'n lawaai aan komt rijden. Iemand vertelde ons ooit dat het de fan belt was. Die hebben we toen laten vervangen, hij was inderdaad versleten maar het geluid bleef. Philip is er nu zeker van dat het geluid van het linker voorwiel komt. Ik zal het dus maar eens laten checken door een professional en rijd met Red Lips naar MAC auto. Dries the mechanic inspecteert het wiel. Nee, hij gelooft niet dat het daarvan komt. Kom eens terug als je het hoort, zegt hij. Onmogelijk Dries! Als het begint, is er in geen omstreken een mechanic te vinden. Zeer frustrerend. Hoe omschrijf je een geluid? Dan checkt hij de riemen toch maar eens en ziet dat er eentje dringend aan vervanging toe is. Gelukkig heeft hij er nog een nieuwe liggen die voor onze auto geschikt is. Een klant die de belt bestelde haalde hem nooit op. Op 10 minuten is hij vervangen. De oude riem is wel echt erg gekrakkeleerd! Net op tijd vervangen, zegt Dries. We hadden dik in de problemen kunnen komen onderweg!😱 Laat ons hopen dat de nare vogel hier ook mee gevlogen is. Dat zullen we zaterdag pas te weten komen.
Vrijdag 8 april 2022:
Mam Ruth en ik maken alle kamers in orde voor het ontvangen van onze gasten. In de kinderkamer leggen we de matrassen van het zetelbed op de grond en zetten daarop een Spiderman tentje voor Felix. Dat wordt zijn bed. Ik hoop dat hij zal blij zijn. Voor Mona hebben we ook een mini tentje, roze kleur natuurlijk. Zal zij daarin willen slapen?
Zaterdag 9 april 2022:
We vertrekken om 7 uur naar Hluhluwe. Sam, Sumi en de kids zullen ons op de hoogte houden wanneer zij in Ballito vertrekken. Felix neemt nog eerst afscheid van de Ballito ocean.
De bedoeling is mekaar te ontmoeten bij de Nyalazi gate van het Hluhluwe Imfolozi game park en dan samen naar Hilltop te rijden waar we 2 nachten zullen blijven. Het weer ziet er niet goed uit en het regent al als we Manguzi verlaten. 133 km later als we onbijten bij Zulu Croc Rafiki's giet het nog steeds. Om 12 uur rijden Philip en ik langs de Memorial Gate het park binnen en wonder boven wonder stopt het met regenen. We zien de ene warthog familie na de andere.
En ook een stel elkaar vlooiende bavianen.
Zebra's, buffels... het kan niet op. Wij zijn heel blij dat er dieren te zien zijn want het zou wel heel erg zijn voor Sam en Sumi en de kids dat ze door het regenweer geen enkel dier zouden zien. Op een uurtje tuffen we van de ene gate naar de andere. Zouden ze er al zijn? Nee, nog niet maar 5 minuutjes later komt het stelletje aan in een oranje auto. En wij hadden een witte verwacht, zoals bijna alle auto's in Zuid-Afrika want kleur kost meer 🤷🏻♀️. Het is een leuk weerzien maar ook een nat want het begint terug te regen. Jah, aan het weer kunnen we helaas niets veranderen. Alleen maar hopen dat het morgen beter wordt. Op de berg rijden we in de wolk en zien we haast geen meter ver. Bergaf rijden we er weer uit. Dan is gewoon regen zonder "mist". In dit park zitten veel rhino's maar ze laten zich niet spotten vandaag. Om half drie checken we in en mogen de kids van ons een knuffel kiezen in het winkeltje. Mona kiest een rhino en Felix gaat voor Sandy de leeuw. Felix is erg onder de indruk van de opgezette leeuw in de hal. In het restaurant eten we een snelle hap en dan zijn we volledig klaar om onze huisjes te ontdekken. Dan pitten de kindjes een uurtje. We besluiten van niet meer op game drive te gaan. Het is nog steeds flink aan het gieten. Hopelijk hebben we morgen meer geluk met het weer. De voorspelling is niet slecht. Om half 7 stappen we naar het restaurant, het is even over met regenen. Gelukkig zijn we zo verstandig van onze paraplu's mee te nemen want op de weg terug is het weeral poring rain! Pfff.
