63 bericht: In mei leggen alle vogels een ei
En nu het fotoverslag:
Mijn titel was "In mei leggen alle vogels een ei" Het ei van deze blog was al laaang geleden gelegd. Ik was het vergeten uit te broeden m.a.w. ik had dit al lang gemaakt maar merkte vandaag pas dat ik de blog in juni niet gepubliceerd had. Sorry!
WEEKEND 1 MEI 2016: ST-LUCIA en CAPE VIDAL
WOENSDAG 4 MEI 2016: GUY VERELLEN LEERDE ME VAN OP AFSTAND RIJSTTAART BAKKEN. HEERLIJK!! DANK U GUY!
ZATERDAG 14 MEI 2016: UITGEREGEND IN TEMBE
WOENSDAG 25 MEI 2016: KRISTEL EN JEROEN EN DE LEEUWEN IN TEMBE
Nee Jeroen, je gaat NIET uitstappen!
ZONDAG 22 MEI 2016: DURBAN
ZATERDAG 28 MEI 2016: BUSHFIRE IN SWAZILAND
Niet zoals een festival in België maar het kan ermee door :-)
Leuk met al onze vrienden van hier.
En de mama en de papa zagen dat het goed was!
Tot snel!
Kristel en Philip
ZATERDAG 18 JUNI 2016: HLUHLUWE
Toch altijd fijn als je een weekendje naar de "dierentuin" kan, zonder veel moeite.
DONDERDAG 23 JUNI 2016: IK HAAT MUGGEN EN DE MUGGENSPRAYERS NOG MEER!
In het begin van de week is al aangekondigd dat men zou komen sprayen tegen de muggen. Sommige van onze vrienden hebben er echt wel veel last van omdat ze onder de bomen wonen en het nat en warm is. Wij hebben er binnen geen last van omdat we vliegendeuren hebben laten maken en ik ook voor de ramen gaas heb geplakt.
'k Heb dus tegen Philip gezegd dat hij ons niet moest inschrijven.
Vandaag vertrek ik al vroeg met Ilja naar Hluhluwe. Haar auto krijgt nog een check-up en 150 km (2x) rijden is gezelliger met twee dan alleen. Om twee uur in de namiddag zijn we al terug in Manguzi. We komen Jos tegen die net terug naar het ziekenhuis vertrekt. Hij vertelt ons dat de muggensprayers al langs geweest zijn, maar dat hij ze niet heeft binnengelaten omdat hij al van anderen gehoord had dat ze overdreven hadden en met een verkeerd product hadden gespoten. Ik ben blij dat Philip ons niet heeft ingeschreven! Ik zet Ilja af bij haar huis en rijd verder naar het onze.
't Ziet er goed uit! ... Tot ik de deur opendoe!
ALLES naar de vaantjes! Alle muren, meubels, bedden, kasten,... ja gewoon ALLES is nat en ziet wit! Ik gil OOOO MY GOD! en roep Ruth die bij de buren aan het werk is.
Die schrikt zich ook een hoedje. Ik vraag haar hoe die mannen zijn binnengeraakt.
Blijkt dat ze haar verplicht hebben de deur open te doen. Zij had nog wel snel over onze computers een laken gelegd en de sprayers verboden van in de keuken te spuiten.
Ik ben razend op de sprayers. Zij moeten niet ongevraagd spuiten en zeker ook arme Ruth niet verplichten van de deur open te doen. Ik bel meteen met het ongelofelijke nieuws naar Philip en Ilja. Ilja komt meteen helpen. Vandaag geraken we zover met de poets dat we terug in ons bed kunnen slapen, weliswaar in een ongelofelijke stank die onze luchtwegen irriteert. Ik kan er niet van over.
