BELGIE
43 bericht: Kristel België Zoersel Brussel Koksijde in oktober.
Dinsdag 7 oktober:
Dinsdag 7 oktober:
Vroeg opstaan, time to go to Zoersel! Om half acht zijn we al onderweg naar eerste stop: Richards Bay. Philip brengt me met den Discovery. Eerste 300 km van de reis verlopen easy. In Richards Bay gaan we eerst nog een beetje shoppen en eten en dan brengt Philip me naar mijn hotel Fish Eagle Inn op een paar honderd meter van het vliegveld en dus op loopafstand. Om drie uur vertrekt Philip terug naar Manguzi om voor donker weer thuis te zijn. Ik blijf in het hotel met zeer fijne mensen in een niet onaardige kamer met enkele "vriendjes" (maar zolang het geen kakkerlakken zijn, gebruik ik de spuitbus niet die daar voorhanden is).
Woensdag 8 oktober:
Ik slaap wat onrustig, een beetje zenuwachtig over het feit of mijn wekker wel op tijd zal aflopen. Mijn ongerustheid is niet nodig blijkt om half zeven. De wekker van mijn cell phone rinkelt op tijd, de wekker van mijn Ipad even later en ook Philip belt me zoals afgesproken. Voortaan een beetje meer vertrouwen Kristel! Na het ontbijt brengt de mevrouw van het hotel me toch maar even met de auto naar de luchthaven. 't Is echt haast niet de moeite maar toch wel leuk dat ze zo bezorgd is. Zuid Afrikanen zijn nog heel sociaal, gastvrij en altijd bereid te helpen met wat dan ook (This is Philip speaking). Inchecken verloopt ook probleemloos en ik heb nog tijd om een latté te drinken. Om kwart voor negen boarden we in het kleine vliegtuig. Zo smal dat er zelfs geen handbagage mee binnen kan. Er zijn zo wat 15 rijen in het vliegtuig. 1 en 2 seats naast elkaar met tussen de twee een heel smal gangetje. Het doet me erg aan een smalle lijnbus denken. 't Is ook maar een uurtje vliegen en zo lijkt het zelfs erg op de bus Zoersel- Antwerpen. Om half 11 sta ik in de luchthaven van Johannesburg en kan meteen inchecken bij Ethiopian Airlines. Blijkbaar kan je dat continu doen ongeacht waar je naartoe vliegt of wanneer. Inchecken tussen 9 uur en 13 uur. Ik ben gelukkig want ik ben meteen van die twee grote valiezen af en kan nog rustig wat door de tax free zone keuvelen. Ik moet om half twee boarden en om half drie vertrekken. Een beetje voor half twee ben ik bij gate 9. Ik zie op het bord dat de gate om te boarden al veranderd is naar gate 11. Niet erg want gate 11 is gewoon aan de overkant van gate 9. Om twee uur echter nog geen hostess te zien. Om kwart over twee wel maar ze zegt ons to take it easy want het vliegtuig is nog maar aan het taxiën.
Ook moet er nog een ambassadeur van één of ander land eerst in het vliegtuig een plaats krijgen, en dit samen met heel zijn gevolg natuurlijk. Rond drie uur zitten we eindelijk met z'n allen in het vliegtuig, klaar om te vertrekken. Het ding zelf heeft echter geen goesting en als de piloot het start, stopt het weer "uit zichzelf". Minuten...,een uur gaat voorbij. Eerst vertelt niemand ons wat er gaande is maar enkele "snelle" Engelsen staan toch op enige explanation! Er is een technisch probleem ( dat hadden we ook al door). Nog even geduld... Na een uur komt men toch zeggen dat ons vliegtuig niet op die plaats kan gemaakt worden en dat een Jeep ons zal verplaatsen. Bij de andere "vliegtuiggarage" wachten we nog een half uur zonder airco, zonder drinken en dan ... moet iedereen opeens terug uitstappen. Vol onzekerheid worden we terug naar de winkeltjes gebracht. We mogen gaan eten in de plaatselijke restaurantjes voor 120 Rand. Een glaasje wijn mag er echter niet van gekocht worden ... en dat hadden we net wel nodig! De waitress zegt dat ik mijn 120 Rand volledig moet opkopen. Een sandwish, twee flesjes water, nog wat koeken en voor de rest wordt er noga (!) bijgevoegd. Ik lust die snoep niet eens :-). Om half zeven mogen we dan eindelijk weer aan boord en om zeven uur stijgen we op. Ondertussen is het bijna 5 uur later dan oorspronkelijke vertrektijd! Iedereen ziet zijn aansluiting in Adis Ababa de mist in gaan en we fantaseren erover dat ze ons daar in het Hilton gaan onderbrengen. Gelukkig heb ik Jelle kunnen verwittigen dat hij mij niet om half 9 in Brussel moet verwachten. Het vliegtuig zit niet zo erg vol en mijn enige buurvrouw heeft in Johannesburg een andere Ethiopische landgenoot gevonden waar zij nu naast zit. Ik heb een driezitbank voor mezelf en kan een uitgestrekt dutje doen. Heerlijke luxe!
