De maand start met een herinnering op FB: 7 jaar is het al geleden dat we het bericht kregen dat we eindelijk naar ons Manguzi mochten vertrekken.
Vanavond gaan we nog eens eten bij Mimi. Zij heeft een rural Ethiopian restaurant. Het is al meer dan een jaar geleden dat we er nog waren o.w.v. de Covid en ook omdat we zagen dat haar gebouw afgebroken was. Onlangs hoorden we dat ze toch weer in business is op een andere plaats. Vanochtend hebben we haar terug gevonden en hebben dan maar meteen gereserveerd voor vanavond. Fier stuurde Mimi me een foto van zichzelf uit de krant.
En ook een foto van haar dish. Ik zeg dat het beautiful is en zij antwoordt dat ik the best customer ben!
Heerlijk toch! Tanku baste costom!
Wel, het is ook inderdaad heel lekker en goedkoop.100 Zar per persoon, kan je niet voor sukkelen. Er zijn wel alleen maar soft drinks verkrijgbaar en in beperkte keuze. Wil je alcohol, dan moet je het zelf meebrengen. Ook al niet erg. Wij drinken Ginger van Schwepps. De wijn drinken we straks wel... thuis.😉
's Avonds lees ik een artikel over het nieuwe Malaria vaccin. Dat zou wel een grote vooruitgang betekenen!
Zondag 2 mei 2021:
Having six wives has its complications!
Ruzie in het Zulu koningshuis.
Wie zal de volgende koning worden??? Daar zal nog wat over moeten gepalaberd worden. Dan zullen ze ook een nieuwe plateau moeten uitbrengen. Deze hangt nu tegen de muur in onze 'Zulu' kamer.
Woensdag 5 mei 2021: O my God, het is weer woensdag!
Vandaag is het de verjaardag van Ruth. Vandaag hebben we weer allemaal, Ruth, Philip en ik, hetzelfde nummertje 62. 's Morgens besluit ik van haar te verrassen met berichtjes van vrienden die haar kennen. Het posten van mijn Whatsappke blijkt meteen een groot succes. En Mam Ruth is slim, ze stuurt gesproken berichtjes als antwoord.
Het is vandaag ook Jabulani dag. Ik krijg het al warm als ik er nog maar aan denk. Hij is vandaag eens vroeg! Om kwart over negen is hij er al! Meestal is het 10 uur, half 11 dat hij komt aangeteend! Ik haal de spiksplinternieuwe grasmaaier uit en geef hem instructies over de do's and don'ts. Hij zet al meteen een grote mond op als ik hem zeg dat hij niet over de uitstekende wortels van onze fig tree mag rijden. Hij vindt dat de boom weg moet want dat ie heel zijn graslandschap verpest. Ik zeg: Jabulani, het is onze tuin, je werkt voor ons, je moet doen wat je gevraagd wordt! Hij is niet akkoord. Ik blijf kalm en zeg: oké dan zet ik de grasmaaier terug binnen en ik vraag wel iemand anders om het gras af te rijden. Doe jij maar gewoon de rest van je werk. Dan pas draait hij wat bij. Ik geef hem nog één kans en zeg hem dat hij er maar best voor kan zorgen dat Philip straks tevreden is over zijn werk! Ik heb er totaal geen zin in de hele dag naast hem te staan dus laat ik hem na een observatie van een paar minuten en houd mijn hart vast.
Het is vandaag ook pastry day bij Damien. Ik haal onze versgebakken croissants, pain au chocolat en baguettes op en ook die van Maria en Guillermo, onze Cubaanse buren. Ze komen zo thuis voor tea time en vinden het heerlijk dat ze daarvan geen tijd moeten verspillen om ze zelf nog op te halen.