VRIJDAG 24 JUNI 2016: De grote kuis wordt verdergezet. Alle muren worden afgewassen, alle lakens, gordijnen in de was. De kasten afgekuist, alles wat er op staat ook, alles wat los staat....de gitaar van Philip, schilderijtjes...en ook de vloeren niet te vergeten. Wat een werk! 's Avonds laat is alles weer een beetje normaal. Pfff! Kijk zelf maar.
ZATERDAG 2 JULI 2016 TOT MAANDAG 18 JULI 2016: BELGIË
We zijn twee weken in België. Spijtig genoeg kunnen we niet iedereen zien die we willen zien. We hebben teveel klussen te doen. Het grootste project is het huis op de Kievit leegmaken. Wel spijtig dat er niemand onze meubels wilt, zelfs niet gratis. Onze conclusie: In België zijn de mensen gewoon te rijk! Ze kopen alles nieuw. Ons hart doet pijn als we beseffen hoe blij we er de mensen in Manguzi mee zouden maken.
Veel nog goeie dingen naar het containerpark.En ja, we proberen ook bij de kringwinkel! Maar ja, 't is nu zo.
's Avonds hebben we meestal tijd om eens af te spreken met de kinderen, de moeders, andere familie of vrienden.
En Philip heeft toch ook nog zijn concertjes: The Waterboys en Flogging Molly !-)
Zaterdag 16 juli gaan we naar Bospop samen met de Ron. Aangename onderbreking :-)
Maandag 18 juli 2016 vliegen we weer terug. Zo hard gewerkt dat we vakantie nodig hebben ha! Volgend jaar gaan we er toch meer van genieten ze!
VRIJDAG 29 JULI TOT ZONDAG 31 JULI: ZEBRA HILL LODGE
Ilja, vrouw van dokter Jos en mijn allerbeste vriendin hier, vertrekt! Het zal weer aanpassen worden. Gelukkig hebben we nog een afscheidsweekend samen in een zalige lodge.
Met de hele bende trekken we er naartoe. Het is wat moeilijk en gevaarlijk rijden in het donker. Auto's en vrachtwagens met 1 licht of zonder lichten. Auto's met hun grote lichten aan die het vertikken om ze af te zetten als er een tegenligger komt. Koeien zonder fluohesjes! Te gevaarlijk! Wij doen er uit voorzichtigheid dan ook een uurtje langer over dan normaal maar uiteindelijk geraken we allemaal veilig en wel in de Zebra Hill Lodge.
We hebben de Lodge helemaal voor onszelf. We zijn dan ook wel met een kleine 30 vrienden.Het is een heel leuk weekend met koken, relaxen, feesten, playback acts om te gieren, 3 game drives... en als room op de taart ook nog een kill van een wrattenzwijn door de leeuwen onder onze neus.
Geweldig weekend dus.
Zondagmiddag nemen we afscheid van Jos en Ilja. Dat is niet zo gemakkelijk. But... we will meet again one day.
DE VOLGENDE 17 DAGEN BRENG IK DOOR MET 1 VAN MIJN BESTE BELGISCHE VRIENDINNEN ANNE DIE HIER OP BEZOEK IS MET HAAR NEEFJE QUENTIN.
MAANDAG 1 AUGUSTUS 2016: We vertrekken naar Durban. Ik haal mijn nieuw Zuid-Afrikaans visum op en regel ook meteen een nieuw Mozambikaans visum voor drie maanden.
1200 ZAR per persoon voor drie maanden + kalm proberen te blijven bij die oervervelende mannen (en dat is dan nog heel beleefd uitgedrukt) van de Mozambikaanse ambassade.
Maar allé dan kunnen we weer 3 maanden gemakkelijker naar Ponta. Als we dit visum niet hebben, moeten we iedere keer 850 ZAR betalen aan de grens + een hoop tijd verliezen. Even doorbijten dus. 's Avonds doen we een Italiaantje op Florida Road om alle ergernissen te vergeten.