Donderdag 9 oktober:
Rond 1 uur 's nachts in Adis aangekomen blijkt dat we ons voor niets om de aansluiting ongerust hebben gemaakt. Al de Brussels passagiers zitten nog gewoon op ons te wachten. Wij hadden hun vliegtuig. Toch moeten we weer uitstappen, Ebola controle doorstaan en ook nog eens langs de security passeren waar ik mijn twee gratis flesjes water moet af geven. Rond twee uur stijgen we op en gelukkig kan ik weer een driezit voor mezelf versieren. De rest van de reis verloopt vlot en om kwart voor 12 stap ik bij Jelle in de auto naar huis. In Zoersel halen we een broodje préparé, dat heb ik al lang niet meer gegeten en ik wil de gebruikelijke Belgische frieten van het frituur toch nog even laten wachten.
Thuis gekomen wacht me een niet-meer-open-te-krijgen voordeur en een heerlijk bad. Daarna verzamel ik al mijn moed om in mijn autootje te stappen en rechts ! rijdend toch wat inkopen te doen.
Daarna nog even een blij weerzien met mijn moeder en vader. Uitgeput verlang ik naar mijn Zoerselse bed. Snel een iglo maaltijdje opwarmen in de microgolf...? Nee dus, hij draait niet meer rond. Gelukkig komt Ingeborg nog bij me langs. Zij is zo lief mijn eten even toe te vertrouwen aan haar microwave thuis. Dank u Ingeborg!
Pfff, en dan zeggen ze dat Afrika moeilijk is! Ik wil alleen nog slapen.
Nog een vrolijke noot vandaag: Mijn tuin ziet er prachtig uit! Dank u Maarten!
Vrijdag 10 oktober:
Vanmorgen opgestaan vol goede moed. De voordeur gaat nog steeds niet open, en de microgolf draait nog steeds niet rond. Ik haal Lynn's microwave uit de kelder. Die werkt gelukkig nog wel. Ik zet me een heerlijk kopje koffie en pak mijn valiezen uit. 'k Doe alvast ook mijn wasje want morgen komt Lynn naar huis en dan is waarschijnlijk haar inboedel aan de beurt. Wasmachine werkt nog :-)))
Droogkast... heeft het ook begeven. Dit kan toch niet waar zijn. Hebben ze me allemaal dan zo gemist? Kapot gegaan van verdriet? Oké, gelukkig is mijn wasrekje nog paraat en ...ophangen dan maar die handel!
Na het kopje koffie op naar de kapper. Wat ben ik blij dat Mayke me nog eens verwent. 't Is nog niet eens middag als ik weer buiten kom. Ik spring nog vlug in de schoenwinkel binnen en koop me drie paar schoenen :-). Dan haal ik me een broodje om samen met de collega's van Beuk&Noot tijdens de middagpauze op te eten. Daar zie ik ook Jan die me helpt mijn voordeur weer open te maken. Het geplande middagbezoekje in Beuk&Noot loopt natuurlijk uit tot na het "fijne vrijdag drankje". 's Avonds kruip ik moe maar tevreden weer op tijd in mijn bed na het gebruikelijke dagelijkse skypeke met Philip natuurlijk.
Zaterdag 11 oktober:
Het is vandaag Lynnthuiskomdag. De vriendinnen o.l.v. Alexandra komen om half 4 het huis versieren en hapjes maken. Andere vriendinnen o.l.v. Anne Laura halen haar op in Schiphol.
Ik ben gewoon de hele dag zenuwachtig. Om half 5 komt ze toeterend de straat ingereden. Wat een blij weerzien! De hapjes raken niet op. De cava natuurlijk wel. Deze nacht slapen we na bijna een jaar weer eens samen in ons huis. En nog steeds snurken we allebei door de muren heen (bedgeheimen?).