Ik kom weer aangewandeld bij ons huis en hoor niks? Geen grasmaaier geluiden??? Nee? Ik roep Jabulani! Hij antwoordt: Yes Mam! Ik kijk de richting uit vanwaar zijn antwoord komt en ... zie hem op zijn buik op het gras liggen. Is everything okay Jabulani? No Mam! Ik denk O God daar gaan we weer! Ik leg de baguettes en croissants binnen en ga checken. Jabulani ligt dus op zijn buik met zijn voet naar boven. Hij is in een grote doorn getrapt en een flink deel daarvan zit recht in het midden van zijn voet. Subisiso, de tuinman van de buren, staat bij hem klaar om er met een verroeste naald in te keuteren. Ik roep nog net op tijd STOP! Don't! I will make a plan! Vlug kijk ik wat we allemaal in huis hebben. Ik vind een veiligheidsspeld en ontsmet ze door ze in het vuur van een aansteker te houden. Ik grijp ook een pincet mee. Laten we het eens bekijken. In mijn juf jaren moest ik dikwijls splinters uit de kinderhandjes halen. Ik stond toen bekend als expert-splinteruithaler-zonder-pijn. Zelfs kinderen van andere klassen kwamen me daarvoor opzoeken 🙈. Ik maan Jabulani aan te kalmeren. Het is een echte man, ligt daar al te roepen en dood te gaan voor ik hem nog maar heb aangeraakt. Ik hanteer de speld als de beste chirurg en floep de doorn er in 1 seconde uit, nog voor Jabulani een volgende kik kan geven. Ik ben fier op mezelf! Dokter Guillermo komt ook nog even kijken voor hij na tea time weer naar het hospitaal vertrekt. Hij merkt op dat Jabulani best naar het hospitaal gaat om een tetanus prik te halen maar daar wil Jabulani niks van weten. Ik zeg dat het toch wel goed moet ontsmet worden en zet hem 10 minuten in een ontsmettend voetbad. Daarna nog wat ontsmettingsmiddel erop en een pleister. Hij vindt mij een echte dokter. Ik zeg : Ach Jabulani, ik ben geen dokter! Ik ben een mama! Mama's kunnen zulke dingen best verzorgen, je kan toch niet elke keer voor een prutske naar de dokter met je kind! Ik vraag hem nog waarom hij geen schoenen draagt als hij het gras afdoet. Hij heeft geen schoenen en rubberen laarzen are to heavy. Ik zoek voor hem een paar van mijn oudere Birkenstocks en hop hij is weer vertrokken. Een uur of wat later is hij klaar met het gras. Oef!
Het is dan 12 uur. ik bel Mam Ruth. Ik beloofde haar dat ik haar na het winkelen zou thuis brengen. Ze wacht me op bij Spar. Ze heeft nog geen birthday cake in haar tas en dus koop ik er haar ineens twee, dan kan ze eens trakteren. Black Forest is haar lievelingstaart. We kiezen er de meest verse uit. Ik breng haar naar huis en bekijk met haar de berichtjes die jullie haar stuurden en geef wat uitleg over wie dat wie is.
Om 13 uur prepareer ik Jabulani's lunch en eet zelf een snelle hap. Om 14 uur start ik het wekelijks belletje met mijn moeder maar dat wordt weer eens onderbroken door Philip. Ik moet me niet ongerust maken dat hij nog niet thuis is, de auto (als je dat ding een auto kan noemen? Skorokoro noemen ze dat hier) staat in panne. Na veel gerammel zijn ze gestopt en hebben ontdekt dat er in één van de achterste wielen nog maar 1 bout zit! Er ligt ook niks van materiaal in de auto om de skorokoro weer veilig te laten rijden. Dit is weer een echt voorbeeld van de werking van onze hospital maintenance! Allé, we hebben de fun voor deze woensdag weer gehad. Net als ik denk :Wat zal ik deze week kunnen schrijven op de blog? Dan... is de woensdag meteen daar om redding te brengen!😅
Toch nog één lichtpuntje vandaag: In de Manguzi tuin wordt er een Bushbaby gespot! 😘
Donderdag 6 mei 2021
Voor mij is het gelukkig weer een doodnormale dag. Toch een dag met schok! Philip belt me rond 11 uur dat dokter Guillermo, die ook naar clinics is gereden, samen met een verpleegster een ernstig ongeval hebben gehad op de bushroad. Guillermo en de nurse zijn, op een paar schrammen na, gelukkig ongedeerd. De Toyota Hilux is total loss!