Zondag 10 april 2022:
Een heldere hemel maakt ons blij wakker. Yes! Geen regen, dat vinden we best. Het schommelt maar rond de 20 graden maar dat is niet erg. We installeren ons met z'n allen in onze auto en trekken er blijgezind op uit. Onze kids kunnen de warthog families nu ook bewonderen. De Pumba's zijn weer everywhere.
En ook nyala's en impala's, kudu's en bushboks... voor Felix zijn het allemaal hertjes.
We zien ook weer zebra's
en buffels in de verte, maar de rhino's laten zich nog steeds niet zien. We maken geen te lange toeren want soms moeten de kindjes even rusten. Net voor het namiddagdutje vinden we vlakbij de Hilltop Lodge een grote kudde olifanten langs beide kanten van de straat. Het is een stelletje vandalen. De takken vliegen de berg af tot op de straat. Enkele andere toeristen zijn niet verstandig bezig en stappen uit hun auto's om foto's te trekken. Wij zien ze morgen al op youtube staan in het volgend elephant attack filmpje. De olifant zal weer de schuldige zijn dan.🤨
Net voor het avondeten trekken we er nog even op uit. En om de hoek vinden we eindelijk 3 rhino's... op de weg! Zij hebben geen zin ons door te laten en de grootste ziet er niet vriendelijk uit. We blijven dan maar een beetje op afstand kijken.
Het wordt al donker. We gaan ze niet passeren. Stel je voor dat ze hier sefffens weer staan, hoe kunnen wij dan voor het donker in de lodge geraken? Een andere chauffeur is niet zo bang en geduldig. Hij waagt het door te rijden 🫣 De rhino doet toch een klein attackske en de man rijdt snel weer een beetje achteruit. Even later doet hij nog eens een poging. Deze keer lukt het wel. Wij maken rechtsomkeer want het is tijd voor dinner. De kids hebben honger!
Na het eten wil iedereen nog douchen voor het slapengaan. Voor Philip en mij lukt die poging niet. Er komt geen water uit onze kraan. Hoe is dat nu mogelijk? Zoveel regen en geen water!? Dan maar vuil naar bed. Slaapwel!
Maandag 11 april 2022:
Ik trek de gordijnen open en merk meteen dat het niet goed zit vandaag. Het regent geen pijpenstelen maar borstelstelen! En het zicht op de berg is 5 meter, misschien! Ik probeer toch of er nu misschien water uit de kraan komt? Ja, ik kan douchen en mijn haar wassen. Dat geeft toch al een beter gevoel. We gaan ontbijten en dan is het inpakken en wegwezen. Hopelijk is het in Saint Lucia beter weer. Nee, zegt Philip, vandaag 100 % regen. En dat is niet waar. Het is 200% regen! Op de autosnelweg kunnen we maar max 60 km per uur rijden. Op sommige plaatsen is de baan veranderd in een rivier en je kan niet zien waar er putten zijn, noch hoe diep die putten zijn, ook niet of de weg al dan niet ingezakt of weggespoeld is. Het is een hachelijke onderneming. We zijn blij dat we heel van de N2 in Mtubatuba geraken en maken meteen een stop bij de Pick&Pay om inkopen te doen en wat te bekomen. Om half 2 zijn we in Saint Lucia, dat is nog te vroeg om in te checken. We rijden naar de ski boat club voor lunch.
Omdat het nog steeds giet-giet-giet zijn wij de enige klanten. Goed voor de kinderen, dan mogen ze overal rondlopen zonder iemand te storen. De regen klettert zo hard op het dak dat we elkaar maar amper kunnen verstaan. Na een seafood basket rijden we naar ons huis. Het is echt een mooi huis met alles erop en eraan.