Zondag 12 oktober:
In de namiddag rijd ik naar mijn beste Hoogstraatse vrienden voor een gezellige babbel met Erik en Katelijne.
's Avonds eet ik weer sinds lang eens Chinees in Oostmalle.
Maandag 13 oktober...:
Lynn besluit dat ze nog een jaar Australië gaat doen en we gaan meteen booken bij Joker in Antwerpen. Op 7 november vertrekt zij naar Johannesburg en slaapt daar een nachtje, wachtend op mij en Jelle en Michelle. Wij komen pas 9 november in Johannesburg aan. Samen zullen we dan doorvliegen naar Richards Bay en drie weken vakantie houden. Jelle vliegt 28 november terug naar België en Lynn 30 november meteen door naar Sydney.
In Antwerpen lopen we ook nog even op de Meir. Ik koop nog een paar kleedjes. Het lang verwachte Antwerpen valt toch wel wat tegen. Het is donker weer, niemand op straat kijkt maar enigszins vriendelijk en goed gezind. 'k Had me Antwerpen toch wel anders voorgesteld. Geïdealiseerd waarschijnlijk.
De volgende dagen breng ik bezoekjes aan de buren, de tandarts, Judith pedicure en vriendin, zoek ik iemand om op ons huis te passen, ontstop ik de goten van het huis, breng ik nog bezoekjes, en nog bezoekjes, en ruim ik het huis op en maak een inventaris, en breng ik nog bezoekjes... het gewone leven dus. Af en toe blijf ik ook gewoon even thuis en probeer ik eens tv te kijken. Het nieuws is hier echter veel te depressed om te blijven luisteren, wil ik het in België nog enkele weken uithouden.
Donderdag 23 oktober:
Ik maak een overeenkomst met de nieuwe bewoonster van ons huis en 's avonds na de spits vertrek ik naar mijn beste Brusselse vriendin Anne. Blij haar nog eens te zien.
Vrijdag 24 oktober:
Ik sta 's morgens vroeg op met Anne die moet gaan werken. Ik begeef me met de metro naar de ambassade van Mozambique om een multiple entry visum aan te vragen. In tegenstelling tot wat ik er van verwacht, loopt dat vrij vlot. Een zeer vriendelijke dame helpt me alles in vullen en volgende week vrijdag mag ik het afhalen (wat dus niet kon in Durban (ZA) en Mbabane (Swaziland)!) 's Middags zit ik om twee uur te wachten op de loodgieter die het toilet moet komen maken.
Natuurlijk komt hij pas 's avonds om zes uur na nog een telefoontje van Anne. Om half zeven werkt heel het toiletgebeuren weer normaal :-).
Daarna marineren Anne en ik 8! kg kip die ze de volgende dag op haar verjaardagsfeestje wil serveren. Om kwart over negen, massa's kip, peterselie, koriander en ajuinen later, kunnen we eindelijk een hapje gaan eten in een restaurantje in de buurt.
We hebben nog maar net besteld en in het restaurant breekt het geweld al los. Glazen rinkelen en vallen op de grond achter de toog. We horen ook geroep. Eerst denk ik dat de obers in een conflict verwikkeld zijn maar dan merken we dat het één van de restaurantgasten is, die zijn vrouw slaat en uitscheldt. Andere mannelijke gasten proberen hem tot bedaren te brengen. Dat lukt niet echt maar ze kunnen hem wel buiten zetten. De vrouw staat ondertussen boven op de toog al roepend "J'ai peur!"en wil er niet meer af. De baas van het restaurant kan haar toch kalmeren en praat haar terug op een stoel. Daarna roept ze nog verschillende keren: "J'ai peur! Appelez les flics!". Uiteindelijk komt de politie er aan. Ze nemen haar mee naar buiten. Wat er verder gebeurd is, weet ik niet. 't Is toch wel even schrikken en in heel het restaurant gespreksonderwerp van de verdere avond.
Zaterdag 25 oktober:
's Morgens al vroeg op om alles klaar te zetten en klaar te maken voor Anne's verjaardagsfeestje van vanavond. Het wordt een superleukfeest met veel te veel eten. Anne heeft ook superbeste vrienden die alles mee komen klaar maken en niet naar huis gaan voor alles weer helemaal opgeruimd is.
Ondertussen zorgen ze ook nog voor een goede sfeer en leuke animatie. Als dat niet geweldig is!