Later trek ik nog wat foto's van de auto als die weer thuisgebracht is.
Het is een wonder dat ze er levend uitgeraakt zijn! Raar dat er geen airbags zijn uitgekomen? Daardoor heeft Guillermo wel een flinke bult op zijn hoofd.
En op deze dag ook Danka weer aan het woord:
Zaterdag 8 mei 2021:
Vandaag plukken we de allereerste oogst van onze zelfgeplante sinaasappelboom. Welgeteld 5 appelsienen! Ik ben benieuwd hoe ze smaken. Ik snijd er eentje open, pers hem en hij smaakt naar...
citroen-pompelmoes-zure appelsien 😂 Pas vanaf het tweede jaar zijn ze eetbaar en lekker, zeggen ze. Ik hoop het!
( After more tastings by a lot of friends we agree that probably they aren't oranges but grapefruit 🙈)
Zondag 9 mei 2021: Moederdag
Ja hier is het ook moederdag, het zal internationaal zijn. Op FB vind ik het volgende bericht. 'Single Mom' dat slaat waarschijnlijk op 90% van de moeders in Zuid-Afrika. Erg hé!
Om 17u. gaan we weer uit eten bij Mimi. We hebben gereserveerd voor heel onze straat Wisteria lane😂 maar onze naaste buren Lou en Mike Santana kunnen uiteindelijk niet mee. De hond Gandalf is ziek, doet niet anders dan overgeven. Ze willen hem niet alleen laten en als het morgen niet beter is, gaat Lou met hem naar de Vet in Richards Bay (3 uur rijden). Gandalf ziet er inderdaad belabberd uit. Dan gaan we maar met Maria en Guillermo en zullen voor de Santanas takeaway meebrengen. Happy mothers day for Maria, Mimi and myself! We hebben 1 ding gemeenschappelijk: All our kids are far away.
Na het eten nemen de mannen een speciale Ethiopian Coffee in mini kopjes toe. En een foto met mimi!
Maandag 10 mei 2021:
Vanochtend als we wakker worden zegt Philip dan het net anderhalf jaar geleden is dat Ben uit ons leven verdween. Vandaag is het ook 35 jaar geleden dat mijn broer Bart overleed. Onze gedachten zijn vaak bij hen vandaag. Mijn broer Kurt zet een bericht op FB. Ik had het zelf niet beter kunnen formuleren.
En dank u Lejo, één van de beste vrienden.
Woensdag 12 mei 2021
Zaterdag 15 mei 2021:
Vandaag 7 jaar geleden was het Philips eerste werkdag in Manguzi. Als ik de eerste blogposts terug bekijk, herinner ik het mij alsof het gisteren was. Wat is alles veranderd! Het huis, de tuin, de omgeving, het dorp... Wat waren wij toen groen!🙈
Vanmorgen rijden we naar Mtunzini samen met Guillermo en Maria, wel elk met onze eigen auto. Guillermo neemt ook zijn fiets mee. Hij wil er morgen een koers rijden. Omdat Guillermo nogal een snelle chauffeur is, stel ik voor dat we de 240 km naar Mtunzini op eigen tempo rijden. Na de eerste 150 km zullen we stoppen we aan de Zulu Croc, een reptielen park. Daar is een nieuw restaurant hebben we gehoord dat we eens moeten uitproberen. We verlaten Manguzi als het net licht is, om half 7. Guillermo en Maria starten ietsje later. Guillermo moet zijn fiets nog fatsoenlijk op zijn dak bevestigen als hij onze oerwoudstraat door is. Na 100 km moeten we door het Isimangaliso Wetland park. We zijn nog maar net het park ingereden als we ze ( nee, niet Guillermo en Maria) zien. OOO! Wat is dat lang geleden! De laatste keer dat ik hier nog iets anders zag dan koeien, was toen mijn broer in Zuid-Afrika aankwam, in 2017! Wat fijn dat ze er terug zijn! Natuurlijk maken we een stop om hen te bewonderen!