DINSDAG 2 AUGUSTUS 2016: We rijden verder naar de MIDLANDS. Prachtig landschap maar veel kouder dan verwacht. 's Avonds moeten we elektrische vuurtjes aansteken en ook het elektrisch deken om het een beetje warm te krijgen. Dat was lang geleden!
VRIJDAG 5 AUGUSTUS 2016: We rijden naar St-Lucia waar we in de namiddag een bootsafari doen om vooral hippo's te zien.
ZATERDAG 6 AUGUSTUS 2016: 's Morgens vervoegt Philip onze gelederen :-) en we trekken met zijn allen naar het Imfolozi Game Park. Nog voor we gate van het echte park binnenrijden, komt er een familie warthogs over de weggerend in grote paniek. Zomaar tussen auto's en vrachtwagens in. Iedereen schrikt en weet niet wat er gebeurt en duwt op zijn rem. Wij stoppen om te kijken of we ze achter de vangrail kunnen zien. Philip denkt dat er meer gaande is dan enkele warthogs die de weg oversteken. We kijken nog eens goed.
En daar is hij (of zij) dan. Ons eerste luipaard. Het probeerde een warthog te doden maar de kill gaat om de één of andere reden niet door. Het luipaard springt terug over de vangrail naast onze auto, steekt achter onze auto de baan weer over en verdwijnt in de bush. Dit alles duurde allemaal niet langer dan een minuut maar... adembenemend.
Geen foto's natuurlijk tenzij die in ons hoofd. Eindelijk de laatste van de Big 5: LEOPARD CHECK!
En de rest van de dag zien we ook nog een heleboel favorieten.
Schitterend weekend!
De dagen daarna brengen we door in Manguzi en omstreken. Philip moet weer werken.
Ik leid Anne en Quentin rond in Manguzi: het dorp, de shops, het huis van Ruth, het huis van Jabulani, de carwash van Simphiwe, de vervallen crèche van de gehandicapte kinderen... Vrijdag 12 augustus tot maandag 15 augustus brengen we door in Ponta in een geweldig huis met een awesome view over de oceaan waar we speuren naar de sprays van de walvissen. Anne en Quentin doen ook nog een ritje met een quad. Gieren! Want Anne rijdt van boom tot haag tot afspanningsdraad. Ik kom niet meer bij.
Maandagmiddag breng ik de twee voor een nachtje naar Tembe park. Daar moet je gelogeerd hebben als je ons bezoekt. Ze zien er nog een luipaard! Verdorie! Ikke jaloers!
Woensdagochtend 17 augustus breng ik hen weer naar het vliegveldje in Richards Bay.
Hun vakantie zit erop. Ik hoop dat ze er van genoten hebben.
Ilja, vrouw van dokter Jos en mijn allerbeste vriendin hier, vertrekt! Het zal weer aanpassen worden. Gelukkig hebben we nog een afscheidsweekend samen in een zalige lodge.
Met de hele bende trekken we er naartoe. Het is wat moeilijk en gevaarlijk rijden in het donker. Auto's en vrachtwagens met 1 licht of zonder lichten. Auto's met hun grote lichten aan die het vertikken om ze af te zetten als er een tegenligger komt. Koeien zonder fluohesjes! Te gevaarlijk! Wij doen er uit voorzichtigheid dan ook een uurtje langer over dan normaal maar uiteindelijk geraken we allemaal veilig en wel in de Zebra Hill Lodge.
We hebben de Lodge helemaal voor onszelf. We zijn dan ook wel met een kleine 30 vrienden.Het is een heel leuk weekend met koken, relaxen, feesten, playback acts om te gieren, 3 game drives... en als room op de taart ook nog een kill van een wrattenzwijn door de leeuwen onder onze neus.
Geweldig weekend dus.
Zondagmiddag nemen we afscheid van Jos en Ilja. Dat is niet zo gemakkelijk. But... we will meet again one day.
DE VOLGENDE 17 DAGEN BRENG IK DOOR MET 1 VAN MIJN BESTE BELGISCHE VRIENDINNEN ANNE DIE HIER OP BEZOEK IS MET HAAR NEEFJE QUENTIN.