Zondag 26 oktober:
Niet te laat opstaan, ook al was het gisteren feest. Gelukkig mogen we door het verzetten van de klok een uurtje langer blijven slapen. Om half 10 vertrek ik weer naar Zoersel. In de namiddag is er een feestje bij mijn moeder voor heel onze familie. Kaas en wijn vloeien weer rijkelijk. Ons moeke heeft dat weer goed georganiseerd. Dank u Moeke en dank u Eva voor het organiseren van!
Ondertussen in Manguzi doet Philip zijn ding met o.a veel werk en zware wachten. Hij probeert onze vakantie in november uit te dokteren :-) en de tuin te verfraaien met nog wat planten. Onze tuinman Jabulani die de planten wilde besproeien terwijl ik weg ben, heeft de druk op de tuinslangen laten staan. Gevolg: de 2 tuinslangen ontploft. Philip haalt dus twee nieuwe serpents du jardin (100 ZAR (7€) per stuk) en spelt die gast flink de les.
Hij brengt ondertussen ook nog de auto's naar de garage zodat ze nu weer helemaal in orde zijn om de komende duinen te trotseren. Hij boekt safari's en lodges voor de kinderen en doet ondertussen ook nog wat het huishoudelijk werk. Gelukkig is er ook Ruth, onze fantastische werkvrouw. Maar hij zal toch blij zijn dat ik binnen een paar weken weer terug ben. Zeker weten ! (dixit Philip).
Maandag 27 oktober:
Vanmiddag breng ik een bezoekje aan Philip’s vriendin Jeannot. Wat is dat een lieve madame! Ik breng haar wat cadeautjes en we vertellen honderduit over onze avonturen in Afrika.
In de namiddag ruim ik het huis op en geniet nog even bij Ingeborg op de bank van het laatste zonnetje.
Dinsdag 28 oktober:
Klaar voor de volgende grote missie. Naar Koksijde met mijn kleine oude autootje. Ik hoop dat hij het uithoudt. Ik vertrek pas om 13 u. om de spits te vermijden. Goed gegokt want ik heb helemaal geen file en tegen 15 u. arriveer ik bij mémé in de straat. Ik zoek een parkeerplaats, laad mijn armen vol cadeautjes en doe mijn auto op slot. Althans...ik probeer mijn auto op slot te doen. De sleutel weigert en manueel krijg ik ook geen beweging in het topje! Niet waar hé!!!Wat nu? Alles weer terug in de auto, auto verrijden naar het opritje van mémé dan maar. Ik wil straks met mémé iets gaan eten maar mijn auto ergens in Koksijde parkeren zonder dat hij op slot is, dat zie ik toch niet zitten.
Enfin, zorgen voor later.
Mémé ontvangt me met open armen. Bij een kopje koffie doen we de cadeautjes open, vertel ik over Afrika en Philip en kijken we met 1 oog naar de Herdenking van De Groote Oorlog in Nieuwpoort op tv in het publiek speurend naar Patrick, de broer van Philip. Rond vijf uur wil ik toch wel wat gaan eten. Ik probeer toch nog eens of mijn autootje ondertussen wat gewilliger is geworden en ja, na wat frullen en prullen gaat hij opeens weer dicht en gelukkig ook weer terug open... en weer dicht. We kunnen dus op restaurant. Toch besluiten we te voet te gaan, dat is meteen meegenomen als oefening van de dag. We maken een toertje en eten een croque monsieur. Rond half 7 neem ik afscheid, nog een flinke rit voor de boeg. Hopelijk is de spits voorbij. Ja, inderdaad, om 9 uur ben ik weer thuis zonder file problemen. Missie volbracht.
Woensdag 28 oktober:
Vandaag schrijf ik de blog en houd me bezig met Lynn's vaccinaties na te kijken.
Om 7 uur ga ik eten met mijn oud-collega's Herman, Tony, Jos, Lode, Tine en de vrouwen Sien en Maria. Het wordt een leuke avond in de Castelijnshoeve in Halle. Doen we volgend jaar zeker nog eens over. Bedankt Herman voor het organiseren!
Donderdag 29 oktober:
Vanavond na de spits ga ik weer naar Anne in Brussel. Goed gegokt: geen file onderweg! Anne en Valerie wachten me op met witloof met hesp en kaas en puree, mijn lievelingsgerecht :-).
Lekker eten, een wijntje en 't is al slaaptijd.
Vrijdag 30 oktober:
Ik sta op tijd op en Anne rijdt met mij naar Ambassade van Mozambique om het visum af te halen.
Ze kan voor de deur parkeren en er is geen volk. 't Is op twee minuten gepiept.