Ondertussen zien we ook de auto van Guillermo en Maria in de achteruitkijkspiegel. Goed! Dan zijn zij ook nog op tijd om ervan te genieten!
Een klein uur later, om half 9 arriveren we bij de Zulu Croc. Philip en ik merken op dat Guillermo toch wel wat getraumatiseerd is door zijn 2 ongevallen. Hij rijdt opmerkelijk traag!😱 Zelfs een pak trager dan ik, dat is niet wat we van hem gewend zijn!
Hun nieuwe restaurant Rafikis gaat pas open om 9 uur maar de waiter die we buiten ontmoeten, zegt dat er zeker iets kan geregeld worden. En even later zitten we in het zonnetje op het terras met een kopje koffie en een heerlijk ontbijt. De krokodillen bekijken we wel eens een andere keer.
Op weg naar de N2 maken we nog een snelle stop in Hluhluwe. We willen gedroogde ananas van de farmstal en morgen als we terugkeren is dat niet open.
Rond half 1 komen we aan bij ons huisje in Mtunzini Forest Lodge. Even uitladen, kamers verkennen en een beetje relaxen.
Guillermo moet tussen 2 uur en 4 uur registreren voor zijn mountainbike toer. We hebben dus nog even tijd om een wandeling naar het strand te maken. Even voorbij ons huisje start het pad ernaartoe.
En nog een klimmeke!
De mannen zijn natuurlijk het eerst boven!
Prachtig die oceaan voor ons alleen. We voelen ons privileged ❤️
Spijtig dat geen tijd hebben om wat te blijven. Toch even het water touchen. Guillermo, de man van de selfies, kan het niet nalaten nog even met zijn camera te spelen 😉
Om drie uur rijden we naar de Mtunzini Country golf club om Guillermo in te schrijven voor de bike tour de volgende dag. We doen meteen een drankje op het terras. Mooi uitzicht!
's Avonds eten we in The Clay Oven. Maria kan die naam maar niet onhouden. Clay Pot, Pot of Clay... maar de oven is er nooit bij. 🤣
De mannen eten er fish and chips, ik doe een Calamari steak en Maria gaat voor een hammetje. Allemaal heel lekker. Na het eten duurt het niet meer lang voor dat we liggen te knorren in ons forest nestje.
Zondag 16 mei 2021
Vandaag is Guillermo het eerst uit de veren. Om half zes hoor ik al wat gestommel. Zijn fietsding start om 7 uur. Hij wil niet te laat komen. Maria brengt hem tot daar. Als zij vertrokken zijn, neem ik een douche en wanneer Maria terugkeert, is Philip ook al bijna klaar. Wat doen we nu? Hoe lang gaat Guillermo weg blijven? Rijdt hij 50 km of maar 25 km? Kunnen we nog een wandeling maken in Raphia Forest? Gaan we ergens ontbijten? Op geen enkele vraag heeft Maria een antwoord. Ze heeft niks met Guillermo afgesproken en wil daar zijn al hij thuis komt. Philip en ik besluiten dan maar naar Richardsbay te rijden, dat is al ietsje op weg naar huis, en we kunnen dan nog even winkelen. We gaan eerst naar de Nursery (tuincentrum). Philip wil 2 nieuwe planten met bloemen voor in onze terraspotten. En we hebben geluk, we kunnen er meteen een ontbijtje doen in hun nieuwe café Schatzi. Ik heb mijn schattie al bij dus wil ik wel een quiche 💋
Tijdens ons ontbijt krijgen we bericht van Maria dat Guillermo al terug is, hij hield het na 25 km voor bekeken maar het was wel een fijne rit. Zij gaan ook vertrekken want om 10 uur moeten ze het huisje uit zijn. Na ons ontbijt winkelen we nog even in Woolworths en dan is het alweer tijd om terug naar Manguzi te rijden. Deze keer zonder giraffen in Isimangaliso park. Die zullen naar de mis zijn vandaag.