Terwijl wij uitpakken, kunnen de kids meteen een uurtje hun bed in. Sumi en Sam verkennen het geheimzinnige pad in de tuin nu het eventjes droog is.
's Avonds eten we sushi's in het restaurant Greco. We moeten er wel een beetje lang op wachten maar ze zijn heerlijk! De kids vinden het wachten niet zo fijn. Mona wil natuurlijk steeds het ene ding doen wat niet mag en dat is weglopen naar de trap. Vermoeiend voor opa Philip maar hij blijft er wel fit van.
Na het eten naar huis en de kids naar bed. Voor de eerste keer mag deze oma eens het verhaaltje voorlezen. Fijn!
Dinsdag 12 april 2022:
En we worden nog eens wakker met het zonnetje! Het belooft de hele dag te schijnen😅 Tijdens ons ontbijt boek ik online een hippo boottrip in Saint Lucia. Ze zullen ons voor 10 uur ophalen aan de gate. Dat halen we zeker. We zijn al om 9 uur vertrekkensklaar en besluiten nog even tot bij een winkel te rijden om voor Felix slippers te halen, zijn sandalen doen wat pijn. Makkelijker gezegd dan gedaan. We vinden wel slippers voor kids maar in de eerste winkel zijn er geen in zijn maat, tenzij pink maar ... het is niet echt een Barbie jongen. We proberen nog een andere winkel. Daar hangen er wel maar Felix is niet in de mood om te passen en na wat gejengel keren we onverrichterzake vlug terug naar onze lodge. De driver is er nog niet en ... laat ook niks van zich horen. Om 10 over 10 belt Philip de botenzaak. De zeer onvriendelijke mevrouw aan de telefoon zegt dat zij geen boeking heeft binnengekregen en dat haar boten al vertrokken zijn. De boten van deze namiddag zitten ook al vol dus kunnen we enkel omboeken voor morgen vroeg. Nee, dat gaan we niet doen. Dat gaat niet! En... we willen ons geld terug. Wij zijn zeer verontwaardigd. Hoe is het mogelijk dat je online boekingen mogelijk maakt als je niet zeker bent dat je de mails kan zien. Tof! De security man bij de gate helpt ons een andere boat trip company te vinden en voor veel minder geld kunnen we met hen mee om 12 uur. Dat valt heel goed mee en de bengels kunnen nog snel even in bed voor een tukje. Op het afgesproken uur staan we allen fris en monter op de afgesproken plaats. En stipt om 12 uur zijn we ermee weg!
Goh het water in de rivier staat hoog! Vermits hippo's niet kunnen zwemmen maar over de bodem stappen en springen, zijn ze een beetje moeilijk te vinden. Ze verblijven in de bosjes dicht tegen de kant waar ze zeker niet kunnen verdrinken en sommige hippo's liggen zelfs te dutten op het gras.
Terwijl Mona haar hongertje stilt, mag Felix een echte tand van een hippo vasthouden.
En dan is de twee uur durende safari alweer om! Tot de volgende keer hippo's!
Het is nog steeds goei weer als we in ons huisje aankomen. Misschien zal het vandaag niet regenen en loopt alles verder op wieltjes. De kids en opa nemen doen een plons in het zwembad en we genieten allemaal een paar uurtjes van het heerlijke zonnetje.