MAANDAG 1 AUGUSTUS 2016: We vertrekken naar Durban. Ik haal mijn nieuw Zuid-Afrikaans visum op en regel ook meteen een nieuw Mozambikaans visum voor drie maanden.
1200 ZAR per persoon voor drie maanden + kalm proberen te blijven bij die oervervelende mannen (en dat is dan nog heel beleefd uitgedrukt) van de Mozambikaanse ambassade.
Maar allé dan kunnen we weer 3 maanden gemakkelijker naar Ponta. Als we dit visum niet hebben, moeten we iedere keer 850 ZAR betalen aan de grens + een hoop tijd verliezen. Even doorbijten dus. 's Avonds doen we een Italiaantje op Florida Road om alle ergernissen te vergeten.
DINSDAG 2 AUGUSTUS 2016: We rijden verder naar de MIDLANDS. Prachtig landschap maar veel kouder dan verwacht. 's Avonds moeten we elektrische vuurtjes aansteken en ook het elektrisch deken om het een beetje warm te krijgen. Dat was lang geleden!
VRIJDAG 5 AUGUSTUS 2016: We rijden naar St-Lucia waar we in de namiddag een bootsafari doen om vooral hippo's te zien.
ZATERDAG 6 AUGUSTUS 2016: 's Morgens vervoegt Philip onze gelederen :-) en we trekken met zijn allen naar het Imfolozi Game Park. Nog voor we gate van het echte park binnenrijden, komt er een familie warthogs over de weggerend in grote paniek. Zomaar tussen auto's en vrachtwagens in. Iedereen schrikt en weet niet wat er gebeurt en duwt op zijn rem. Wij stoppen om te kijken of we ze achter de vangrail kunnen zien. Philip denkt dat er meer gaande is dan enkele warthogs die de weg oversteken. We kijken nog eens goed.
En daar is hij (of zij) dan. Ons eerste luipaard. Het probeerde een warthog te doden maar de kill gaat om de één of andere reden niet door. Het luipaard springt terug over de vangrail naast onze auto, steekt achter onze auto de baan weer over en verdwijnt in de bush. Dit alles duurde allemaal niet langer dan een minuut maar... adembenemend.
Geen foto's natuurlijk tenzij die in ons hoofd. Eindelijk de laatste van de Big 5: LEOPARD CHECK!
En de rest van de dag zien we ook nog een heleboel favorieten.
Schitterend weekend!
De dagen daarna brengen we door in Manguzi en omstreken. Philip moet weer werken.
Ik leid Anne en Quentin rond in Manguzi: het dorp, de shops, het huis van Ruth, het huis van Jabulani, de carwash van Simphiwe, de vervallen crèche van de gehandicapte kinderen... Vrijdag 12 augustus tot maandag 15 augustus brengen we door in Ponta in een geweldig huis met een awesome view over de oceaan waar we speuren naar de sprays van de walvissen. Anne en Quentin doen ook nog een ritje met een quad. Gieren! Want Anne rijdt van boom tot haag tot afspanningsdraad. Ik kom niet meer bij.
Maandagmiddag breng ik de twee voor een nachtje naar Tembe park. Daar moet je gelogeerd hebben als je ons bezoekt. Ze zien er nog een luipaard! Verdorie! Ikke jaloers!
Woensdagochtend 17 augustus breng ik hen weer naar het vliegveldje in Richards Bay.
Hun vakantie zit erop. Ik hoop dat ze er van genoten hebben.
Tot ziens!
Kristel en Philip
Kristel en Philip
65 bericht: Manguzi - Sabie - Kruger - Graskop - OPA - Swaziland - Manguzi
ZATERDAG 29 OKTOBER 2016: Lange rit naar Sabie via Amsterdam, Ermelo en zelfs langs Carolina. Een rit van 606 km, 8 uur rijden.