Thuisgekomen pak ik uit en zetten Philip en ik de nieuwe planten in de potten. Daarna is er voor Philip nog net genoeg tijd om in daglicht de tuin te sproeien. Het is herfst, de dagen korten en om half zes is het al stikdonker.
In de krant die we deze middag kochten staat er dat Zuid-Afrika slecht presteert ivm de vaccins.
Maandag 17 mei 2021
Op de site van KZN health vind ik dat ze vanaf nu starten met fase 2 (60 plussers) van de vaccinatie. Ik zoek Umkhanyakude. Bij de eerste melding staat ons district er niet bij. Later vind ik het wel terug maar Manguzi Hospital staat er nog niet bij!😢
Wanneer gaan die vaccins nu eens eindelijk naar Manguzi komen? Dit bord staat er nu al 3 maanden! Straks moeten ze er nog een nieuw maken omdat het al rot is!
Dinsdag 18 mei 2021:
Het is vandaag de verjaardag van mijn moeder. 85 wordt ze al! Hopelijk heeft ze een fijne verjaardag in haar nieuwe huisje.
Philip en ik creëren 's avonds het rek voor onze rozen. Wat aanvankelijk enkele jaren geleden begon als een klein plantje met 1 roos per drie maanden is nu uitgegroeid tot een grote struik met rozen het ganse jaar door en grote doornen. Enkele takken van de struik hangen steeds over het paadje en regelmatig krijgen onze hoofden een schram. Tijd om er wat aan te doen. Philip sjort volgens zijn oude scouts kunsten het rek met touw in elkaar. Voila, dat is goed gelukt!
Vrijdag 21 mei 2021:
Philip komt thuis met nieuws over de 60 plus vaccinaties. Het gaat niet gebeuren in ons hospitaal maar in the Tribal Council area naast onze Maputa clinic. Ze gaan dinsdag al beginnen. De nurse heeft gezegd dat ik zeker moet gaan. Geen sms nodig!? Philip is very excited! Ik houd mijn hoofd koel. Ik zeg dat ik het pas geloof als die naald in mijn arm zit. Niet eerder.
Zaterdag 22 mei 2021:
Vandaag is het groot feest bij Rebecca, de zus van Ruth. Het is er Lobola voor Slindile. De familie van haar boyfriend komt haar officieel "kopen" met geschenken, geld en koeien. Het is de bedoeling dat ik er naartoe ga als de familie aankomt. Ruth zal me bellen en dan kan ik er in 5 minuten zijn. Goed georganiseerd van mij en Ruth en toch loopt alles mis. Eerst en vooral regent het regelmatig vanaf 's morgens. Iedereen zal dus schuilen in de grote tent. Door de Covid toestanden, ben ik niet happig om in een overvolle tent te gaan zitten. Tweede hindernis is Vodacom, ons telefoon netwerk. Het is al een paar weken shit maar vandaag doet het natuurlijk extra moeilijk. De familie van de boyfriend zou om 10 uur arriveren. Om half 12 kan ik mam Ruth bereiken. De familie is er nog niet. Ze zegt dat ze wel zal bellen. En hier gaat het dus volledig mis. Rond half 1 probeer ik mam Ruth weer te bellen. Het netwerk is death! Geen kans er door te komen. Wat zal ik doen? Het begint ook weer te regenen pfff! Om half 3 krijg ik mam Ruth weer aan de lijn. Ja, de familie is al binnen en de koeien zijn al geslacht. Ze zijn niet al dansend en zingend met cadeaus op hun hoofd binnen gekomen. Door de regen zijn ze gewoon met het bakkie tot bij de deur van het huis gereden en hebben ze de cadeaus gewoon uitgeladen. Wat erg! Ik heb dus het hele feest gemist. Gelukkig hebben ze een paar foto's getrokken.