Ondertussen is de elektriciteit uitgevallen. We denken eerst dat het weer loadshedding is voor een paar uur maar... het licht gaat niet terug aan. Rond zes uur gaan we weer op restaurant. Daar zijn nu een heleboel mensen die thuis niet kunnen koken. Deze keer vragen we of wij in het "aquarium" van het restaurant mogen zitten. Het is een klein zaaltje gescheiden van de rest van het restaurant door een glazen wand. Heel gemakkelijk om die twee kleinste vissen in het oog te houden!😉 En we kunnen allemaal rustig onze seafood platters op smullen. Wat een luxe! Sam krijgt zijn inktvissen als dessert, ze hadden hem een verkeerde dish gegeven, het bord van een andere klant met hetzelfde wat hij besteld had zonder de calamari's 😂. Als we thuis komen zitten we nog steeds in het donker. Gelukkig hebben wij onze lampen bij. Het is wel warm in het huis want de airco werkt ook niet. Dat betekent een nachtje zweten dus. De huisbaas informeert ons dat het geen loadshedding is maar een breakdown door de overstromingen. Het kan nog wel een aantal uren duren vooraleer het weer gefixt is.
Stilaan sijpelen de berichten over de overstromingen binnen. En vrienden in België vragen of we oké zijn want zij hebben beelden op het nieuws gezien. Ik probeer dan ook maar eens wat op het internet te zoeken en merk meteen dat wij gelukkig aan een grote ramp ontsnapt zijn en dat de kids net op tijd uit Ballito vertrokken zijn! En natuurlijk had die mevrouw van de boattrips geen mail aangekregen. Bijna het hele elektriciteitsnet ligt plat. Het is een ramp!
Het zal lang duren eer dat weer allemaal hersteld is. Ook heel veel informal settlements, townships zijn totaal verwoest. Ik hoor dat er zelfs modderstromen zijn door de tweede verdieping van een appartementencomplex. Zo erg! Ik ben benieuwd hoe het in Manguzi is.
Woensdag 13 april 2022:
De elektriciteit is nog niet teruggekeerd. Gelukkig hebben we een campingvuurtje om wat water te koken en een kopje koffie te zetten. Na een klein ontbijtje en een laatste groet aan de tuin vertrekken we naar Manguzi.
Om 12 uur komen we aan bij Zulu Croc Rafiki's. We zullen hier lunchen en meteen ook naar de krokodillen gaan kijken. Felix is niet in voor krokodillen. Hij wil liever zwemmen in het aanlokkelijke Rafiki's zwembad. Daarom doen Sam en Sumi met Mona alleen een reptielentoer en blijven opa Philip en oma Kristel bij Felix.
Het is een ontspannende lunch, one to remember met als slot een schattig tafereeltje. Felix deelt zijn ijsje deelt met zijn zusje. Dat doet ons het moeilijke Felix soepmoment snel vergeten 😉.
En dan is het half drie en dringend tijd om naar Manguzi te rijden. Rond half 5 komen we aan. Onze straat ligt bedekt met een modder/zand laag van wel 10 cm en je kan niet meer zien waar de goot is.
Jabulani heeft voor ons huis het grootste deel al opgeruimd. Hij heeft heel hard gewerkt! Misschien heeft hij wel 100 kruiwagens zand weggevoerd! Voor de deur ligt nog een hoopje dat meteen dienst doet als zandbak voor Felix en Mona.
Het is fijn vannacht weer in ons eigen bed te slapen. Felix is zot van zijn spiderman-tent-bed en Mona van haar rose mini slaaptentje maar... zal het slapen wel goed gaan?
Donderdag 14 april 2022:
Het slapen in de tentjes was niet voor allebei een succes. Mona met haar bruut geweld😂 tuimelde een paar keer rond met haar tent. Gelukkig stond dat op een matras op de grond maar voor vannacht zoek ik toch een andere oplossing. Kom Philip, we rijden naar het dorp en halen daar een camp cot. Ik weet zeker dat ze er hebben bij JET.