Eerst MACMAC FALLS
We zien heel wat dieren en mooie landschappen.
We zien nog heel wat meer dieren: Mongoose, Bushbuck, Kudu, Squirrel, Chameleon, Goose, ...maar 't wordt tijd om terug te vertrekken.
WOENSDAG 2 NOVEMBER 2016 belanden we in Graskop met leuke winkeltjes en een fijn restaurant.
Eerst naar GODS WINDOW maar daar is een beetje veel mist. God laat niet door zijn venster kijken.
We doen dan ongeveer 300 trappen om een stukje regenwoud te zien. Prachtig!
VRIJDAG 4 NOVEMBER 2016: 's Ochtends vertrekken we al vroeg naar Mbabane in Swaziland waar we nog wat willen shoppen voor we terug naar Manguzi rijden. We logeren er in een B&B van de ouders van een diëtiste die in 2014 in Manguzi Hospital werkte.
We vertrekken al zo vroeg omdat mijn Rhino (auto) niet zo van de bergen houdt. Hij geraakt nogal gemakkelijk oververhit hebben we gemerkt. Daarom maken we een wat "lagere" omweg en we doen het rustig aan. Onderweg zijn we zo gefocust op de auto en de route dat we niet op de gsm letten. Opeens zegt Philip een beetje in paniek: "Waar is mijn telefoon? Misschien is er wel iets van onze Micky!" En ja, Miguel heeft gebeld! Raar!?
Even later is het mysterie opgelost. Philip is vannacht OPA PHILIP geworden! Hoe geweldig is dat!
Hier is Corentin Paul Philip Vanleene!
Nu ja... de rest van het weekend waren onze gedachten bij hen natuurlijk.
't Was een geweldige reis met een prachtig einde!
Tot de volgende keer!
Kristel en Opa Philip.
66 bericht: Geboortedatum?
ZONDAG 27 NOVEMBER 2016: Ik kreeg een mailtje van Bart-jan, de man van Josien. Josien was dokter in Manguzi Hospital toen wij hier aankwamen. Ze zijn begin 2015 weer terug naar Nederland vertrokken en zijn in verwachting van hun eerste baby. Bart-jan heeft dit jaar in Zuid Sudan gewerkt en stuurde regelmatig verslagmail. Het laatste verhaal is wel heel typisch, ook voor Zuid-Afrika. Philip heeft er alle dagen mee te maken. Ik mocht de mail ook hier publiceren.
Zodus Bart-jan aan het woord:
Mijn vertrekdatum komt heel dichtbij (as vrijdag). De geboortedatum van onze zoon ook. Daarom een verhaal van hier over een geboortedatum.
Een geboortedatum. De dag waarop je geboren bent. Helder. Daarover kan weinig onduidelijkheid bestaan. In Nederland. Je wordt geboren. Je ouders doen aangifte van je geboorte. Je staat in het geboorteregister en je komt nooit meer van die geboortedatum af. Al zou je willen. Het staat vast. Geen enkele discussie mogelijk.
In Zuid Sudan is dat anders. De meeste mensen weten niet wanneer ze geboren zijn. Toen zij geboren werden waren er geen datums. Geen kalender of mobiele telefoon. Geen paspoort of gemeente archief. Hoe weet je dan je geboortedatum? Ik weet hem ook alleen maar omdat ie mij verteld is.
De afwezigheid van een geboortedatum is geen probleem. Verjaardagen worden zover ik weet niet gevierd. Als iemand overlijdt, vraagt niemand zich af: “hoe oud was hij eigenlijk? Echt? Veel te jong!” Het hoeden van koeien en opvoeden van kinderen doe je net zo goed zonder geboortedatum. Het wordt ingewikkeld op het moment dat je werkt en de overheid een wet in stelt waarin de leeftijd van mensen een rol speelt. De pensioenleeftijd bijvoorbeeld. Die is in Zuid Sudan 60. Ben je ouder, dan moet je met pensioen en plaats maken voor een jonger iemand.