Weer een grote missie volbracht.
Tijdens de middag rijd ik weer naar huis zonder file.
Om 5 uur neem ik met Tin de bus naar Antwerpen waar Erik op ons wacht. We gaan samen uit eten in de Burgerij en omdat het zo'n heerlijke laatsteoktoberavond is, lopen we daarna nog even langs de Schelde. Dan weer richting Zoersel met nog een klein bezoekje aan de Kristof waar we in vroegere tijden bijna wekelijks een wijntje gingen drinken en een warme chocomelk.
Bedankt Erik en Tin!
44 bericht: Nog 8,7,6,5,4,3,2,1,0 Belgische novemberdagen te gaan.
1 november 2014:
1 woord: Poetsdag.
2 november 2014:
Vandaag begin ik met een heerlijk bad. Om 11 uur komt Inge, de nieuwe housesitter, om me kennis te laten maken met haar hond en haar hond met de nieuwe tuin. De hond en de tuin en ik zijn meteen al goede maatjes.
In de namiddag komen de boys van Philip op bezoek voor het uitwisselen der cadeautjes. Ik laat Philip ze al skypend zelf overhandigen. Iedereen vindt dat wel een leuk idee.
Een half uur boys - dad - skypetalk. Moeten ze maar eens meer doen.
Daarna komt Hildegard voor een spaghetti bezoekje. 'k Had gisteren veel te veel gemaakt zodat ik eigenlijk heel de wijk nog had kunnen uitnodigen.
3 november 2014:
'k Begin al eens te denken aan inpakken en Lynn en ik rijden nog snel even naar Antwerpen voor een laatste blik.
4 november 2014:
Eerste inpakdag en ik breng 's middags ook nog snel een laatste bezoekje aan de collega's van Beuk&Noot.
Ik breng ook nog een bezoekje aan Ingrid en vergeet haar weer te bedanken voor het zo goed verzorgen van mijn kippen. Ingrid, ik heb hen gezien en ze zijn er inderdaad PRACHTIG uit!
Bedankt en ik hoop dat ze het ook zo goed doen bij Tess!
5 november 2014:
Weer 1 woord: Poetsnogalderestdag.
's Avonds 1 woord: Huisisinorde.
Ikke ook 1 woord: Uitgeteld.
6 november 2014:
Inpakken met Lynn. 't Is vandaag haar laatste hele dag in België. Morgen vertrekt ze.
Heel de dag staat in het teken van haar en haar vertrek.
Ik koop ook nog wat cadeautjes voor mijn kleine studentjes in Manguzi.
Terwijl Lynn nog een afscheidje gaat doen van enkele vrienden, heb ik nog een onderonsje met liefste collega-buurvrouw-vriendin Ingeborg. Dit ga ik toch weer missen in Afrika.
Philip heeft vannacht weer first call. Geen tijd voor een skypetje dus.
7 november 2014:
Definitieve inpakdag. De gevulde koffers stapelen zich op in de living na de weging. Lynn mag maar 20 kg mee. Er moet dus nog wat uit... en nog wat uit voor die van haar uiteindelijk op slot kan.
Dan nog vlug wat geld op Lynn's prepaid visa zetten. De ontdekking... er is 1000 euro vermist!
Noch Lynn, noch ik, nog de man van de plaatselijke bank, noch de vrouw van de firma van de kaart, noch de man achter het centraal nummer van de bank kunnen uitvissen wat er mee gebeurd is. En dan waarschuwen ze dat tegenwoordig iedereen alles kan zien wat je doet op het internet!? Enfin...wordt vervolgd (misschien).
Oma komt nog een afscheidje doen daarna rijden we nog vlug naar een postpunt om een pakje te versturen naar de reisvrienden van Lynn in Engeland.
Lynn probeert ook nog een aflevering te zien van haar favoriete serie op tv maar besluit al snel dat ze daar te zenuwachtig voor is. Dan probeert ze nog een hap door haar keel te krijgen voor de papa haar komt halen. Het afscheid van België is toch wat moeilijker dan verwacht. Om drie uur rijdt ze hier de straat uit.
Het huis is stil nu maar de droogkast maakt dan ook zoveel lawaai dat je voor de rest niks hoort :-). Ik begin aan de laatste opruimingen en de laatste afscheidjes: Dag Ingrid, en Maarten en Tin en Eriktje en Jos en Ingeborg en bovenste beste buren... Ik vertrek morgen weer naar Manguzi. See you all back in a while!