Om 8 uur, zodra de Manguzi winkels open gaan, staan wij bij JET. Meteen naar de baby afdeling! ??? Is die verplaatst? Nee! Geen babybedjes meer te zien. Out of stock zegt de verkoper. Wat nu? Is er in Manguzi nog een andere winkel waar we dat zouden kunnen vinden. No Mam, nowhere. Jah, nu ik erover nadenk, het verkocht niet waarschijnlijk. Manguzi baby's slapen altijd bij hun mama in't bed. Philip en ik rijden teleurgesteld weer naar huis. Bij de carpenter zien we een echt babybed buiten staan, een houten. Philip gaat vragen hoeveel dat kost. 2000 Zar, dat valt nog mee maar ... het is niet zo goed afgewerkt. Er hangen nog splinters aan. Dat is ook niet de bedoeling. In ons house 18 is Ruth al druk bezig met de was. Zij doet mij denken aan het camp cot van Storm, de kleine spruit van Jeroen en Fleur. Mam Ruth didn't Rebecca buy Storm's bed? Rebecca is de zus van Ruth. Ze werkt bij andere dokters. Yes Mam, call her! Ik doe dat en mag het bed meteen komen halen. De baby van haar dochter is toch niet bij haar dit weekend. Een meevaller. Dit camp cot is perfect en Mona kan er direct haar dutje in doen terwijl wij inpakken voor een nachtje Tembe. Ik bel ook Tembe reception nog even om te vragen of er daar een camp cot voorzien is. Yes Mam, don't worry, you don't have to bring one! Zeker? Yes sure!
Om 12 uur zitten we in de auto's op weg naar Tembe en een half uur later zijn we daar. Sumi en Sam krijgen tent 9, wij tent 12, niet te ver van elkaar vewijderd. Philip en ik helpen eerst de kids om hun spullen naar de tent te brengen. En... er is geen camp cot. Ik dus terug naar de receptie. Het meisje zegt: No, we don't have a camp cot for you! We only have one and that we already gave to someone else with a baby. Jamaar! Ik heb net nog gebeld en jullie hebben mij verzekerd dat er eentje is en dat we er geen moesten meebrengen!? Sorry Mam, we already gave it to someone else! Dus moet ik terug naar Manguzi om dat van ons te halen? vraag ik al een beetje boos. Yes, sorry Mam! Dan... gelukkig... hoort een ander meisje waarover we bezig zijn en ik doe de hele uitleg ook nog eens aan haar. Zij heeft weet van mijn telefoontje en doet meteen een belletje naar de meisjes van housing. Als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Het bedje is wel voor ons, ze hebben het alleen in de verkeerde tent geplaatst. Oef! Eind goed, al goed! Sam en Sumi en de kids vinden het heerlijk in de tent.
Als iedereen geïnstalleerd is, gaan we om 14 uur naar het restaurant voor de lunch.
Tijdens de lunch maken Mona en Felix al een eerste keer kennis met de Tembe monkeys.
Philip en ik hebben het ook heel relaxed met de kleinkinderen die bijna 2 uur slapen. Dat is een makkie! Als Sam en Sumi om half 7 terugkomen, is het al tijd om te dineren. Op onze tafel staat de Belgische vlag al klaar. Felix moet een beetje mopperen over het eten, terwijl Mona ALLES wil opeten. Waar steekt ze dat allemaal? Na het eten geniet iedereen in eigen tent van de nachtgeluiden in de jungle. Zo heerlijk rustgevend!
Vrijdag 15 april 2022:
Al vroeg, om 5 uur, loopt onze wekker af. Sumi en Sam vertrekken om 6 uur op ochtend game drive en wij gaan weer babysitten. Om half zes legt Philip zich nog even op het bed van Sam en Sumi terwijl ik even met hen meeloop naar het restaurant voor een kopje koffie. Ik smeer meteen ook een boterham met rode confituur voor Felix als die seffens wakker wordt. Bij de tent blijf ik stilletjes op het terras zitten. Dan begint Mona geluidjes te maken en wil uit haar camp cot. Felix heeft nog helemaal geen zin om op te staan. Ik geef Mona een fles pap en een verse pamper en wandel met haar even tot bij onze tent en terug. Philip en Felix liggen nu samen op het bed en spelen met de auto's 😉 Felix krijgt ook een hongertje en is blij met de boterham, vooral omdat het met rode confituur is. En Mona Monster wil natuurlijk ook een stuk.