In de praktijk blijkt het niet eenvoudig om die wet toe te passen. In ons personeelsbestand zit een mevrouw die geboren is in 1950. Op 1 januari. Zoals een heleboel andere collega’s. Als je niet weet wanneer je geboren bent, blijkt 1 januari een populaire keuze. Onze schoonmaker is volgens onze gegevens dus 66 jaar oud. Ook volgens het copy van haar geboortecertificaat. Vanuit Juba horen we dat iedereen die ouder dan 60 is met pensioen moet. Het contract van de schoonmaker loopt eind deze maand af. We kunnen haar geen nieuw contract geven. Helder verhaal.
Voor de zekerheid checken we bij de schoonmaker haar geboortedatum. Misschien voelt ze nattigheid, misschien heeft ze dit al heel lang eens willen uitleggen. Ze is niet geboren in 1950, maar in 1962! Omdat ze niet kan schrijven en lezen heeft niemand haar iets gevraagd toen ze haar geboortecertificaat hebben gemaakt. Dat zou op zich kunnen. De ambtenarij in Afrika staan niet bekend om burgerparticipatie. Ik ben de ambtenaar en bepaal wanneer jij geboren bent, klinkt mij niet ongeloofwaardig in de oren.
In ons personeelsbestand zit ook een formulier waarop de namen en leeftijd van haar kinderen staan. Haar oudste kind is geboren in 1968. Toen zij dus 6 jaar oud was. Dat is toch lastig. Ik vraag hoe dat zit. Het gesprek neemt een Afrikaanse wending. Het verhaal gaat alle kanten op. Als je mijn zoon ziet, weet je dat ie niet zo oud is. Ik weet heel zeker dat ik in 1962 geboren ben. Ik zorg voor mijn familie en kan de inkomsten niet missen. Veel minuten en veel woorden later, kom ik bij een uitweg. De wet is duidelijk. Als je ouder bent dan 60, moet je met pensioen. MSF moet de wet volgen. Wij kunnen alleen af gaan op bewijs dat de overheid accepteert: een geboorte certificaat bijvoorbeeld. Als de schoonmaker een bewijs kan leveren van haar “echte” leeftijd, kunnen we haar geboortedatum in ons systeem aanpassen en kan ze blijven werken. Dat bewijs moet een door de overheid geaccepteerd bewijs zijn. Volgens onze Project Coördinator is er geen overheidsofficial die zich hier aan gaat branden.
Twee weken later zit de schoonmaker weer tegenover me. We hebben niks van haar ontvangen. Ik zit klaar om haar uit te leggen dat ze met pensioen gaat en hoe dat bij MSF in Zuid Sudan gaat. Ze haalt een mapje onder haar arm vandaan. Daarin zit een brief. Op officieel papier van Ministerie van Gezondheidszorg en ondertekend door de hoogste baas van de regio staat haar “juiste” geboortedatum: 1 januari 1962. Het is vrij zeker dat ook dat haar geboortedatum niet is. Maar het is voor ons voldoende. Ze kan blijven werken.
Niemand weet wat haar echte leeftijd is. De vriendelijke hoge baas niet. Onze schoonmaker zelf niet. Een wij al helemaal niet. Maar ze heeft het voor elkaar. Ze kan niet lezen en schrijven maar is wel in twee weken officieel 12 jaar jonger geworden. Goed voor haar. Goed voor haar familie.
Als je ook graag paar jaar jonger zou willen zijn, stuur me snel een mailtje. Misschien kan ik in mijn laatste dagen hier iets voor je regelen. Lukt het niet om op tijd een mailtje te sturen, bedenk dan: jouw leeftijd is een verhaal van anderen dat je bent gaan geloven. De schoonmaakster heeft het verhaal nooit geloofd.
Bart-jan
Groetjes van kristel en Philip