De boyfriend zal wel blij zijn dat ik er niet was. Ik had hem nog een preekske willen geven over het respect tov de vrouw.🙈
Enfin, hopelijk worden ze gelukkig samen.
Dinsdag 25 mei 2021:
Vanochtend ben ik vroeg uit de veren. Om 7 uur haal ik mam Ruth op. We willen op tijd op de vaccination site zijn. Alhoewel we vroeg zijn en het officieel pas om 8 uur begint, zijn er toch een groepje gogo's ons voor. Mam Ruth en ik hebben nummertje 48 en 49. We krijgen allemaal een stoel in de openlucht wachtzaal.
Ik vraag mam Ruth een foto van mij te trekken. Ik zeg haar: ik sta erop met mijn ogen toe! Your fault, zegt ze en weigert er een nieuwe te trekken. 😂
Ik merk dat het wel goed georganiseerd is allemaal. Gogo's die nog niet geregistreerd zijn worden geholpen door een team van jongeren met een smartphone die voor hen on the spot online registreren.
Na nog een screening, een paarse sticker op ons hand en 10 keer sanitizing, worden we in groepjes van 5 naar binnen begeleid. Op rode stoelen worden we nu neergezet. We wippen van de ene stoel naar de andere, steeds dichterbij de computer waar we nog eens moeten worden aangemeld. Dan mogen we naar het volgende stadium, de blauwe stoelen, waar we moeten wachten tot ze ons nummertje afroepen. Een paar echt oude gogo's mogen voorkruipen. En dan is het echt bijna zover. Dit nummertje 48 mag plaats nemen op de stoel voor een geïmproviseerde kabinet. Ik kan al een beetje achter de blauwe schermen piepen. Dr Mark Blaylock, onze medical manager komt voorbij. Ik vraag hem om dadelijk, als de naald werkelijk in mijn arm zit, een foto te maken als proof. Ja, het is aan mij! Na een sawubona unjani wordt de naald in mijn arm geprikt. Ik voel niks en het is zo voorbij. Hopelijk is de foto gelukt! Ja hoor!
Ik krijg mijn vaccinatiekaart meteen mee. Die is ondertussen al geschreven. Op 6 juli moet ik terug voor een tweede shot.
Ik mag nog niet meteen naar huis. Eerst nog 15 minuten buiten op de stoelen wippen, van de ene naar de andere. Na deze stoelendans weer even terug naar binnen om uit te checken. We krijgen ook een briefje mee met mogelijke side effects. Spijtig dat er niet bij vermeld staat dat het maar een dagje of zo kan lastig zijn en dat een panadooke kan helpen. Ik denk dat dit meer geruststellend zou zijn voor deze Manguzi bevolking. Maar ja, wie ben ik om dit op te merken hé? Dat zou waarschijnlijk weer "VERY RUDE" zijn. Ik informeer alleen Mam Ruth en voorlopig voelen wij nog niks. En tot grote ergernis van Philip die zo graag zijn trukendoos wil boven halen, blijven Mam Ruth en ik gespaard van enige nevenwerkingen. We hebben zelfs geen stijve arm! De dokters verklaren algemeen dat het bij pfizer de tweede prik is die de nevenwerkingen geeft. Jah, we zullen zien hé! 😉Wat kan ik daar nu op zeggen?
